Mensen die moreel neutraal staan tegenover de moderne nazi’s Hamas of deze steunen, en die ten onrechte beweren dat er genocide is gepleegd op Israël, moeten op 27 januari zwijgen.
In de 20 jaar sinds de oprichting door een stemming in de Algemene Vergadering van de VN in 2005, is de Internationale Holocaustherdenkingsdag een vast onderdeel geworden van de kalender van de wereldgemeenschap. Het is zelfs omarmd door de georganiseerde Joodse wereld, die altijd staat te popelen om geaccepteerd te worden door gevestigde instellingen. Het werd opgericht ondanks het feit dat de Joodse wereld al een Holocaustdag erkende, namelijk Yom Hashoah, die in het voorjaar werd gevierd, een week voor de herdenkings- en onafhankelijkheidsdagen van Israël. Meer dan 15 maanden na 7 oktober 2023 is het tijd om die beslissing te heroverwegen.
Waarom? Zouden we niet meer Holocaust-herdenkings- en educatieve programma’s moeten aanmoedigen? Geeft de instelling van een dag die door de wereld is gereserveerd om de slachting van 6 miljoen Joden te herdenken, deze gebeurtenis niet de erkenning die het verdient, en maakt het de kans kleiner dat de verschrikkingen van de Shoah zich herhalen?
Het antwoord is, zo blijkt, een volmondig ‘nee’.
Lege woorden …
De leiders van dezelfde internationale gemeenschap die onverschillig reageerden, zo niet steunend, op de massamoord en wreedheden die werden begaan tegen Joden tijdens de grensinfiltratie en de daaropvolgende moorddadige aanval op Zuid-Israël door Hamas-terroristen en andere Palestijnen op 7 oktober 2023, zullen zich op 27 januari plichtsgetrouw opstellen om deel te nemen aan deze herdenkingen. Ze zullen zeggen hoe verschrikkelijk de Holocaust was. Sommigen van hen zullen de bekende kreet van “nooit meer” gebruiken. Daarmee zullen ze zichzelf beschouwen als het soort verantwoordelijke, meelevende en hoogstaande mensen die het verdienen om niet alleen machtige internationale instellingen zoals de Verenigde Naties en haar vele agentschappen te controleren, maar ook om de rest van ons te vertellen hoe we moeten denken en leven.
Dit is slechts een voorbeeld van hoezeer de wereld dode Joden waardeert, maar volstrekt intolerant is tegenover levende Joden, die bereid zijn te vechten voor hun rechten en hun bestaan.
Als bewijs daarvan zal er in veel van deze ceremonies geen woord worden gezegd over de nazi’s van onze tijd die Adolf Hitlers doel van de genocide op de Joden willen verwezenlijken. En daarmee bedoel ik niet de hatelijke, maar kleine, geïsoleerde en politiek machteloze neonazi’s die in de koortsmoerassen van extreemrechts in westerse samenlevingen verblijven.
In plaats daarvan verwijs ik naar Hamas en andere islamitische terreurgroepen die als doel hebben de vernietiging van de ene Joodse staat op de planeet en de genocide op de meer dan 7 miljoen Joden die daar wonen. De acties van Hamas op 7 oktober waren onderdeel van een poging om dat genocidale doel te realiseren.
Maar in plaats van op zichzelf te staan, worden ze versterkt door een krachtige, breed gesteunde internationale antizionistische beweging. Die beweging is diep geïntegreerd in dezelfde instellingen, zoals de Verenigde Naties, die 27 januari gebruiken – de datum van de bevrijding van het concentratiekamp Auschwitz in 1945 – om ceremonies te houden over de Holocaust die de herinnering aan de slachtoffers en de strijd tegen antisemitisme belachelijk maken.
Dit is dezelfde internationale beweging die de afgelopen 15 maanden haat tegen Joden en Israël heeft aangewakkerd. Meer nog, ze hebben, met de hulp van een kleine minderheid van Joden die vervreemd zijn van enig besef van Joods volk of hun voorouderlijk geloof, geprobeerd het script van de Holocaust om te draaien om Israëls oorlog van zelfverdediging tegen Hamas ten onrechte af te schilderen als een “genocide” op Palestijnen in de Gazastrook.
Geïndoctrineerd in de valse linkse doctrines van kritische rassenleer en intersectionaliteit, hebben ze Israël ervan beschuldigd een “kolonialistische” en “apartheidsstaat” te zijn. Volgens hen volgt daaruit logischerwijs dat alle Joden en Israëliërs schuldig zijn aan het zijn van “witte” onderdrukkers die van hun macht moeten worden beroofd. Tegen hen wordt ons door deze zogenaamd verlichte intellectuelen verteld dat elke vorm van “verzet”, zoals de barbaarse orgie van moord, verkrachting, marteling, ontvoering en moedwillige vernietiging die plaatsvond op de ochtend van 7 oktober, niet alleen gerechtvaardigd maar ook prijzenswaardig is.
7 oktober veranderde alles
Vóór de existentiële oorlog om het bestaan van Israël die op die Zwarte Sjabbat begon, was het misschien mogelijk geweest om een coherent argument te geven ten gunste van samenwerking met en het gebruiken van de ceremonies van 27 januari als een manier om bewustzijn te bevorderen van wereldwijd antisemitisme. Maar deze herdenkingen helpen niet om de wereld te onderwijzen over waar tolerantie voor Jodenhaat toe leidt. Integendeel, het moet nu erkend worden dat hun primaire doel is om dekking te bieden aan degenen die een onderscheid willen maken tussen de massaslachting van Joden in de vorige eeuw en degenen die het in de huidige eeuw proberen.
