Een Joodse student wordt geconfronteerd met voelbare angst voor de campus. Hoe zijn we hier gekomen?
‘Denk je dat ze kunnen zien dat ik Joods ben?’ vroeg een jonge 19-jarige aan haar moeder, haar stem klonk gespannen van angst.
Dit gesprek vond plaats in 2024, niet in 1944.
Het is een vraag die het gewicht van de Joodse geschiedenis met zich meedraagt, een geschiedenis die wordt gekenmerkt door vervolging en pogroms. De moeder, een goede vriendin van ons, kon het scenario dat haar dochter beschreef nauwelijks geloven. De angsten die voortkomen uit de donkerste hoofdstukken van de menselijke geschiedenis resoneren nog steeds in de levens van hedendaagse joden.
Zoals veel van de demonstraties die zogenaamd pro-Palestijns zijn, die plaatsvinden op campussen in het hele land, was de sfeer die zij beschreef nergens voor nodig. Deze studenten demonstreerden niet om voedsel te helpen verstrekken aan mensen in nood in Gaza, noch werkten ze aan het waarborgen van de onafhankelijkheid van het Palestijnse volk.
Gezangen als ‘Dood aan de Joden’ en ‘Dood aan Israël’ klonken door de lucht en maakten hun bedoelingen duidelijk en transparant. Het is begrijpelijk dat deze jonge Joodse student doodsbang was. Wat als ze erachter komen dat ze een Jood is?
Terwijl ik luisterde naar deze moeder die het angstaanjagende moment van haar dochter vertelde, deed het me denken aan de scène uit ‘A Small Light’ waarin Margot Frank zich bij haar familie probeerde te voegen ondergedoken langs de controlepost, onopgemerkt door de nazi-bewakers. De angst blijft hangen dat ze haar zelfvertrouwen zullen doorzien en zullen proberen erbij te horen en de waarheid zullen ontdekken over wie ze is.
Hoe kunnen wij als samenleving toestaan dat de geschiedenis zich herhaalt, waardoor onze kinderen hun Joodse identiteit verbergen uit angst om aangevallen te worden?
Waarom staan universiteiten in het hele land toe dat deze kampementen hun campussen veranderen in broedplaatsen van haat?
Deze specifieke campus schakelde de politie in omdat hun eigen veiligheidsafdeling de verachtelijke ‘protesten’ niet kon bedwingen, maar ze hebben niets gedaan om te voorkomen of te voorkomen dat deze überhaupt zouden plaatsvinden. Joodse studenten moeten nog steeds door gebieden gaan waar hun medestudenten haatdragende berichten naar hen slingeren.
Campussen en gemeenschappen moeten een omgeving creëren waarin het politieke discours niet overgaat in haatzaaiende uitlatingen of angstzaaierij. Onderwijsinstellingen, gemeenschappen en individuen moeten samenwerken om de principes van respect en begrip hoog te houden. Alleen door zulke inspanningen kunnen we hopen te voorkomen dat de donkerste dagen van de geschiedenis hun lange schaduwen over ons heden en onze toekomst werpen.
De timing van dit incident tijdens de paasvakantie – een tijd waarin joden hun bevrijding van slavernij en onderdrukking herdenken – voegt een laag historische ironie en pijn toe. Vooral tijdens de tweede helft van de feestdag, waarin de splitsing van de Rode Zee wordt gevierd, een symbool van het overwinnen van onoverkomelijke barrières en het nastreven van vrijheid, kon het contrast tussen de thema’s van Pesach en de boodschappen tijdens het protest niet groter zijn.
De schrijnende ervaringen van Joodse studenten op campussen vereisen onmiddellijke aandacht en actie. Het is onaanvaardbaar dat onderwijsinstellingen, plaatsen die bedoeld zijn voor leren en groei, arena’s worden waar studenten vrezen voor hun veiligheid op basis van hun identiteit. De opkomst van dergelijke incidenten bedreigt niet alleen het welzijn van Joodse studenten, maar ondermijnt ook de integriteit van onze onderwijssystemen.
De echo’s van de geschiedenis zouden als een duidelijke herinnering moeten dienen. We moeten beslissende stappen ondernemen om ervoor te zorgen dat onze campussen veilige havens zijn voor alle studenten, ongeacht hun achtergrond. De inzet voor de bestrijding van antisemitisme en alle vormen van haat moet ondubbelzinnig zijn en tot uiting komen in proactieve maatregelen, en niet alleen in reacties achteraf.
Op dit moment worden we niet alleen opgeroepen om na te denken, maar ook om te handelen, om ervoor te zorgen dat geen enkele student ooit uit angst hoeft te fluisteren over zijn identiteit. Dit is een fundamentele verantwoordelijkheid van onze samenleving. Laten we ons, terwijl we deze uitdagingen het hoofd blijven bieden, niet laten leiden door angst, maar door de moed om op te komen voor wat juist en rechtvaardig is.
Datum: 27 april 2024
Auteur: Rabbi Menachem Lehrfield
Beeld: aish.com
Bron: Do You Think They Can Tell That I’m Jewish? – Aish.com
