Zes Israëli’s zullen hun beproevingen beschrijven aan in totaal 1.200 studenten in 12 steden.
Om de golf van antisemitisme op Amerikaanse campussen tegen te gaan, heeft ISRAEL-is, in samenwerking met de Seed the Dream Foundation, de “Survived to Tell”-tour gelanceerd, waarbij zes overlevenden van het bloedbad op het Supernova-muziekfestival van Hamas op 7 oktober hun verhaal zullen delen met college studenten.
Yonathan Diller, Mazal Tazazo, Hadar Or Elmakias, Dor Kapah, Nehoray Machloof Levy en Shye Weinstein zullen hun beproevingen beschrijven aan in totaal 1.200 studenten in 12 Amerikaanse steden, waaronder Austin, Boulder, Los Angeles, Miami, Nashville en New Orleans.
“We zijn deze tour gestart om de diepgaande kracht van persoonlijke verhalen te benutten”, vertelde Omer Zimmerman, hoofd van de Global Division bij ISRAEL-is, een niet-gouvernementele organisatie die jonge Israëli’s wil verbinden met hun leeftijdsgenoten over de hele wereld, donderdag aan JNS.
“Door deze verhalen naar Amerikaanse campussen te brengen, willen we misvattingen uitdagen en een dieper, meer meelevend inzicht aanmoedigen in de complexiteit van menselijke veerkracht en het universele verlangen naar vrede”, zei hij.
JNS sprak met Diller, die eind oktober naar de Verenigde Staten reisde om zijn verhaal te vertellen aan hogescholen aan de oostkust, zoals de universiteiten van Harvard en Yale, en het Massachusetts Institute of Technology, en die nu Colorado, Arizona en Californië zal bezoeken.
“Het is zes maanden geleden en 7 oktober is bijna voorbij”, zei hij vorige week. “De wereld is het al vergeten, terwijl onze situatie met antisemitisme er niet beter op wordt.
“Het is belangrijk om ons verhaal te delen, maar belangrijker nog, het belangrijkste punt is om mensen te vertellen dat dit in hun achtertuin zou kunnen gebeuren en hen eraan te herinneren dat er nog steeds gijzelaars in Gaza zijn,” voegde Diller eraan toe.
Op 7 oktober bood Diller, die de organisatoren kende, zich vrijwillig aan om het Supernova-festival met zijn drone te filmen. Hij arriveerde om 4 uur ’s ochtends met zijn vriend Nadav.
Het tweetal sloot zich aan bij een groep van ruim vijftien mensen en om zes uur ’s ochtends besloten ze allemaal op tijd naar de dansvloer te gaan om de zonsopgang te aanschouwen.
“Negenentwintig minuten later zagen we raketten afgevuurd vanuit Gaza die onze kant op kwamen, honderden raketten. We hoorden geen enkel alarm in het open veld met de muziek”, vertelde Diller.
Hij en Nadav pakten hun bezittingen, hielpen hun vrienden met inpakken en stapten in hun auto om te vertrekken.
“Er zaten mensen verstopt onder bomen, onder het podium en de bar. Sommigen raakten in paniek, anderen waren aan het filmen. Iedereen deed iets anders”, zei Diller. “Nadav en ik stapten in onze auto en vertrokken terwijl onze vrienden een andere kant op gingen”, voegde hij eraan toe.
De meeste feestgangers trokken noordwaarts richting kibboets Be’eri, een van de zwaarst getroffen gebieden door de Hamas-aanvallen. Diller zei tegen Nadav dat hij in de tegenovergestelde richting moest rijden, richting de nabijgelegen kibboets Re’im.
‘We hebben haar geholpen het bloeden te stoppen’
“Er was veel verkeer. Op een gegeven moment toeterden alle auto’s – we zagen mensen uit die richting rennen en tegen ons schreeuwen dat we moesten omkeren”, zei hij.
“Iedereen was in paniek. Toen zagen we een auto op een vreemde manier heel langzaam naderen. Het meisje in de auto probeerde eruit te komen en ze was zo bang dat ze naast ons tegen een andere auto botste”, zei Diller.
Shani Gabay was zojuist neergeschoten door Hamas-terroristen en bloedde uit haar linkerknie.
“We hebben haar geholpen het bloeden te stoppen. Mijn vriend ging haar water halen, maar tegen de tijd dat hij terugkwam, hoorden we automatisch geweervuur uit Be’eri komen,’ zei Diller.
