We lijken in de turbulente geschiedenis van Israël nog meer woelige wateren te naderen. De voorgestelde ‘annexatie’ door de Joodse Staat van de Jordaanvallei, samen met delen van Judea en Samaria – ook wel bekend als de Westelijke Jordaanoever, ondanks het feit dat dit het hart van het oude Israël is – zorgt ervoor dat de alarmbellen weer rinkelen onder de naties.
Dit geldt ook voor Groot-Brittannië, dat vasthoudt aan zijn jarenlange mantra van het ministerie van Buitenlandse Zaken om aan te dringen op een ’twee-statenoplossing’ – ook al is er geen enkel bewijs dat dit zal werken, of dat het zelfs te rechtvaardigen is.
Het zal niet werken, omdat de Palestijnen weigeren het bestaan van Israël te erkennen. Dus hoe gaan ze vreedzaam samenleven met een natie die ‘ze de zee in willen drijven’ (zoals hun ambtenaren vaak hebben uitgesproken)?
De Palestijnen zullen ongetwijfeld binnenkort raketten afvuren op hun buren, net zoals Hamas steeds heeft gedaan sinds Israël zich in 2005 uit Gaza heeft teruggetrokken in een zogenaamde ‘land voor vrede’-overeenkomst.
Daarentegen suggereerde een recent onderzoek, dat gewone inwoners van de Palestijnse Autoriteit veel liever onder Israëlisch bestuur zouden leven. Het probleem ligt bij het leiderschap en de antisemitische fanatici die de bevolking ophitsen.
In ieder geval hebben de Palestijnen geen wettelijk recht op het land in kwestie, ondanks de beweringen van de Britse premier Boris Johnson en anderen, dat annexatieplannen ‘in strijd zijn met het internationaal recht’.
Honderd jaar geleden, in San Remo in Italië, stemden de geallieerde mogendheden van de Eerste Wereldoorlog ermee in, om al het land van de Middellandse Zee tot aan de rivier de Jordaan (inclusief de nu omstreden gebieden) aan het Joodse volk te schenken en zo de Britse Balfour-verklaring van 1917 in het internationaal recht op te nemen.
Zo is de situatie nog steeds; geen enkele latere resolutie heeft die politieke realiteit veranderd. Wat de wateren heeft vertroebeld, is de illegale annexatie van deze gebieden door Jordanië in 1948. Deze gebieden zijn in 1967 teruggekomen in Israëlische handen. Hierdoor is bij sommigen de indruk ontstaan dat ze ooit in Arabische handen waren, en dat dit zo zou moet blijven. Maar Israël won het gebied terug in een defensieve oorlog, die hun eigenlijke bestaan bedreigde.
Boris Johnson, een zelfverklaarde zionist, lijkt niet bereid de status quo van het ministerie van Buitenlandse Zaken aan te vechten. Dit moet veranderen, anders wordt de Britse positie als natie in Gods ogen verder ondermijnd. Het verdelen van het door God aan Israël gegeven land, samen met het verstrooien van hun volk en het weigeren om hen te dienen, zal leiden tot een nationale ondergang, zegt de Bijbel. (Joël 3:2, Jesaja 60:12)
Zitten we niet al genoeg in de problemen, nu we na Covid-19 in Groot-Brittannië worden geconfronteerd met een algemene ineenstorting van de economie en verstoring van de openbare orde, terwijl onze geschiedenis letterlijk uit elkaar wordt gerukt en wordt herschreven? We hebben ons Gemenebest al verloren door de verraderlijke omgang met de Joden in de loop der jaren (Genesis 12:3), vooral toen duizenden mensen, die de Holocaust ontvluchtten, werden weggestuurd uit het Heilige Land, dat toen onder Brits toezicht stond.
Maar we hebben nog steeds een kans om ons te rehabiliteren door de plannen van Israël in Judea en Samaria te steunen.
