DENK-voorman Kuzu liet onlangs in een stemverklaring weten CIDI te zien als “de lange arm van Israel” en “spreekbuis van Netanyahu”. Vandaag vroeg hij een debat aan “over inmenging van de Israelische regering in het Nederlandse parlement via de fractie van de ChristenUnie”. Zulke retoriek is slechts een nieuw voorbeeld van een oud antisemitisch cliché. 

Als politieke partij, waar honderdduizenden Nederlanders op hebben gestemd, is het de taak van de ChristenUnie om eigen standpunten te formuleren. Net als iedere andere geacht wordt dat te doen: daar zijn politieke partijen voor. Maar wanneer de geringste link gelegd kan worden tussen Israel en de CU wil DENK-voorman Kuzu een debat “over inmenging van de Israelische regering in het Nederlandse parlement via de fractie van de ChrsitenUnie”.

DENK zegt het debat te hebben aangevraagd naar aanleiding van een passage uit een artikel van de Israelische krant Ha’aretz. Hierin wordt genoemd dat een CU-motie over de etikettering van goederen uit betwiste gebieden (waaronder de Westelijke Jordaanoever) “in samenwerking” met medewerkers van de Israelische ambassade zou zijn geformuleerd. Een toelichting van hoe die samenwerking dan tot stand zou zijn gekomen, ontbreekt.

Kuzu zegt met het aanvraag meer te weten te willen komen over de kwestie. Maar door de fractie van de ChristenUnie alvast neer te zetten als welwillende pion van Israel, wacht hij niet eventjes op nadere informatie. In de kern is dit hetzelfde als het afschilderen van CIDI als “lange arm van Israel” en “spreekbuis van Netanyahu”, zoals Kuzu eergisteren deed in zijn stemverklaring over een motie om onderwijs over Joodse geschiedenis te bevorderen op scholen. Het is een simplistische veronderstelling dat het handelen van een organisatie of partij op een of andere manier door een Joodse entiteit ver weg wordt ingefluisterd.

Het stereotype van de almachtige Jood

Dit idee is helemaal niet nieuw. Misschien wel het oudste voorbeeld komt uit het Nieuwe Testament. In de vertelling over de moord op Jezus Christus is het een kleine groep Joden dat Pontius Pilatus, gouverneur van het machtige Romeinse Rijk in Judea, voor zijn karretje weet te spannen. Tenslotte wilden de Joden Christus ter dood veroordelen, maar hadden ze zelf geen wetten hiervoor. Dus maakten ze gebruik van de Romeinse overheersers om dat klusje te klaren.

Het verhaal is vaak uitgelegd als de slinksheid van Joden om hun agenda door te drukken – hoe klein en machteloos de Joodse gemeenschap ook is geweest.

Het Amerikaanse congreslid Ilhan Omar heeft onder vuur gelegen voor het aanhalen van dit idee. In 2012, ten tijde van een oorlog tussen Israel en Hamas in de Gazastrook, twitterde zij: “Israel heeft de wereld gehypnotiseerd, moge Allah de mensen wakker schudden en hen helpen de kwaadaardigheid van Israels acties te zien”.

Door te verwijzen naar het stereotype Jood als slinks en manipulatief, in staat tot het smeden van complotten en het hypnotiseren van de hele wereld, gaat dit een stap verder dan kritiek op Israelisch beleid. Aanvankelijk verdedigde Omar zich door te stellen dat Israel Hamas onterecht aanviel. Dat Hamas aan de militaire operatie voorafgaand meer dan honderd raketten op willekeurige burgerdoelen in Israel afschoot, deed er kennelijk niets aan af om Israel als “kwaadaardig” te bestempelen. Pas na innige gesprekken met andere leden van de Democratische partij in de VS gaf Omar aan haar fout te hebben ingezien.

Hetzelfde Hamas gaat overigens nog verder met het gebruik van deze handige complottheorie. In haar originele handvest uit 1988 werden Joden (toen nog niet eens ‘zionisten’ genoemd) verantwoordelijk gehouden voor de Franse én Russische revoluties. Zo’n beetje alles wat in de geschiedenis fout ging, was deel van een Joods plan om hun doelen te bereiken, “vaardig en met precisie”.

Het eeuwenoude cliché blijft kennelijk aantrekkelijk voor politici en opiniemakers om hun punt mee te maken. In onze tijd blijkt vooral Israel, de enige Joodse staat, een handig frame om enerzijds een almachtige hand van buiten te herkennen, en anderzijds de vrije keuze van derde partijen in twijfel te trekken.

Zo werd vandaag een cartoon gepubliceerd in de Volkskrant, die aantijgingen van antisemitisme in de Britse Labourpartij neerzetten als een trucje van Netanyahu – wederom, makkelijk voorbijgaand aan de wijdverbreide kritiek op ontwikkelingen in de partij uit de Britse samenleving zelf.

CIDI – de lange arm van wie?

Door CIDI af te schilderen als “lange arm van Israel” zonder verdere onderbouwing neigt op zijn zachts gezegd naar hetzelfde fenomeen.

CIDI is een onafhankelijke organisatie die geen financiering krijgt van de Nederlandse, Israelische of andere overheid. Om te functioneren is het afhankelijk simpelweg van het vertrouwen dat particulieren hebben in het werk van CIDI.

CIDI kiest zodoende haar eigen standpunten, die maar al te vaak verschillen met die van de huidige Israelische premier. Als Nederlandse organisatie pleit het ervoor dat het publieke debat over Israel op een redelijke manier gevoerd wordt. Zolang er Nederlandse politici zijn die in antisemitische termen spreken over Israel spreken, blijft dat ook hoog nodig.

– – – – –

Bronvermelding
Datum:   28-117-2019
Auteur:  ARON VRIELER
Website: https://www.jpost.com

– – – – –