Premier Netanyahu nam gisteren 4 september deel aan de staatsceremonie in Hebron, 90 jaar geleden sinds de rellen van 1929. Netanyahu sprak er over de versterking van de Joodse gemeenschap in de stad en zei tijdens de herdenking:
“We kwamen om de overwinning uit te drukken. We zijn teruggekeerd naar onze bron en dat is onze overwinning. Bloeddorstige relschoppers voerden het gruwelijke bloedbad 90 jaar geleden uit. Ze waren er zeker van dat ze ons voor eens en voor altijd van deze plek zouden verjagen – ze hadden het mis.”
“De enkelingen in de Arabische bevolking die probeerden hun Joodse buren te beschermen, moeten worden geprezen. Ze handelden moreel terwijl ze hun leven riskeerden. 67 Joden werden afgeslacht, tientallen raakten gewond. Juist in tijden van crisis en vernietiging stonden we opnieuw recht op onze benen.”
“Het Machpela House is vorige week bevolkt en we behandelen andere belangrijke kwesties met betrekking tot de toegang tot de Grot van de Patriarchen en de rechten op Joods bezit. We komen niemand onteigenen, maar niemand zal ons onteigenen. We zijn geen buitenlanders in Hebron, we zullen er voor altijd blijven.”
Slachting in Hebron 1929
In de ogen van velen is het Hebron-bloedbad de bepalende gebeurtenis van de Arabische rellen in 1929 in het Brits Mandaat Palestina. Eeuwenlang bestond de kleine Joodse gemeenschap van Hebron naast een veel grotere moslimgemeenschap. Hoewel Joden nooit volledige gelijkheid hebben gekregen en vaak worden geconfronteerd met ongebreidelde discriminatie en zelfs extreem geweld, waren de relaties soms hartelijk.
Dat veranderde precies negentig jaar geleden, toen gewelddadige Arabische rellen tegen Joodse immigratie door toenmalig Palestina raasden dat door de Britten werd bestuurd. Aangezet door een ongegrond gerucht, dat Joden van plan waren om naar de Tempelberg in Jeruzalem te marcheren en het eigendom van hun heiligste plaats zouden opeisen, stroomden duizenden Arabische dorpelingen naar Jeruzalem om te bidden in de Al-Aqsa-moskee op de Tempelberg, velen gewapend met stokken en messen.
De menigte zweepte zichzelf op tot een razernij, met ongeveer 20-30 geweerschoten die in de buurt van de Tempelberg werden afgevuurd door relschoppers. Een Brits rapport over de gebeurtenissen beschrijft de opgewonden Arabische menigte die onrust schopten en mogelijk tot moorddaden in staat waren. Gevoed door geruchten, dat twee Arabieren waren gedood door Joden elders in Jeruzalem, gingen Arabieren in de Oude Stad de straat op en vielen ze willekeurig Joden aan.
De geruchten en het geweld dat ze veroorzaakten, verspreidden zich snel over het land – met name naar Hebron, waar een vervolgens bloedbad plaatsvond. De volgende dag, 24 augustus, hadden Arabische bendes zich verzameld en vielen de Joodse wijk aan. Het resulterende bloedbad werd bekend als het bloedbad van Hebron van 1929.
Hebron, 24 augustus 1929. De synagoge van Hebron werd geplunderd en verwoest en de Torah rollen verbrand [beeldbron: IFCJ]De massacre
Met slechts een enkele politieagent in heel Hebron konden de Arabieren Joodse binnenplaatsen betreden zonder dat ze verhinderd werden. Joden van alle leeftijden werden willekeurig aangevallen – zowel mannen, vrouwen als kinderen waren het doelwit van de woede van de Arabische menigte. Vrouwen werden verkracht, kinderen werden doodgeknuppeld en mannen gestoken en verminkt.
Het politiebureau van Beit Romano veranderde in de ochtend van zaterdag 24 augustus in een opvangcentrum voor de Joden. Het werd ook een synagoge toen de orthodoxe joden zich daar verzamelden en hun ochtendgebeden zeiden. Toen ze klaar waren met bidden, begonnen ze geluiden buiten het gebouw te horen. Duizenden Arabieren kwamen uit Har Hebron en schreeuwden ‘Dood de Joden!’ in het Arabisch.
Ze probeerden zelfs de deuren van het station af te breken. Het Joodse ziekenhuis Beit Hadassah, beheerd door de Hadassah Medical Organisation en zowel Arabieren als Joden gelijk behandelde, werd niet gespaard. De relschoppers vernietigden de apotheek, en staken een synagoge op de bovenste verdieping in brand, waarbij de Thora-rollen binnenin werden vernietigd.
De apotheker daar, een kreupele man die al vier decennia zowel Joden als Arabieren had gediend, moest toezien hoe zijn dochter werd verkracht en vervolgens werd vermoord. Hij werd daarna zelf vermoord. Foto’s uit de tijd tonen een meisje dat op het hoofd wordt geslagen met een zwaard met haar hersenen die eruit puilden, een vrouw met verbonden handen, mensen met hun ogen uitgestoken, een man wiens hand woest werd geamputeerd, en andere griezelige vreselijke beelden.
Een ontroostbare Joodse man na de massacre. Het verdriet om het verlies en zinloos geweld is immens. [Foto: The Hedgehog Blog]Verjaagd en weer terug
In totaal werden 67 Joden vermoord en tientallen gewonden. Na de aanslagen bezocht de Britse Hoge Commissaris Sir John Chancellor Hebron. Hij schreef later aan zijn zoon: “De gruwel ervan is onvoorstelbaar. In één huis bezocht ik niet minder dan vijfentwintig joden. Mannen en vrouwen werden in koelen bloede vermoord.” Sir Walter Shaw concludeerde in het rapport ‘Palestine Disturbances’ dat “onuitsprekelijke wreedheden hebben plaatsgevonden in Hebron.“
Na drie dagen van moord, verminking, marteling, verkrachting en plunderingen en met hun huizen verwoest en hun synagogen vernietigd, evacueerden de Britten ongeveer 700 overlevenden, waardoor het bestaan van de oudste Joodse gemeenschap in Palestina werd beëindigd. Joden hadden 3000 jaar in Hebron gewoond en de gemeenschap die de Arabieren in 1929 aanvielen, had sinds het einde van de 15de eeuw doorlopend vreedzaam in Hebron geleefd.
Geen enkele Jood kon van 1929 tot 1967 in Hebron wonen. Hoewel een klein aantal Joden in 1931 terugkeerde, zal hun verblijf slechts van korte duur zijn, omdat de gebeurtenissen van de Arabische opstand tussen 1936-1939 ertoe leidden dat de gehele Joodse bevolking opnieuw met geweld werd verdreven.
Het volgende decennium werd Israël opgericht, maar Hebron werd veroverd en bezet door het Arabische legioen van koning Abdullah tijdens de Onafhankelijkheidsoorlog van 1948 en uiteindelijk geannexeerd door Jordanië. Joden keerden pas terug naar de stad in 1968, een jaar nadat Israël Hebron tijdens de Zesdaagse Oorlog had bevrijd van de Jordaanse controle.
– – – – –
Bronvermelding
Datum: 05-09-2019
Website:
– – – – –
Bronnen:
