Vormt zich een regionale “NAVO” in het Midden-Oosten tegen Iran? Arabische regeringen hebben nu meer vertrouwen in Israël dan in Amerika of Europa.
Vandaag en morgen vindt in Jeruzalem een historische top plaats. De Arabische ministers van Buitenlandse Zaken van Egypte, Marokko, Bahrein en de Verenigde Arabische Emiraten zullen enkele dagen voor de vastenmaand Ramadan een gemeenschappelijk front vormen met de Israëlische regering tegen de Iraanse nucleaire dreiging. De Amerikaanse minister van Buitenlandse Zaken Blinken zal ook naar Jeruzalem komen voor deze ontmoeting. Het is nog niet duidelijk of de Jordaanse minister van Buitenlandse Zaken ook naar Jeruzalem zal komen. Het Iraanse kernprogramma vormt een veel grotere bedreiging voor soennitische regeringen in het Midden-Oosten dan velen beseffen, daarom verzetten deze landen zich samen met Israël tegen de onderhandelingen over het oude/nieuwe nucleaire akkoord in Wenen. Onafhankelijk daarvan, de Jordaanse koning is ook van plan volgende week een bezoek te brengen aan de Palestijnse leider Mahmoud Abbas in Ramallah.
De top in Jeruzalem komt slechts enkele dagen na de vorige bijeenkomst in Sharm el-Sheikh, waar de Israëlische premier Naftali Bennett een ontmoeting had met de Egyptische president Abdel-Fattah El-Sisi en de kroonprins van de VAE Abdullah bin Zayed Al Nahyan. Er is weinig informatie uitgelekt over de tripartiete top in de Sinaï, maar uit wat wij weten kan het volgende worden geconcludeerd: Er vormt zich een alliantie van Arabische landen die zich verraden voelen door de nieuwe Amerikaanse regering onder leiding van Joe Biden, waaronder Israël. Een bondgenootschap dat zich in hoofdzaak richt op veiligheid, maar dat ook de economische samenwerking tussen de landen versnelt en tot een echte unie ontwikkelt. Achter de schermen is ook Saoedi-Arabië bij de alliantie betrokken, maar aangezien Riad en Jeruzalem nog geen officiële overeenkomst hebben ondertekend, is een Saoedische minister van Buitenlandse Zaken niet op de foto te zien.
Wat zich nu voor onze ogen ontvouwt, is in feite wat 30 jaar geleden met de Oslo-akkoorden aan Israël werd beloofd: de visie van een nieuw Midden-Oosten. Maar deze visie is voor de ogen van Israël en de Palestijnen in duigen gevallen en heeft in deze periode alleen maar tot meer bloedvergieten geleid dan voorheen. In tegenstelling tot de eerdere visies en loze beloften, tekent zich nu een echte visie af in het Midden-Oosten, maar wel onder twee voorwaarden:
- vanwege een gemeenschappelijke nucleaire dreiging en
- omdat Israël een supermacht is in het Midden-Oosten.
Dit zijn de elementen die de diplomatieke betrekkingen tussen de Joodse staat Israël en de soennitische regeringen in de regio hebben opgewarmd. Hieruit blijkt dat de Palestijnen niet zijn opgenomen in de nieuwe alliantie tussen Israël en de soennitische regeringen. Zij waren immers een sleutelfiguur in een regionale utopie waarin de Palestijnen het wereldpubliek, en tot op zekere hoogte ook Israël, ervan wilden overtuigen dat alles afhing van het Israëlisch-Palestijnse conflict. Zolang dit niet is opgelost, wil geen enkel Arabisch land vrede sluiten met Israël. Dat was absoluut verkeerd, en Israël en het Midden-Oosten hebben dat deels te danken aan de voormalige Israëlische premier Benjamin Netanyahu.
