Klik hieronder om naar de uitzending te luisteren:

Psalm 105

37 Hij leidde hen uit met zilver en goud,
onder hun stammen was niemand die struikelde.

38 Egypte was blij toen zij wegtrokken,
want angst voor dit volk was op hen gevallen.

39 Hij spreidde een wolk uit om hen te bedekken
en gaf vuur om de nacht te verlichten.

40 Zij baden, en Hij deed kwartels komen,
Hij verzadigde hen met hemels brood.

41 Hij opende een rots en er vloeide water uit,
dat als een rivier door de dorre plaatsen stroomde.

42 Want Hij dacht aan Zijn heilige woord,
aan Abraham, Zijn dienaar.

43 Zo leidde Hij Zijn volk uit met vreugde,
Zijn uitverkorenen met gejuich.

#0647 Over water uit de Steenrots gesproken (2)
En U zult op de rotssteen slaan, zo zal er water uitgaan, dat het volk drinke’. (Ex. 17 : 6)
En zo was het. En God zag dat het goed, dat het tov was, zeg ik er dan maar bij.

Tsja, in de voorgaande aflevering hebben we aan de hand van Efeze 1 stilgestaan bij de geweldige schatten die we in Christus, in de Messias ontvangen hebben. Maar tegelijkertijd realiseer ik me heus wel:

Er is geen roos zonder doornen. Er is geen huis zonder kruis; geen hart zonder smart.

Het leven is in menig opzicht als een reis door de woestijn. Daar zijn ‘elims’: momenten van verkwikking, dagen van vreugde, tijden van voorspoed. Maar Elim is het Beloofde Land niet. De weg daarheen loopt over zand en stenen, langs ravijnen en door diepe dalen. De woestijn – dat is het oord van wildernis, de Bemidbar.

De woestijn – dat is honger, dorst, eenzaamheid, ziekte, verdriet, donkerheid!

In de woorden:
41 Hij opende een rots en er vloeide water uit,
dat als een rivier door de dorre plaatsen stroomde.

zien we een fragment, van een veertigjarige trektocht door barre oorden en onherbergzame streken.

Na een lastige reis door de woestijnen Sur en Sin is het volk aangekomen in Rafidim, letterlijk: pleisterplaatsen.

Israël bevindt zich hier dicht in de buurt van een vruchtbare vallei met veel bronnen en rijke plantengroei. Maar het volk kan er niet bij komen. De Amelekieten hebben dit gebied bezet en weigeren de doortocht. Daar zitten ze nu: midden in de woestijn. Zullen ze hier nu sterven van dorst? Een zware beproeving!

En het ‘zware’ van de beproeving is, dat zij zich hebben gelegerd in Rafidim ‘op het bevel van de Heere’ (vs. 1). Dat maakt de situatie zo mogelijk nog complexer en compleet onbegrijpelijk. Juist het feit dat de Heere hen op deze plaats bracht, roept zoveel vragen op.

Is dit nu Gods weg? Is dit Zijn bedoeling? Waar is God? Een vraag uit het leven gegrepen. Een vraag die velen in dit leven hier en nu zich afvraagt en soms zelfs kwelt. Waarom, waarom, waarom… Waarom al dat leed en verdriet?

Indringende levensvragen vragen, die niet van vlakke of makkelijke antwoorden gediend zijn! Laat het ons niet vreemd voorkomen, dat Israël hier begint te twisten met Mozes… met Gód! Als we eerlijk zijn kennen ook wij deze waarom vragen in het leven.

Ook wij kennen de vertwijfelde vragen in en van het leven. ‘Is de Heere in ons midden of niet? ‘ vragen de Israelieten. En ik moet opnieuw denken aan de woorden: Hun zijn deze dingen overkomen tot voorbeelden voor ons over wie de einden der tijden gekomen zin. Daarmee zijn de vragen van Israel onze vragen geworden. Uw en jouw vragen. Mijn vragen.

‘Massa’ betekend ontevredenheid (lett. ‘op de proef stellen’) en ‘Mer riba’, dat is ’twist’. Zo is deze plaats de geschiedenis ingegaan. En laten ook wij maar eerlijk zijn. Het leven valt niet altijd mee. Christen of niet.

De dichter van Psalm 90 zegt het zo: De dagen van onze jaren: daarin zijn zeventig jaren, of, als wij bij krachten. zijn, tachtig jaren, maar het beste daarvan is moeite en verdriet, want het wordt snel afgesneden en wij vliegen heen. En dat in tegenstelling tot alle Facebookposts die ons een totaal ander beeld voorschotelen.

Massa en Meriba! ‘Laat Meriba, laat Massa u ten afschrik wezen’, zegt een dichter (Ps. 95). Vragen mogen er zijn in ons leven, we mogen het oneens zijn met de weg die de Heere God met ons gaat in ons leven. Dorst en honger zijn hele reele levensbedreigende situaties voor het volk dat in de woestijn leeft.

Maar stopt daar het verhaal met Israel mee? Ook in ons leven? Nee, we moeten eerlijk zijn en wel doorlezen. Want God laat nooit Zijn volk in de steek, net zoals Hij u, jou en mij niet in de steek laat. Luister maar:

‘Toen zeide de Heere tot Mozes (…) Zie Ik zal aldaar voor uw aangezicht op de steenrots in Horeb staan; en u zult op de steenrots slaan! (vgl. Num. 20), zo zal er water uitgaan, dat het volk drinke…’

Hoe is het mogelijk! Opnieuw overvloedige genade! Als een vader, die, hoewel het volk twijfelde over de zorgen van Vader, liep te zeuren en te morren, het volk overvloedig zegent, het water werd tot een rivier.

Misschien leert deze geschiedenis u en mij iets, want deze dingen zijn het volk overkomen tot voorbeelden voor ons. In de eerste brief aan de gemeente van Korinthe wordt ons het geheim geopenbaard: En de steenrots was ‘Christus’ (10 : 4).
Water uit de rotssteen – overvloeiende genade. Niet zomaar een stroompje, maar stromen. Hij bracht stromen voort uit de rotssteen en deed wateren afdalen als rivieren (Ps. 78). Zie het stromen: Levend water.

Als dat geen zegen is.

DELEN
[Sassy_Social_Share]