Gabay bleef bij andere feestgangers, terwijl Diller en Nadav hun auto verlieten en de open velden in gingen.
“Er waren raketten van links, een gewond meisje dat uit het zuiden kwam en geweervuur uit het noorden. Mijn intuïtie zei dat ik naar het oosten moest gaan”, legde Diller uit.
“We verstopten ons in de bodem van een opgedroogde rivier, tussen struiken en bomen; kogels vlogen boven op onze hoofden, vlakbij mijn oor. Ik bleef tegen iedereen om me heen schreeuwen dat ze hun hoofd naar beneden moesten houden. Na een avond drinken en dansen was het laatste waar mensen gefocust op waren,’ herinnerde hij zich.
Diller opende de kaartenapplicatie op zijn telefoon om te zoeken naar toevluchtsoorden.
“Ik zag Sderot, Ofakim en al deze dorpen in het zuiden, en iets zei me dat ik daar niet heen moest gaan. Plotseling zag ik [Moshav] Patish. Ik keek naar de afstand en mat deze; het was ongeveer 17 kilometer verderop”, zei hij.
“Ik merkte dat tientallen mensen daar vijf uur lang als een uittocht liepen, zonder voedsel en water, in de woestijn, met vuur, raketten en explosies op de achtergrond, terwijl ze het onbekende tegemoet liepen”, voegde hij eraan toe.
Toen Diller in Patish aankwam, legde een legerwoordvoerder de situatie uit en vertelde hem dat alles in orde zou komen. Diller verloor vier mensen bij het bloedbad, en één persoon met wie hij naar de middelbare school ging, werd ontvoerd en blijft in Gaza.
“Voor mij is het als een mitswa [religieus gebod, om met mensen te spreken over 7 oktober], ik ben op een missie. Ik geef mensen een gevoel van hoop en optimisme. Het voelt goed”, aldus Diller.
Tazazo ging met twee vrienden naar het festival
Tazazo zal ook haar verhaal delen tijdens de tour.
“We hebben daar nog steeds mensen [in Gaza], op dit moment zou een van de meisjes verkracht kunnen worden zonder dat iemand haar kan helpen. Deze oorlog gaat niet over land of over de Israëliërs en Palestijnen, we vechten voor onze veiligheid”, vertelde ze vorige week aan JNS.
“Ik ben niet bang dat ze me komen vermoorden. Ik ben bang dat terroristen mijn huis zullen binnendringen en me zullen verkrachten in het bijzijn van mijn 9-jarige kind, want dat is wat ze doen,” zei Tazazo.
Tazazo reisde naar Zuid-Afrika tijdens de ‘Israëlische Apartheidsweek’ en vertelde haar verhaal aan de Universiteit van Kaapstad.
“Ik zag de haat, mensen die de shirts van Hamas droegen. Ik vroeg hem wat ze zouden doen als iemand naar hun huis zou komen en hun baby zou verbranden; zij antwoordden dat het [Israël] niet mijn land is. Zij steunen dit”, zei ze.
Tazazo ging naar het muziekfestival Supernova met twee vrienden, Daniel Cohen en Yohai Ben Zecharia.
“Om 06.30 uur waren we in de tent, we dronken iets en gingen dansen bij zonsopgang”, zei Tazazo.
“Toen begonnen de raketten op ons te regenen en stopte de muziek. In eerste instantie zeiden ze dat we moesten gaan zitten en ons hoofd met onze handen moesten beschermen. De bewakers vertelden ons dat het feest voorbij was en dat we moesten opschieten”, voegde ze eraan toe.
Tazazo, die in Netivot woont, ruim elf kilometer van de Gazastrook, is gewend raketten af te vuren, maar dit voelde anders, zei ze.
“Er hing iets in de lucht, mensen begonnen te huilen”, zei Tazazo.
“Om 7 uur stapten we in onze auto en besloten te vertrekken. Er stonden drie auto’s tussen de onze en de hoofdweg, maar toch stonden we vast in het verkeer. We wachtten 30 minuten, maar niemand bewoog. Toen hoorden we geweerschoten.”
De groep probeerde de velden in te rijden, maar er waren diepe kuilen en hun auto viel in een ervan.
“Geweerschoten kwamen dichterbij en werden luider. Wij raakten in paniek. We hoorden geschreeuw in het Arabisch en we zagen hoe een politieagent op de hoofdweg werd neergeschoten”, zei ze.
Ben Zecharia realiseerde zich dat de auto’s niet in de file stonden, maar achtergelaten werden.