In die tijd had de voormalige Israëlische minister van Buitenlandse Zaken Shimon Peres een fantasie over een nieuw Midden-Oosten. Hij schetste een beeld van een Midden-Oosten zonder oorlog, vol harmonie, geluk en aanzien. Zijn visie was echter gebaseerd op onjuiste veronderstellingen. Hij geloofde dat vrede en rust de plaats zouden innemen van macht en grondgebied. Om dat te bereiken zou Israël moeten capituleren voor de Palestijnen en het Palestijnse probleem moeten oplossen. Maar dat werkte niet. De Palestijnen zullen dit natuurlijk nooit toegeven en blijven er daarom zo goed als zwijgzaam over over de Arabische top in Zion. Ze spelen niet mee, en dat maakt ze boos. En toch wordt het conflict met de Palestijnen aangesneden in de context van de komende Ramadan. Een escalatie moet ten koste van alles worden voorkomen.
Zoals het er nu voor staat, willen de Arabische regeringen een sterk Israël. Een sterk Israël dat hen beschermt na het verraad van de Amerikanen en de Europeanen en dat hen bijstaat in het aangezicht van de Iraanse nucleaire dreiging. De Arabische regeringen in het Midden-Oosten hebben momenteel meer vertrouwen in Israël dan in de Amerikanen en de Europese regeringen.
Een belangrijk punt op de agenda van de komende besprekingen in Jeruzalem is een defensie-alliantie tussen Jeruzalem en de Arabische landen tegen Iraanse raketten. Volgens verschillende bronnen in Jeruzalem dringt de Israëlische premier Naftali Bennett hier al enkele maanden op aan bij zijn buren. Er wordt gesproken over een regionale strategie waarbij Israëlische defensiesystemen ook in Arabische landen rond Iran kunnen worden gestationeerd om alle bondgenoten te beschermen tegen de Iraanse raketdreiging. Wie wil kan dit zien als een soort NAVO van Soennitische landen en de Joodse staat tegen Iran. Alle onderdelen van deze visie zijn het tegendeel van de onmogelijke ideeën die de Palestijnen en Shimon Peres ons in de jaren ’90 verkochten.
Tegelijkertijd waren er deze week in Sharm el-Sheikh drie staatslieden aanwezig, die door de democratische regering in Washington in de steek werden gelaten, alleen maar om de Ayatollah-regering in Teheran een plezier te doen en waarschijnlijk ook zichzelf en Europa, om na de opheffing van de sancties weer voor miljarden dollars zaken te mogen doen met Iran.
De Arabische regeringen en de regering in Zion zijn gedesillusioneerd over de regering-Biden en begrijpen dat zij alleen op zichzelf en hun nieuwe alliantie kunnen vertrouwen. De Russische invasie in Oekraïne heeft dit ook duidelijk gemaakt. Het is genoeg voor één persoon om te knappen en aan te vallen. Hiertegen moet een strategische alliantie paraat zijn. Daartoe komen de Arabische ministers van Buitenlandse Zaken in Zion bijeen om in geval van nood voorbereid te zijn op een Iraanse raketaanval.
Paradoxaal genoeg is de staat Israël de centrale as in de nieuwe alliantie voor het Midden-Oosten. Alleen Israël heeft een superieure militaire macht en is ook in economisch opzicht de technologische leider. Bovendien heeft Jeruzalem meer open deuren in Washington dan de Arabische regeringen. Men moet Naftali Bennett nageven dat hij deze voordelen met groot talent heeft benut en dat hij al uitstekende persoonlijke betrekkingen met Arabische leiders heeft aangeknoopt.
De top vindt plaats in de woestijn van Israël. Op de plaats en in de kibboets waar Israëls eerste premier David Ben-Gurion ooit woonde. “Iedereen die niet in wonderen gelooft, is geen realist” zei hij toen, en vandaag gebeurt er een wonder. De Arabische regeringen willen een strategische alliantie vormen met de regering in Zion tegen Perzië. Dit is vandaag duidelijk gemaakt aan de Amerikaanse vertegenwoordiger Blinken. Bovendien geeft de top in de Negev aan de Bedoeïenen het signaal dat de woestijn aan Israël toebehoort.
Als de besluiten positief zijn, zal het Hasjemitische Koninkrijk ten oosten van de Jordaan ook zijn minister van Buitenlandse Zaken naar Israël sturen. Het is maar 30 minuten met de helikopter.
Bronvermelding:
Datum: 28-03-2022
Auteur: Aviel Schneider
Beeld: PIXABAY.COM
Website: israeltoday.nl