In de acht decennia sinds de Holocaust is de groeiende trend richting de universalisering van de Holocaust allang uit de hand gelopen. Geleerden, zelfbenoemde “mensenrechten”-organisaties en anderen die graag het historische lijden van het Joodse volk voor hun eigen doeleinden willen gebruiken, hebben de nazicampagne om de Joden uit te roeien aangegrepen als een universele metafoor voor wat zij als slecht gedrag beschouwden.
Degenen die dergelijke universalisering promoten, beweren dat ze dat doen uit goede motieven. Ze willen de Holocaust gebruiken als voorbeeld van hoe haat te bestrijden, om het niet te isoleren als een afzonderlijke gebeurtenis in de geschiedenis die niet kan worden toegepast als een les voor andere conflicten. Door dat te doen, begrijpen ze opzettelijk de aard van antisemitisme verkeerd. Het is geen doorsnee onverdraagzaamheid of onaangenaamheid gericht op mensen die anders aanbidden, maar haat, gekoppeld aan een politiek programma, dat wordt gebruikt om degenen die Joden verachten te machtigen. Er bestaan nog andere voorbeelden van echte genocide, zoals de massamoorden in Cambodja in de jaren zeventig door de communisten of de slachting van de Tutsi-stam door de Hutu’s van Rwanda – en zelfs een die nu wordt gepleegd tegen Oeigoerse moslims in China – maar deze raken in hedendaagse discussies over het onderwerp vaak in de vergetelheid.
De Holocaust is echter uniek. Het was het hoogtepunt van 2000 jaar antisemitisme, een virus van haat dat helaas niet uitstierf toen de geallieerden de vernietigingskampen betraden en vervolgens de Duitse nazi’s en hun collaborateurs versloegen. Het leeft voort in groepen als Hamas en Hezbollah, en in al diegenen die hun genocidale doelen echoën op Amerikaanse universiteitscampussen met gezangen als “van de rivier tot de zee” en “globaliseer de intifada.”
Hedendaagse antisemieten houden zich niet alleen bezig met het belasteren van Joden en het verspreiden van leugens over hun daden en bedoelingen, zoals die over Israël. Ze proberen Joden te delegitimeren op manieren die niet veel verschillen van die van de nazi’s, die predikten over een machtige Joodse cabal die samenzweringen pleegde om niet-Joden te ondermijnen en te schaden.
Daarom is Israël het object van zulke haat en een wereldwijde beweging die niet alleen haar vermeende overtredingen behandelt als de ergste op de planeet, maar ook als een uniek kwaadaardige entiteit. Ze beweren ook dat Joden ten onrechte antisemitisme en zelfs de Holocaust “wapenen” om sympathie te wekken en hun misdaden te verdoezelen. Dat is precies het soort tactiek dat nazi-ideologen gebruikten om hun acties te rechtvaardigen.
Na 7 oktober is de poging om een onderscheid te maken tussen de huidige oorlog tegen Israël en de Joden en wat er tijdens de Holocaust gebeurde, niet alleen achterhaald, maar ook intellectueel en moreel failliet.
Meer kwaad dan goed doen
Het volstaat te zeggen dat elke herdenking van de Shoah, wanneer deze ook gehouden wordt, rekening moet houden met het feit dat Israël momenteel een existentiële oorlog voert om een nieuwe Holocaust te voorkomen. Elk evenement dat pretendeert de 6 miljoen vermoorde mannen, vrouwen en kinderen en de strijd tegen de nazi’s te herdenken, zonder dat te doen, is een fraude.
Net als andere vormen van Holocaust-educatie die de herinnering aan de pogingen van Nazi-Duitsland om de Joden uit te roeien universeel maken, kan de Internationale Herdenkingsdag voor de Holocaust nu meer kwaad dan goed doen.
De Verenigde Naties zijn een instelling die al tientallen jaren een beerput van antisemitisme is. Maar we zijn nu op het punt beland dat haar agentschappen zoals UNRWA niet alleen hebben geholpen de oorlog tegen Israël in stand te houden, maar ook haar werknemers hebben toegestaan deel te nemen aan de wreedheden van 7 oktober en haar faciliteiten hebben gebruikt om Israëlische gijzelaars gevangen te zetten.
Je kunt niet tegen de nazi’s zijn en tegelijkertijd moreel neutraal tegenover Hamas en de oorlog tegen Israël en de Joden. Iedereen die dat spel probeert te spelen, moet worden ontmaskerd als een bondgenoot van degenen die Joodse genocide nastreven of een van hun nuttige idioten. Er zou nultolerantie moeten zijn voor Holocaustherdenkingen die niet erkennen dat er in onze tijd een genocidale oorlog gaande is en dat degenen die Israël ten onrechte beschuldigen van genocide om die oorlog te rechtvaardigen, geen plaats hebben bij zulke ceremonies.
Datum 26 januari 2025
Auteur: Jonathan S. Tobin is hoofdredacteur van JNS (Jewish News Syndicate). Volg hem: @jonathans_tobin.
Afbeelding: Museum: Chamber of the holocaust Jerusalem, Redactie radio Israël
website: www.JNS.org
