Givat Haviva is een internationale school met visie. Er wordt gewerkt aan een netwerk van jonge leiders die zich willen inzetten voor vrede in het Midden-Oosten. De campus is gelegen te midden van Arabische dorpen en Joodse agrarische nederzettingen.
Op het terrein van de school wonen vijfenvijftig Palestijnse en Israëlische leerlingen en bovendien nog leerlingen uit veel andere landen. Twee jaar lang leren ze hoe je bruggen kunt bouwen tussen culturen, talen en historische verhalen die elkaar tegenspreken.
De vredelievende gemeenschap Givat Haviva is zeventig jaar geleden als kibboets begonnen. Er bestaan in heel Israël 257 kibboetsim met honderden scholen en industriële en culturele organisaties.
Ik arriveer hier vlak voor het loeien van de sirenes op de gedenkdag voor gesneuvelden. Het valt me op dat een islamitische leerlinge ook stil staat om, net als de anderen, de gevallen Israëlische soldaten te gedenken. Ze vertelt me: ‘In mijn dorp zou niemand zich aan de kant van de Joden opstellen om stil te staan bij hun leed. We zijn voortdurend elkaars tegenstanders, maar hier leren we de geschiedenis van de ander kennen. Ik ben een Arabisch-Israëlische Palestijnse. In andere landen heeft mijn volk het zwaar te verduren, maar in Israël wordt voor onze veiligheid gezorgd.’
De leerlingen bestaan voor de helft uit Israëli’s, Joden en Arabieren, en voor de andere helft uit buitenlanders. Een aantal daarvan komt uit conflictgebieden als Soedan of Kosovo. ‘De internationale leerlingen helpen om met elkaar in gesprek te komen’, zegt directrice Nurit Gery. ‘De Joodse en Arabische leerlingen zijn de gastvrouwen en -heren. Zij moeten aan de buitenlanders de situatie in Israël uitleggen. De Joodse leerlingen horen hoe hun Arabische klasgenoten hun kant van de zaak vertellen en omgekeerd. Zo komt er een open en zinvolle discussie op gang over de kern van de problematiek.’
Een 16-jarige leerling vertelt: ‘Ik kom uit een Joods-zionistisch gezin. Ik heb nog nooit hoeven uit te leggen waarom ik geloof wat ik geloof. Hier moet ik vertellen hoe ik mijn Jood-zijn beleef. Ik moet met kritiek leren omgaan. Ik moet mijn positie als Jodin en als Israëlische verdedigen. Sinds ik hier ben, voel ik me nog veel Joodser dan hiervoor.’
Directrice Gery lacht: ‘Dat is precies wat ik wilde horen. We zijn hier niet om iemand zijn identiteit af te nemen. We willen niemand in een keurslijf van wereldburger persen. We helpen elkaar hier om te begrijpen wie iemand is en waar hij vandaan komt. Ook is het voor mij belangrijk dat alle Joodse leerlingen het leger ingaan.’
Bron: David Lazarus voor Israel Today Nederland
