De eeuwenoude namen ‘Judea’ en ‘Samaria’ verwijzen naar een geografische regio die het hartland van Israël vertegenwoordigen.
Het centrale deel van de moderne staat Israël ligt op een grote bergketen die zich uitstrekt van de Heuvels van Hebron, door Jeruzalem in het midden, en in het noorden naar Shichem (Nablus).
Moderne geschiedenis van de regio
Deze regio werd bezet door het Britse Rijk van de Eerste Wereldoorlog tot 1948.
In de Israëlische Onafhankelijkheidsoorlog in 1948 won Israël de oorlog op de meeste fronten. Een groot deel van het hartland was echter niet opgenomen in de staakt-het-vuren-overeenkomsten aan het einde van de oorlog.
Dit leidde tot de Jordaanse bezetting tussen 1948 en 1967 van de meeste van de heiligste steden van Israël. Zelfs de Oude Stad van Jeruzalem en de Tempelberg maakten 19 jaar lang geen deel uit van de staat Israël.
Vandaag de dag wonen er meer dan een half miljoen Joden in de gebieden die in de Zesdaagse Oorlog werden bevrijd. Deze gebieden worden over het algemeen aangeduid als Judea en Samaria.
Landroof
In ideologische termen is het verschil tussen de centrumlinkse visie voor Israël en die van rechts niet bepaald nieuw te noemen. Dat is al tientallen jaren zo. Links ziet een Palestijnse staat voor zich voorbij de wapenstilstandslijnen van 1949. Rechts, dat het land op grond van internationaal recht en erfgoed als Joods beschouwt, omarmt soevereiniteit over de Jordaan; of, op zijn minst, Israëls inlijving van gebied C van Judea en Samaria, dat onder volledige Israëlische controle blijft. Toch is er iets belangrijks veranderd. Dit is niet langer alleen een kwestie van een ideologisch debat, want al jaren is er een sluipende de facto inbeslagname van delen van Gebied C door Palestijnse Arabieren.
Alle Joodse nederzettingen in Judea /Samaria bevinden zich in Gebied C volgens de bepalingen van de Oslo akkoorden. Deze regio vormt het hart van ons oude Joodse erfgoed. De Arabische landroof via massale bouw- en landbouwondernemingen dreigt Joodse nederzettingen te isoleren en aaneensluiting te blokkeren. Dit proces vordert volgens de plannen van de voormalige premier van de Palestijnse Autoriteit Salam Fayyad, die via stille annexatie stap voor stap een Palestijnse staat probeert te vestigen.
Volgens de NGO Regavim bouwden Palestijnse Arabieren van 2019 tot 2021 “5.097 nieuwe illegale structuren in gebieden onder volledige Israëlische jurisdictie, een gemiddelde van zeven nieuwe illegale structuren per dag. Deze nieuwe structuren voegden zich bij het al duizelingwekkende aantal illegale constructies, voor een totaal van 72.274 illegale structuren in Gebied C. Een groot deel van dit gebouw wordt gefinancierd door de Europese Unie.
Dit kon en kan nog steeds gebeuren, omdat Israëlische regeringen een oogje dichtknijpen voor de realiteit aan de grond. De Arabische inname van land is niet per definitie in tegenspraak met de politieke oriëntatie van premier Yair Lapid en minister van Defensie Benny Gantz, die beiden voorstanders van twee staten zijn. Likoed-leider Benjamin Netanyahu is geen linkse politicus, maar tijdens zijn lange ambtstermijn als premier heeft hij nooit een rechte rug gehouden die nodig is om de internationale gemeenschap, die over het algemeen niet positief staat tegenover de Joodse controle over het land, tegen te gaan.
Het tij keren
De situatie wordt nu echter kritiek. Israëli’s die geloven in het recht van Joden om het land te bezitten, hebben reden om gealarmeerd te zijn. Onder deze Israëli’s zien we nu een beweging ontstaan die vastbesloten is om het tij om te keren. Opgericht door de oude activist Daniella Weiss en anderen, heet de beweging Nachala.
Op het eerste gezicht heeft Nachala, dat zich richt op het feit dat de regering geen nieuwe gemeenschappen opzet om Arabische inbreuk te blokkeren, als doel het vestigen van nieuwe nederzettingen. Maar in feite is het een prille sociale beweging. De leiders van Nachala willen de Israëli’s waarschuwen voor de huidige dreiging en het electoraat aanmoedigen om de situatie te verbeteren door bij de komende verkiezingen in november voor rechts te stemmen.
