Klik hieronder om naar de uitzending te luisteren:

Psalm 131

1 Een pelgrimslied, van David.
HEERE mijn hart is niet hoogmoedig,
mijn ogen zijn niet trots,
ook wandel ik niet in dingen
die te groot en te wonderlijk voor mij zijn.

2Voorwaar, ik heb mijn ziel tot rust
en tot stilte gebracht,
als een kind dat de borst ontwend is, bij zijn moeder,
mijn ziel is in mij als een kind dat de borst ontwend is.

3Israël, hoop op de HEERE,
van nu aan tot in eeuwigheid.

#729 Over een hogere weg gesproken -9-
In de voorbije dagen hebben we met elkaar nagedacht over het stilzijn voor de Heere en het tot rust brengen van onze ziel. In deze uitzending wil ik met u nadenken over de woorden: als een kind dat de borst ontwend is, bij zijn moeder, mijn ziel is in mij als een kind dat de borst ontwend is. Of zoals een andere vertaling zegt: "... als een gespeend kind met zijn moeder, als een gespeend kind is mijn ziel in mij."

Evenals in Psalm 130, waar sprake is van een herhaling van de woorden: meer dan wachters wachten op de ochtend, meer dan wachters wachten op de ochtend, zien we hier een herhaling van de woorden: "... als een gespeend kind met zijn moeder, als een gespeend kind is mijn ziel in mij."

Dit beeld voor zover ik mij kan indenken is een beeld van volmaakte vrede en tevredenheid. Want wat kan een kleine baby niet intens tot rust komen wanneer het zojuist gevoed is bij moeder.

Hetzelfde kind wat even daarvoor met veel ophef, en huilen, is volledig tot rust en tevredenheid gekomen. Er is rust en tevredenheid.

Is dat ook niet zo wanneer we onze trots in ons bestaan loslaten, en onze honger naar meer en meer van deze wereld en we ons voeden met (het Woord van) de HEERE, we een tevreden en rustiger leven kunnen leiden? Sommige dingen hoeven of moeten dan niet meer en krijgen een andere plaats in ons leven wanneer we ons geheel aan de HEERE toevertrouwen.

Wanneer we als kinderen van God willen groeien en volwassen willen worden, moet onze ziel, ons leven, tot rust komen. Zeker wanneer we nog in het volle leven van elke dag staan, worden we veelal geleefd door alles en iedereen om ons heen. Wie neemt de gelegenheid om dagelijks het geestelijke Manna op te rapen voor de zon opkomt? Of knallen we uit ons bed, en staan we bij wijzen van spreken binnen het kwartier buiten om naar ons werk te gaan? Of nemen de we tijd om in gemeenschap met de HEERE, de Aanwezige te zijn?

Om gevoed te worden, is het net zoals de baby, het noodzakelijk om daar tijd voor te nemen. We zullen onze trots, hoogmoed etcetera moeten afleggen en aan de voeten van Jezus plaats moeten nemen.

Jezus zei in Mattheüs 18 : “Ik zeg je de waarheid, tenzij je verandert en wordt als kleine kinderen, zul je het koninkrijk der hemelen nooit binnengaan. Daarom, wie zich vernedert zoals dit kind, is de grootste in het koninkrijk der hemelen.” ( Mattheüs 18:3-4 ) En dus moeten we juist als gelovigen niet langer, en ik zeg het een beetje oneerbiedig, niet langer moeten vechten en klauwen en schreeuwen om de dingen van deze wereld. Hij wil dat we als kinderen zijn, afhankelijk van hem en tevreden met Hem, en Hem alleen. Weet u, het kostbaarste wat God ons in dit leven gegeven heeft is tijd. En het is maar net waar je de tijd die God u en mij geeft aan besteed. Want die kun je maar een keer besteden.

En dat is eigenlijk het punt van dit hele beeld van het kind dat in Psalm 132 wordt gebruikt. Het gespeende kind is tevreden met de moeder en wij zullen tevreden zijn met God.

En net zoals het kind beetje bij beetje de gewoonte afbreekt om zijn moeder alleen te zien als een middel om zijn eigen verlangens te bevredigen en leert om van haar te houden omwille van haarzelf, zo is het ook heel normaal dat een kind van God van de melk af gaat en tot vaste spijs komt. Dat is niet altijd even makkelijk, maar onze eigen individuele, ik gerichte verlangens naar bevrediging in ons leven zullen naar een ander zwaartepunt gekanteld moeten worden. Gericht op de Eeuwige.

Deze rustgevende toestand van de gelovige staat in schril contrast met de rusteloosheid van degene die zonder God leven. We lezen in Jesaja 57 : Maar de goddelozen zijn als de woelige zee, die niet kan rusten, waarvan de golven slijk en modder opwerpen. 'Er is geen vrede', zegt mijn God, 'voor de goddelozen.

Er is geen vrede voor hen die zonder God leven, maar er is volmaakte vrede en tevredenheid voor hen die met Hem leven. Hem betrekken in alle aspecten van het leven. Dus stop met worstelen. Stop met je rusteloosheid. Wees stil voor de Heer. Breng je ziel tot rust. Oefen nederigheid en leer tevredenheid.

Want als dat geen zegen is.

DELEN
[Sassy_Social_Share]