Klik hieronder om naar de uitzending te luisteren:

Psalm 90

De eeuwige G’d en de vergankelijke mens

1Een gebed van Mozes, de man G’ds.
Heere, Ú bent ons een toevlucht geweest
van generatie op generatie.

2Al vóór de bergen geboren waren
en U de aarde en de wereld voortgebracht had,
ja, van eeuwigheid tot eeuwigheid bent U G’d.

3U doet de sterveling terugkeren tot stof
en zegt: Keer terug, mensenkinderen.

4Want duizend jaren zijn in Uw ogen
als de dag van gisteren, wanneer die voorbijgegaan is,
of als een wake in de nacht.

5U spoelt hen weg, zij zijn als de slaap.
In de morgen zijn zij als het gras dat opkomt:

6in de morgen bloeit het en komt het op,
’s avonds wordt het afgesneden en het verdort.

7Want wij vergaan door Uw toorn,
door Uw grimmigheid worden wij door schrik overmand.

8U stelt onze ongerechtigheden voor Uw ogen,
onze verborgen zonden in het licht van Uw aangezicht.

9Want al onze dagen gaan voorbij door Uw verbolgenheid,
wij brengen onze jaren door als een gedachte.

10De dagen van onze jaren: daarin zijn zeventig jaren,
of, als wij zeer sterk (Letterlijk: bij krachten) zijn, tachtig jaren,
maar het beste daarvan is moeite en verdriet,
want het wordt snel afgesneden en wij vliegen heen.

11Wie kent de kracht van Uw toorn
en Uw verbolgenheid, wie weet hoezeer U te vrezen bent?

12Leer ons zó onze dagen tellen,
dat wij een wijs hart verkrijgen.

13Keer terug, HEERE, hoelang nog?
Laat het U berouwen over Uw dienaren.

14Verzadig ons in de morgen met Uw goedertierenheid,
dan zullen wij juichen en verblijd zijn, tijdens al onze dagen.

15Verblijd ons overeenkomstig de dagen waarin U ons verdrukt hebt,
overeenkomstig de jaren waarin wij het kwade gezien hebben.

Over rupsje nooit genoeg gesproken
Vandaag wil ik nog een keer stilstaan bij de woorden uit het laatst gelezen vers en waar we gisteren eveneens over nadachten.

Verblijd ons overeenkomstig de dagen waarin U ons verdrukt hebt,
overeenkomstig de jaren waarin wij het kwade gezien hebben.

Gisteren hebben we stilgestaan bij de persoon van Mozes en het lijden en de heerlijkheid die het volk van G’d doorgemaakt heeft en te wachten staat. Vandaag wil ik het eens persoonlijker maken aan de hand van een geweldige uitspraak van een andere dienstknecht van Jeshua met betrekking tot de Gemeente zoals we lezen in Romeinen 8 vers 18:

Want ik ben ervan overtuigd dat het lijden van de tegenwoordige tijd niet opweegt tegen de heerlijkheid die aan ons geopenbaard zal worden.

Het idee is dat Christus in heerlijkheid verschijnt en zijn glorie op ons, zoals we lezen in. 1 Johannes 3:2:
Geliefden, nu zijn wij kinderen van God, en het is nog niet geopenbaard wat wij zullen zijn. Maar wij weten dat, als Hij geopenbaard zal worden, wij Hem gelijk zullen zijn; want wij zullen Hem zien zoals Hij is.

Ik weet niet wat dat met u doet als je dit leest: wij Hem gelijk zullen zijn… Ongelooflijk toch als je het goed beseft. Inderdaad, het is waar was Psalm 90 zegt: Het meest van het leven is moeite en verdriet. Maar tegelijkertijd: Wij zullen Hem gelijk zijn.

Weet je waar ik aan moet denken? Aan Genesis 3:5 Maar God weet dat, op de dag dat u daarvan eet, uw ogen geopend zullen worden en dat u als God zult zijn, goed en kwaad kennend.

Wanneer we de Heere God kennen zullen we geopenbaard en verheerlijkt worden want we lezen:
Oordeel niets vóór de tijd, totdat de Heere komt. Hij zal ook wat in de duisternis verborgen is aan het licht brengen, en de voornemens van het hart openbaar maken. En dan volgt het waar het me om gaat: En dan zal ieder van God lof ontvangen.

En we lezen in 2 Korinthe 4 vers 17: Want onze lichte verdrukking, die van korte duur is, brengt in ons een alles overtreffend eeuwig gewicht van heerlijkheid teweeg.

Dat is toch zeker niet te beseffen, welke heerlijkheid ons te wachten staat en waarin wij nu al mogen leven!

Weet u, ik ben met de bijbel opgegroeid en daar spraken de dominees veel over het morrende volk van Israel gedurende de woestijnreis. Zelfs een beetje veroordelend, want immers G’d was toch goed voor het volk. Hij zorgde voor water als ze dorst hadden en dagelijks voor het manna en toch maar morren. En ik begreep dat als klein jochie ook niet.

Maar nu ik veel ouder geworden ben zie ik mezelf vaak weerspiegeld in dat morrende volk. Niet dat is een ontevreden mens ben of pessimistisch van aard, maar toch. Je moet maar eens 40 jaar in de woestijn ronddolen met vaak dorst, soms water en altijd maar weer hetzelfde brood. Bloedheet overdag en steenkoud in de nacht, nooit eens in een heerlijk gevarieerde maaltijd.

Weet je, laten we maar heel eerlijk zijn. Wat zijn we vaak ondankbaar. De ene op dit gebied en de ander op dat gebied. Als ik dit of dat heb, bezit of ben, dan, ja dan…
Er staat niet voor niets geschreven toch: U zult niet begeren het huis van uw naaste. U zult niet begeren de vrouw van uw naaste, noch zijn dienaar, noch zijn dienares, zijn dienaar, noch zijn dienares, noch zijn rund, noch zijn ezel, noch iets wat van uw naaste is.

En ik ga je eerlijk vertellen, we zijn allemaal, inclusief mijzelf een rupsje nooit genoeg. Misschien kent u het verhaal van het boekje wel.

Het gaat over een gelijknamig rupsje dat altijd honger heeft. Gedurende het grootste deel van het boek is het rupsje aan het eten, tot het rupsje zich aan het eind van het boek ontpopt tot een prachtige vlinder.

Weet je, ook wij hebben vaak een niet ste stillen honger naar meer in het leven. Behalve meer van het leven van G’d. En toch, G’d is genadig, met Mozes, Hij is genadig ten opzichte van Zijn volk en Hij is genadig voor jou en mij en wil niet dat er een verloren gaat, maar maar is lankmoedig over ons, niet willende, dat enigen verloren gaan, maar dat zij allen tot bekering komen.

De bekering van het oude- naar het nieuwe leven. Net zoals bij Rupsje Nooit Genoeg die, vergeef mij de vergelijking van Rups tot een nieuw leven als Vlinder werd geboren.

Het is allemaal genade in ons leven.

Als dat geen zegen is!

DELEN
[Sassy_Social_Share]