Twee weken geleden bracht een 48-uur durende fondsenwervingscampagne voor de beweging ongeveer 5 miljoen shekel op. Vervolgens werden drie locaties aangewezen als locaties voor toekomstige nederzettingen, elk één in Judea, Binyamin en Samaria. Elk stuk land ligt op staatsgrond en juridisch volledig doorgelicht – ze komen allemaal wettelijk in aanmerking om als nederzetting te worden gebruikt. Niemand bevindt zich op privé-Arabisch land of land dat is gereserveerd voor openbaar gebruik.
Op woensdag 20 juli verzamelden vrijwilligers zich bij vooraf aangewezen ontmoetingspunten. Jongeren en hele gezinnen kwamen. Ze moesten vervolgens naar de drie locaties worden gestuurd, maar het aantal enthousiaste vrijwilligers – ongeveer 10.000 – was veel groter dan verwacht. Daniella Weiss zei, dat het vele jaren geleden was dat een dergelijke reactie was geweest.
Er werd besloten om het project uit te breiden naar drie extra locaties: twee in Judea (in het Kiryat Arba-gebied), twee in Binyamin (het Psagot-gebied en het Gush Talmonim-gebied) en twee in Samaria (één in de buurt van Revava en één in de buurt van Bruchin). De activisten kwamen met slaapzakken en tenten, in de hoop een dag of twee te blijven, mogelijk ook nog op Shabbat. Ze waren niet van plan om voor onbepaalde tijd te blijven.
Sommigen waren in de veronderstelling dat, omdat er geen bouwbenodigdheden werden aangevoerd, de ondernomen acties niet illegaal waren. Juridisch-technisch gezien was dit echter niet het geval, omdat de verklaarde intentie van de beweging was om daar een toekomstige permanente nederzetting te vestigen. Gebruikmakend van deze omschrijving gaf minister van Defensie Gantz opdracht om de activisten tegen te houden. IDF-troepen, grenspolitie en civiele politie kwamen in actie. Wegen werden geblokkeerd en een gebied rondom elke locatie werd tot gesloten militair gebied verklaard. Personen binnen die gebieden kregen te horen dat ze moesten vertrekken. Donderdagochtend waren ze allemaal weg; het was pijnlijk en zwaar.
Terwijl dit alles plaatsvond, was Gantz in de VS op het Aspen Security Forum. In een interview op donderdag verklaarde hij: ‘Ik ben blij dat ik de dreiging van annexatie van Judea en Samaria heb geblokkeerd’.
Hier zien we het hart van de strijd waar we voor staan. Het gaat om niets minder dan de toekomst van Israël.
Gantz wil ons doen geloven dat hij handelt om de rechtsstaat te beschermen, maar hijzelf maakt zich schuldig aan selectieve handhaving van de wet. Terwijl de Nachala-vrijwilligers de wet overtraden door te zeggen dat ze van plan waren te bouwen in gebieden die niet officieel zijn goedgekeurd voor de bouw, zijn de Arabieren veel verder gegaan dan alleen maar intenties. Zij bouwen actief en illegaal met beton, steen en metaal. De Joden werden uiteengedreven, maar de Arabieren mogen doorgaan.
De zionisten van Nachala hebben er genoeg van. Ze zien het gevaar voor Israël en ze zijn vastbesloten om er iets aan te doen. Ze hebben het woord burgerlijke ongehoorzaamheid niet gebruikt, maar het beschrijft treffend waar ze voor staan. Ze nemen stelling.
Kleine groepen blijven aanwezig op elk van de zes locaties. Ze komen samen voor het middaggebed of om een avondmaaltijd te delen. Ze moedigen jongeren aan om het land te bewerken. Hun leiders hebben berichten verspreid die aangeven dat ze nog maar net begonnen zijn. Wat hun betreft zijn deze zes stukken land slechts het begin.
Bron: Van origine gepubliceerd op www.jns.org
Auteur: Arlene Kushner
Datum: 1 augustus 2022
Foto: Aanblik op Ma’aleh Adumim in Judea, ten oosten van Jeruzalem. (Yaniv Nadav/Flash90)
