Een psalm, een lied, op de sabbatdag.

Het is goed om de HEERE te loven
en voor Uw Naam psalmen te zingen, Allerhoogste;

in de morgen Uw goedertierenheid te verkondigen
en Uw trouw in de nachten,

op het tiensnarig instrument en op de luit,
bij snarenspel op de harp.

Want U hebt mij verblijd, HEERE, met Uw daden;
ik zal vrolijk zingen over de werken van Uw handen.

HEERE, hoe groot zijn Uw werken,
zeer diep zijn Uw gedachten.

Een onverstandig man weet hier niets van
en een dwaas begrijpt dit niet:

wanneer de goddelozen groeien als gras
en allen die onrecht bedrijven, bloeien
om tot in eeuwigheid weggevaagd te worden!

Maar U bent de Allerhoogste,
voor eeuwig de HEERE.

Want zie, Uw vijanden, HEERE,
want zie, Uw vijanden zullen omkomen;
allen die onrecht bedrijven, zullen overal verspreid worden.

Maar U zult mijn hoorn opheffen als die van een wilde os,
ik ben met verse olie overgoten.

Mijn oog zal de val aanschouwen van hen die mij bespieden;
mijn oren zullen horen wat de kwaaddoener overkomt
die tegen mij opstaan.

De rechtvaardige zal groeien als een palmboom,
hij zal opgroeien  als een ceder op de Libanon.

Wie in het huis van de HEERE geplant zijn,
die mogen groeien in de voorhoven van onze God.

In de ouderdom zullen zij nog vruchten dragen,
zij zullen fris en groen zijn,

om te verkondigen dat de HEERE waarachtig is;
Hij is mijn rots en in Hem is geen onrecht.

Psalm 92

Over rust gesproken
In vervolg op Psalm 91 wil ik de komende dagen met je nadenken over het vervolg. De Psalmen 90 tot en met 92 horen bij elkaar. In Psalm 91 geeft de HEERE in zoveel bewoordingen tot uitdrukking dat de Hij, JHWH, de Ik ben, wie Hij is en voor jou wil zijn.

Daar past eigenlijk maar reactie bij van jou en mijn kant: Dankbaarheid, dankbaarheid en nog eens dankbaarheid. En daarover lezen we in Psalm 92. Dat hebben de vertalers ook goed begrepen toen zij zelf boven de psalm schreven: Loflied op de goedertierenheid van de HEERE.

Het woord is afkomstig van het Hebreeuwse woord ‘Chèsèd’.

Het woord betekent ‘verbondenheid’ of ‘trouw’. Maar er komt nog een ander aspect van ‘chèsèd’ naar voren. Chèsèd duidt op een relatie.

Het is goed te beseffen dat je in wezen de situatie waarin de ander zich bevindt niet delen en werkelijk voelen kunt. Ook de pijn die de ander heeft en de spanning waarin je verkeert, kun je niet echt delen. Pas wanneer je zelf een vergelijkbare situatie hebt meegemaakt, is het gemakkelijker jezelf te verplaatsen in de situatie van de ander.

Chéséd is dat je weet dat een ander pijn heeft. En dat het je zelf pijn doet dat een ander pijn heeft. In dit verband las ik het volgende verhaaltje:

Een Rabbi vertelde zijn leerlingen hoe we onze naaste werkelijk moeten liefhebben.

‘Iemand zei eens: Vertel me, Ivan, heb je me lief?
En Ivan antwoordde: Ik heb je erg lief
Weet je dan, mijn vriend, wat me pijn doet, vroeg de ander?
En Ivan antwoordde: Maar hoe kan ik nou weten wat je pijn doet?
En de ander antwoordde: Als je niet weet wat me pijn doet, hoe kun je dan zeggen dat je me echt liefhebt?

Begrijp goed mijn zonen, vervolgde de Rabbi: liefhebben, werkelijk liefhebben, is weten wat de ander pijn doet. Dat is Chéséd’

Chéséd is niet een abstracte aanduiding van het wezen van God. Maar drukt een diepe relatie uit. En over die relatie die God, de Schepper van hemel en aarde, met jou en mij wil hebben, hebben we bijna onuitputtelijk gelezen in de voorgaande Psalm 91. Hij heeft al Zijn Liefde voor jou en voor mij uitgezegd in die Psalm.

Wat is jouw reactie daarop? Laat het je koud en doet het je niets? Of reageer je zoals de dichter van Psalm 92 daarop door Zijn aanbod van Liefde dankbaar en vol bewondering aan te nemen. En Hem daarvoor te loven en te prijzen in Psalm 92. Want het wordt feest in Psalm 92. Groot Feest. En we trekken er een hele dag voor uit: Shabbat. Rust. Eindelijk rust. Eindelijk gestopt met werken. Eindelijk gestopt met het zelf werken, tobben en zwoegen om je hoofd boven water te houden. Eindelijk de zegen van Psalm 91 met alle twee je handen aangepakt. Bij Hem je Schuilplaats gevonden, Bij Hem je bestemming gevonden. En bij Hem tot rust gekomen. Shabbat. Rust. Eindelijk rust.

