Misschien hoeft u er niet aan herinnerd te worden, maar er is een alarmerende golf van antisemitisme over de hele wereld vandaag. Het komt uit alle hoeken van de politieke, ideologische, sociale, culturele en economische kaart. Het gaat gepaard met een toename van het verzet tegen de Staat Israël. Hoewel het grootste deel daarvan zijn oorsprong vindt in “de gebruikelijke verdachten” in de marge van politiek links en rechts, en religieuze gemeenschappen met een erfenis van antisemitische tropen en sprookjes, komt een groeiend deel van deze oppositie tegen Israël zelfs van seculiere Joden in Westerse landen.
WAAROM WOEDEN DE NATIES?
Sommige van mijn liberale Israëlische Joodse kennissen zijn hierdoor verbijsterd. Zij wijzen er (terecht) op dat Israël een van de meest LGBTQ-vriendelijke landen ter wereld is en zij vragen zich af waarom dit LGBTQ-groepen in Westerse landen niet motiveert om hun oppositie tegen Israël te staken, zo niet supporters van dit land te worden. Zij wijzen ook (nogmaals, ze hebben gelijk) op het grote aantal Arabische burgers van Israël, zowel christenen als moslims, die hoge posities in de samenleving bekleden, met inbegrip van rechters in het Hooggerechtshof, universiteitsprofessoren, CEO’s van grote bedrijven en dergelijke, en zij vragen zich af waarom Israël nog steeds wordt bestempeld als een “apartheidsregime” door zo veel liberalen over de hele wereld. Zij vragen zich af waarom Israël dit etiket opgeplakt krijgt door beïnvloeders en NGO’s, terwijl er zoveel andere landen zijn, waaronder de meeste van Israëls Arabische buren, die feitelijk voldoen aan de criteria om een “apartheidsstaat” te zijn, maar de stemmen die schreeuwen over Israëls onvolkomenheden negeren deze andere landen volledig. Wat kan dit alles verklaren? Het antwoord ontgaat de meeste Joodse mensen, zowel in Israël als in de diaspora, en het is ook een mysterie voor veel christenen, waaronder velen die Israël steunen. Dit is wat ik denk.
Eén van de dingen die je altijd hoort van Bijbelgelovige christenen die Israël steunen is dat het bestaan van Israël hen eraan herinnert dat de Bijbel te vertrouwen is en dat de God die de Bijbel beschrijft Zijn beloften houdt.
Wat weinig van deze bijbelgelovige christenen ooit overwegen is dat er veel mensen in deze wereld leven (eigenlijk is het de grote meerderheid van de mensen in deze wereld) die niet aan deze dingen herinnerd willen worden.
Maar alleen al het bestaan van een land met de naam “Israël” dat zijn hoofdstad heeft in een stad die “Jeruzalem” heet en andere grote steden met hun oorspronkelijke Bijbelse namen zoals “Ashkelon”, “Ashdod” en “Beersheva”, om nog maar te zwijgen van het beroemde “Meer van Galilea”, de “Jordaan” en de “Judeese Woestijn” brengen onvermijdelijk een boek in herinnering dat “De Bijbel” heet. En daarmee ook aan de God die in dat boek wordt beschreven. Het is een herinnering aan Gods vaste regels en grenzen, waarvan Hij verwacht dat Zijn schepping daarnaar leeft. Hij heeft Zijn schepping in Zijn Woord ook gewaarschuwd dat er “gevolgen” zullen zijn voor het moedwillig ongehoorzaam zijn aan Hem.
Voor de meerderheid van de mensen in deze wereld, waaronder veel seculiere Joden en liberale christenen, is het zeer verontrustend en ongemakkelijk om herinnerd te worden aan de Bijbel en de God die daarin beschreven wordt. De woede die dit oproept is visceraal, niet logisch.
Je kunt er niet tegenin gaan met logica of waarheid, want degenen die deze gevoelens hebben zijn ongevoelig voor deze dingen. Velen zouden hun leven willen leiden alsof dit boek genaamd “de Bijbel” en de God die het beschrijft (met al Zijn regels, grenzen, samen met Zijn autoriteit en macht om deze “consequenties” op te leggen voor ongehoorzaamheid en rebellie) niet bestaan. Zulke mensen zullen zich nooit op hun gemak voelen in een wereld met een land met de naam “Israël” op de kaart, dat een tastbare, zichtbare, onmogelijk te negeren herinnering is aan al deze dingen die zij zo ijverig vermijden.
Naarmate we het einde van dit tijdperk naderen, en de dag waarop ieder mens die ooit geleefd heeft voor de Troon van Christus zal staan en rekenschap zal afleggen van zijn leven, zullen de “gevolgen” van zonde en rebellie onmogelijk te vermijden of te negeren worden. We kunnen verwachten dat de woede van hen die zo wanhopig die dingen willen vermijden en negeren die hen aan God en de Bijbel herinneren, zal toenemen. Zelfs zij die de Bijbel wel geloven, kunnen worstelen met Israël als een voortdurende herinnering aan Gods soevereine recht om de dingen te leiden zoals het Hem goeddunkt. De keuze van Israël voor Zijn doeleinden in de wereld irriteert velen tot in hun binnenste, en vereist geloof in Gods goedheid, rechtvaardigheid en liefde om te kunnen vertrouwen op Zijn beslissing – en Zijn soevereine recht om beslissingen te nemen zonder overleg of goedkeuring van ons.
De vraag is, zoals altijd, “wat moeten we hieraan doen”? Naar mijn bescheiden mening is dit een gebied van geestelijke oorlogsvoering waar het Lichaam van de Messias wereldwijd, inclusief hier in Israël, veel meer gebed aan moet wijden. Dit zou een punt moeten zijn dat iedere gelovige die Israël steunt zou moeten opnemen in hun wekelijkse gebedsbijeenkomsten en persoonlijke toewijdingstijd. Dit is geen argument dat kan worden gewonnen in het vlees, het is een strijd die alleen kan worden gewonnen in gebed.
Bronvermelding:
Datum: 21-07-2022
Auteur: Aaron Hecht
Beeld: De zondebok, door William Holman Hunt, 1854 (Afbeelding: Wikimedia Commons)
Website: https://news.kehila.org/