‘Alle mensen die zich onder auto’s verstopten, werden gedood’
“Ze [Hamas-terroristen] kwamen dichterbij en we probeerden te voet naar de hoofdweg te rennen, maar ze kwamen ook uit die richting. We begonnen van auto naar auto te kruipen, met geweerschoten en raketten overal om ons heen”, zei Tazazo.
Ze zocht dekking in de struiken.
“Alle mensen die zich onder auto’s verstopten, werden gedood”, zei ze.
“Ik zag veel mensen met schotwonden, Daniel en Yohai lagen op hun rug bedekt met bladeren en bomen. Ik legde mijn gezicht op de grond terwijl ik mijn hoofd met mijn handen beschermde en begon te bidden”, zei Tazazo.
“Een paar seconden later kwamen ze [Hamas-terroristen] en zeiden in het Engels: ‘Sta op! Sta op! Sta op! Jij! Jij! Jij!’ Ze sloegen mij met hun wapen op mijn hoofd. Mijn handen bloedden en de achterkant van mijn witte T-shirt zat onder het bloed”, voegde ze eraan toe.
Toen ze werd geraakt, voelde Tazazo haar hoofd van de vloer en terug springen. Ze kon niets horen of zien. Haar hersenen waren mistig. Toen ze weer tot zichzelf kwam, voelde ze dat terroristen touwen om haar benen legden.
“Ik wist niet wat te doen. Ik speelde dood en liet ze doen wat ze wilden. Toen begonnen ze Arabisch met elkaar te praten en een van hen kwam dicht bij me, ik hield mijn adem in”, zei Tazazo.
“Hij pakte mijn gezicht op, keek me aan en ze vertrokken. Ik voelde de touwen losser worden op mijn benen. Op dat moment dacht ik dat ik dood was, ik sprak met God en vroeg hem of dit het einde was. Ik kon het niet accepteren, maar toen verloor ik het bewustzijn”, vervolgde ze.
“Twee uur later werd ik wakker en zag Daniel en Yohai naast me liggen, ik wist dat ze niet meer leefden. Ze waren allebei neergeschoten.”
Terwijl Tazazo bad dat iemand haar zou redden, voelde ze een vreemdeling op haar lichaam landen. Ze bewoog niet.
“In het begin wist ik zeker dat het een terrorist was. Ik weet niet hoe lang ik gestopt ben met ademen. Toen waagde ik een gokje, draaide me om en zag een 22-jarige vrouw. Ze dacht dat ik dood was en raakte in paniek,’ zei Tazazo.
De vrouw was er getuige van geweest hoe Ben Zecharia en Cohen samen met haar eigen vrienden werden vermoord. Ze heeft het overleefd. Ze pakte Tazazo’s telefoon en stuurde hun locatie naar elke open chat op WhatsApp. Het was nu 11.30 uur
“Ik hoorde rare geluiden die ik niet herkende. Ik draaide me weer om en zag dat zij [Hamas-terroristen] alle struiken in brand hadden gestoken. Ik wachtte tot het vuur dichtbij mij kwam, te dichtbij. Ik zag een verlaten auto en rende weg. Ik werd liever neergeschoten dan levend verbrand”, zei Tazazo.
“Ik ging op de achterbank op de vloer achter de bestuurdersstoel zitten, die leeg was. Ik bedekte mezelf met een deken terwijl ik de hele tijd geweervuur hoorde. Het kwam urenlang steeds dichterbij en verder weg”, voegde ze eraan toe.
Uiteindelijk, om 15.00 uur, naderde een vreemdeling de auto, vergezeld van de vrouw waarmee Tazazo zich eerder in de bosjes had verstopt, en ze werden allemaal naar een veilige plek gebracht.
“Ik ging naar het ziekenhuis en werd geopereerd. Yohai en Daniel werden pas na een week geïdentificeerd omdat ze samen met de struiken waren verbrand”, zei Tazazo.
“Vanaf die dag kan ik niet stoppen met denken dat er momenteel meisjes worden vastgehouden door deze monsters die van lijden houden. Ik wil dat de hele wereld het weet”, zei ze.
Datum: 9-5-2024
Auteur: Amelie Botbol
Beeld: Mensen bezoeken de plek van het bloedbad op het Supernova-muziekfestival nabij Kibboets Re’im, 30 november 2023. Foto door Avshalom Sassoni/Flash90.
website: Klik hier voor originele artikel