Wat is het dan goed om Hem te loven en te prijzen. Niet een keer, maar elke keer weer. Elke keer is het weer Shabbat. Elke keer weer rust. Het is goed om elke keer weer, elke dag, aan het begin er van in de ochtend jezelf aan Psalm 91 te herinneren, misschien wel te lezen om jezelf er aan te herinneren dat Hij ook op die dag je Schuilplaats en Schild is.

Maar, zoals psalm 92 zegt:

Het is goed om de HEERE te loven
en voor Uw Naam psalmen te zingen, Allerhoogste;

in de morgen Uw goedertierenheid te verkondigen
en Uw trouw in de nachten.

Psalm 92 is de enige psalm waarin de sabbat, niet te verwarren met de zondag, genoemd wordt. De Griekse vertaling en de Misjna geeft aan dat de levieten in de tempel de volgende psalmen zongen op de zeven dagen van de week. Op de eerste dag, die wij nu de zondag noemen, maar in het jodendom hebben de dagen geen naam maar een nummer, lees Genesis 1 er maar op na. Later hebben de Romeinen de tijden, de dagen namen gegeven om hun wraakzuchtige goden tevreden te stellen. Namen die afkomstig zijn van hemellichamen en afgoden:

Maandag: dag van de maan
Dinsdag: dag van de Germaanse god Tyr. Oorlogsgod en personificatie van de zon.
Woensdag: dag van de Germaanse god Wodan. Oppergod en god van de wijsheid.
Donderdag: dag van de Germaanse god Donar. De god van de donder
Vrijdag: dag van de Germaanse godin Frija. God van de vruchtbaarheid
Zaterdag: dag van de Romeinse god Saturnus. Onderwereldgodheid
Zondag: dag van de zon

Niet echt iets op trots op te zijn denk ik. Maar goed laten we terug gaan naar het feit dat de Levieten voor elke dag een vastgestelde Psalm zongen: op dag 1 Psalm 24, op dag 2 Psalm 48, op dag 3 Psalm 82, op dag 4 Psalm 94. op dag 5 Psalm 81 en op dag 6 Psalm 93.

In het Rabbijnse Jodendom werd Psalm 92 tijdens het plengoffer gezongen dat op het dagelijkse morgenoffer volgde. De Misjna noemt deze sabbatspsalm ‘een lied voor de tijd die komt (…) en rust in het eeuwig leven.

In Hebreeën 4 lezen we over de rust die God geeft:

Laten wij er dan beducht voor zijn dat iemand van u ooit schijnt achter te blijven, terwijl de belofte om in Zijn rust binnen te gaan nog overgelaten is.

Want ook aan ons is het Evangelie verkondigd, evenals aan hen. Maar het gepredikte woord bracht hun geen voordeel, omdat het niet met geloof gepaard ging bij hen die het hoorden.

Wij die tot geloof gekomen zijn, gaan immers de rust binnen, zoals Hij gezegd heeft: Daarom heb Ik in Mijn toorn gezworen: Mijn rust zullen zij niet binnengaan! En dat terwijl Zijn werken al sinds de grondlegging van de wereld voltooid zijn.

Want Hij heeft ergens over de zevende dag als volgt gesproken: En God heeft op de zevende dag van al Zijn werken gerust.

En op deze plaats opnieuw: Zij zullen Mijn rust niet binnengaan!

Omdat dus het feit blijft dat sommigen deze rust binnengaan, en dat zij aan wie het Evangelie eerst verkondigd was, niet binnengegaan zijn vanwege hun ongehoorzaamheid,

bepaalt Hij opnieuw een zekere dag, namelijk heden, wanneer Hij zo lange tijd daarna door David zegt (zoals al eerder gezegd is): Heden, als u Zijn stem hoort, verhard dan uw hart niet.

Want als Jozua hen al in de rust gebracht had, zou God daarna niet gesproken hebben over een andere dag.

Er blijft dus nog een sabbatsrust over voor het volk van God,

want wie Zijn rust binnengegaan is, die heeft zelf ook van zijn werken gerust, zoals God van de Zijne.

Nu wij dan een grote Hogepriester hebben, Die de hemelen is doorgegaan, namelijk Jezus, de Zoon van God, laten wij aan deze belijdenis vasthouden.

Want wij hebben geen Hogepriester Die geen medelijden kan hebben met onze zwakheden, maar Een Die in alles op dezelfde wijze als wij is verzocht, maar zonder zonde.

Laten wij dan met vrijmoedigheid naderen tot de troon van de genade, opdat wij barmhartigheid verkrijgen en genade vinden om geholpen te worden op het juiste tijdstip.

KLIK HIERONDER OM TE LUISTEREN

DELEN
[Sassy_Social_Share]