Wie neemt de last op zich van de financiering van Joodse immigratie ( Aliyah ) naar Israël? Volgens een artikel dat onlangs in het Israëlische dagblad Haaretz is gepubliceerd , gaat het niet langer om prominente joodse gemeenschappen in het buitenland, maar om christelijke evangelischen.

Het artikel beschrijft hoe evangelicalen van over de hele wereld Aliyah in toenemende mate mogelijk maken voor Joodse gemeenschappen die Israël hun thuis willen noemen. Ze laten zien hoe recent de Internationale Christelijke Ambassade in Jeruzalem (ICEJ) de operatie financierde om tweeduizend Falash Mura Ethiopische Joden naar de Joodse Staat te brengen . Naar verluidt schonk ICEJ $ 1.300 per passagier. Interessant is dat Haaretz schrijft dat de instroom van donaties van Evangelicals niet langer afkomstig is uit de Verenigde Staten en Europa. Nu dragen ook christenen uit andere delen van de wereld, waaronder China, de Filippijnen en Indonesië, bij.

Nu we getuige zijn van een toename van de christelijke financiering van Aliyah en een afname van de joodse bijdragen, moeten we onszelf een simpele vraag stellen: is het goed voor de joden? Maar eerst is het belangrijk om te begrijpen wat de betekenis van Aliyah is voor het zionisme en de staat Israël.

Aliyah is een van de centrale pijlers van de zionistische beweging die probeerde een nationaal thuis te vestigen voor het Joodse volk in Palestina, het historische land van Israël. De inspanningen van de beweging voor staatsopbouw waren sterk afhankelijk van het behalen van een joodse meerderheid in het land. Dit was vooral het geval na de Biltmore-conferentie die in 1942 in de VS plaatsvond en specifiek het einddoel van de beweging definieerde als een onafhankelijke natiestaat voor het Joodse volk.

Echter, Aliyah was niet alleen een instrument voor het vullen van de grond. Joodse immigratie was een bron van legitimiteit voor het zionisme. Als de Yishuv (het Joodse leiderschap in Palestina voorafgaand aan de onafhankelijkheid) erkend wilde worden als de legitieme vertegenwoordigers van het Joodse volk, hadden ze Joden nodig om in hun massa te immigreren. Het verlaten van de galut (ballingschap) en terugkeren naar het land van Israël om het Joodse thuisland te herbouwen, was de belichaming van het zionisme. Deze kwestie was zo belangrijk voor de eerste premier van Israël, David Ben-Gurion, dat hij aan het begin van elke wekelijkse kabinetsvergadering het aantal nieuwe immigranten voorlas.

Ten slotte was Aliyah cruciaal als letterlijk toevluchtsoord, vooral voor Joden in Europa die leden aan eeuwen van antisemitisme, met als hoogtepunt de Holocaust. Het was de beruchte Dreyfus-affaire met overduidelijk institutioneel antisemitisme in Frankrijk die het idee van een staat voor de Joden op gang bracht door de oprichter van de zionistische beweging, Theodore Herzl. Aliyah moest een praktische oplossing zijn voor joden die in Europa aan haat en onverdraagzaamheid leden.

In de afgelopen jaren is er een zorgwekkende trend ontstaan ​​waaruit blijkt dat Joden buiten Israël langzaamaan minder gehecht zijn geraakt aan het land. Velen hebben afstand genomen van activiteiten die verband houden met de Joodse staat en er zijn zelfs kleine trends in pogingen om deze opzettelijk te delegitimeren. Een bijproduct van dit afstand nemen van Israël is het feit dat minder Joodse individuen en organisaties bereid zijn Aliyah te financieren .

Christenen met een oprecht verlangen om Israël te zegenen en bij te dragen door Aliyah te financieren, is een goede zaak. Enerzijds zijn ze bereid om te voorzien in een financiële hulpbron die Israël nodig heeft. Anderzijds is het ook een manier om de historisch bittere relatie tussen jodendom en christendom te verbeteren. Ik geloof dat christelijke steun voor Israël sinds zijn oprichting, hetzij door politieke steun en lobby of financiële bijdragen, een kanaal is waardoor historische barrières tussen christenen en joden zijn afgebroken.

Als dit soort ondersteuning echter overwegend christelijk is en niet joods, dan is dat een slechte zaak. Israël is gemaakt om een ​​nationaal thuis te zijn voor het Joodse volk, niet voor christenen die de Joodse staat beschouwen als een eschatologische betekenis. Het werd gebouwd om te dienen als een cultureel centrum dat Joodse mensen uit alle landen en talen met elkaar verbindt. Het onderhouden van een levendige band met de Joodse diaspora is een essentieel onderdeel van de identiteit van het jonge land en de oorspronkelijke bedoeling van de oprichters. Het verliezen van deze band kan het morele kompas van Israël aantasten; het uiteindelijke doel om een ​​thuisland en toevluchtsoord te zijn voor Joden over de hele wereld.

Christenen moeten niet worden ontmoedigd om de standvastige steun voor Israël voort te zetten, maar moeten zich bewust zijn van het belang van zijn band met de Joodse diaspora.

Bronvermelding:
Datum:        22-03-2021
Auteur:        Jason Silverman
Website:      www.israeltoday.co.il