Voor degenen die vraagtekens zetten bij de Joodse verbondenheid met het land, dat 4000 jaar geleden aan Abraham werd beloofd (Genesis 17:8), is er nieuw archeologisch bewijs opgedoken van een Joodse nederzetting in de Elah-vallei rond de tijd dat David zich voor Goliath en zijn Filistijnse leger zo’n drie millennia geleden tegenover hem stelde. En massale opgravingen in Jeruzalem zelf onthullen de grootsheid van de stad, die in dezelfde periode door koning David werd gesticht.
De huidige vijandigheid ten opzichte van de Joodse Staat – vooral de strijdlust van de omringende naties – doet me afvragen of we niet snel in de buurt komen van wat de theologen ‘de 70e week van Daniël’ noemen.
De profeet Daniël, die een banneling was in Babel, voorspelde na een hartstochtelijk voorbede voor zijn volk, nauwkeurig de opkomst en ondergang van rijken in de volgende 500 jaar, voorts de dood van de Messias (Daniël 9:26) en de daaropvolgende ontheiliging van Jeruzalem. Een totaal van 69 weken van jaren, elke ‘week’ vertegenwoordigde zeven jaar.
De 70e week moet nog komen, maar het zal leiden tot een tijd van grote beproevingen, ironisch genoeg geïnitieerd door een belangrijk vredesverdrag met Israël (Daniël 9:27). Maar het verdrag zal halverwege worden verbroken door een antichrist, die wereldwijd terreur zal zaaien (zie Daniël 9 & 11, en Openbaring 13).
Het laatste wat Groot-Brittannië nodig heeft is om zich aan te sluiten bij naties die tegen Israël zijn in deze gevaarlijke tijden, wat zou kunnen leiden tot een gigantische strijd bij Armageddon in het noorden van Israël (Openbaring 16:16). Of we nu wel of niet op dat punt zijn, de profeet Zacharia waarschuwt voor een tijd, waarin alle volken van de aarde zich tegen Israël hebben verzameld, waarin Jeruzalem ‘een onwrikbare rots’ zou blijken te zijn en ‘allen die het proberen te verplaatsen zichzelf zullen verwonden’. (Zacharia 12:3)
De Rechter van de hele mensheid staat aan de deur, klaar om in glorie terug te keren en zijn vijanden te vernietigen. De klok tikt; het grote teken van de spoedige wederkomst is het opnieuw bijeenbrengen van de Joden in hun oude land, waaruit zij bijna 2000 jaar lang zijn verbannen, gevolgd door een geestelijk ontwaken waarbij velen Jezus als Messias zullen erkennen.
Want God werkt zijn doelen uit in twee fasen – eerst het fysieke, dan het geestelijke (Johannes 3:5, 1 Kor. 15:46). We worden uit vlees geboren in de wereld en dan, als we op Jezus vertrouwen, worden we weer uit de Geest geboren. Op dezelfde manier keren we, als we sterven, terug naar het stof van de aarde als een vergankelijk zaadje, om vervolgens weer op te staan in het kielzog van onze Meester met een nieuw, onvergankelijk lichaam.
Het herstel van Israël aan het einde der tijden, zo belooft de Bijbel, zal gepaard gaan met steeds meer geweld, wetteloosheid en wereldschokkende gebeurtenissen. Wij allen, ook politici en predikers, moeten ervoor zorgen dat we klaar zijn voor zijn komst, waarover de apostel Johannes schreef: ‘Kijk, Hij komt met de wolken, en ieder oog zal hem zien, zelfs degenen die Hem doorboord hebben; en alle volken van de aarde zullen om Hem rouwen. Zo zal het zijn! Amen.’ (Openbaring 1:7)
Charles Gardner is auteur van Israel the Chosen, Peace in Jerusalem en A Nation Reborn.
Bronvermelding:
Datum: 28-06-2020
Auteur: Charles Gardner
Beeld: Charles Gardner
Website: israeltoday.nl
