Ondergronds kanaal wordt in het voorjaar in gebruik genomen; Expert van de Zee van Galilea zegt dat tests meer voor- dan nadelen aan het licht brengen, maar het volledige effect op ecosystemen zal pas zichtbaar worden bij monitoring.
Begin volgend jaar zal Israël het eerste land ter wereld worden dat ontzilt water naar een natuurlijk meer leidt: het Meer van Galilea. Een van de laagst gelegen watermassa’s op aarde, de Zee van Galilea, is het grootste zoetwatermeer van Israël en de noodwatervoorraad.
Het nationale waterbedrijf, Mekorot, is van plan om tegen het einde van dit jaar de bouw van een ondergrondse leiding van 13 kilometer (8 mijl) af te ronden, gevolgd door wekenlange tests voordat deze rond het einde van het eerste kwartaal van dit jaar in gebruik wordt genomen. 2023.
De pijp zal het meer verbinden met infrastructuur die op zijn beurt verbinding maakt met vijf ontziltingsinstallaties aan de Middellandse Zeekust.
Het water komt het meer binnen via de Zalmon-stroom, die uitmondt in de Zee van Galilea bij Kibbutz Ginosar aan de noordwestelijke oever.
Tests uitgevoerd door wetenschappers geven aan dat het project geen significant nadelig effect zal hebben op ecosystemen, en hen zelfs zal helpen door het waterpeil stabiel te houden.
Maar, gaf dr. Gideon Gal, hoofd van het Kinneret Limnologisch Laboratorium toe, dat belast was met het uitvoeren van verschillende tests, “alle beslissingen gaan gepaard met een zekere bezorgdheid en een wens dat we dit niet hoefden te doen.”
Toch voegde hij eraan toe: “Als je de voor- en nadelen tegen elkaar afweegt, denk ik dat de eerste zwaarder wegen dan de laatste.”
Begin volgend jaar zal Israël het eerste land ter wereld worden dat ontzilt water naar een natuurlijk meer leidt: het Meer van Galilea.
Een van de laagst gelegen watermassa’s op aarde, de Zee van Galilea, is het grootste zoetwatermeer van Israël en de noodwatervoorraad.
Het nationale waterbedrijf, Mekorot, is van plan om tegen het einde van dit jaar de bouw van een ondergrondse leiding van 13 kilometer (8 mijl) af te ronden, gevolgd door wekenlange tests voordat deze rond het einde van het eerste kwartaal van dit jaar in gebruik wordt genomen. 2023.
Het water komt het meer binnen via de Zalmon-stroom, die uitmondt in de Zee van Galilea bij Kibbutz Ginosar aan de noordwestelijke oever.
Maar, gaf dr. Gideon Gal, hoofd van het Kinneret Limnologisch Laboratorium toe, dat belast was met het uitvoeren van verschillende tests, “alle beslissingen gaan gepaard met een zekere bezorgdheid en een wens dat we dit niet hoefden te doen.”
Toch voegde hij eraan toe: “Als je de voor- en nadelen tegen elkaar afweegt, denk ik dat de eerste zwaarder wegen dan de laatste.”
Het idee voor de NIS 900 miljoen ($ 264 miljoen) pijp werd geboren tegen het einde van verschillende rampzalige droogtejaren , tussen 2013 en 2018, toen het niveau van het meer een historisch dieptepunt naderde.
Dankzij de overvloedige regen van de afgelopen twee winters is het waterpeil tijdelijk hersteld. In april bereikte het voor het eerst in 30 jaar 32 centimeter (13 inch) onder zijn maximale capaciteit.
Maar met de klimaatverandering voorspellen de voorspellingen dat de regenval zal afnemen, aangezien de vraag blijft toenemen met een snelle bevolkingsgroei.
Afgezien van de demografie, is er extra aanbod nodig om een regeringsbesluit van 2018 (Hebreeuws) uit te voeren om gemeenschappen in Noord-Israël die afhankelijk zijn van grondwater en bronnen, te verbinden met de nationale waterinfrastructuur.
In het kader van politieke overeenkomsten verkoopt Israël jaarlijks ongeveer 100 miljoen kubieke meter aan de Palestijnen, die naar schatting zelf 160 miljoen kubieke meter extra boren op de Westelijke Jordaanoever en 200 miljoen kubieke meter in Gaza.
In oktober stemde Israël ermee in om het water dat het jaarlijks aan het uitgedroogde Jordanië levert , te verdubbelen tot 50 miljoen kubieke meter
Begin volgend jaar zal Israël het eerste land ter wereld worden dat ontzilt water naar een natuurlijk meer leidt: het Meer van Galilea.
Een van de laagst gelegen watermassa’s op aarde, de Zee van Galilea, is het grootste zoetwatermeer van Israël en de noodwatervoorraad.
Het nationale waterbedrijf, Mekorot, is van plan om tegen het einde van dit jaar de bouw van een ondergrondse leiding van 13 kilometer (8 mijl) af te ronden, gevolgd door wekenlange tests voordat deze rond het einde van het eerste kwartaal van dit jaar in gebruik wordt genomen. 2023.
De pijp zal het meer verbinden met infrastructuur die op zijn beurt verbinding maakt met vijf ontziltingsinstallaties aan de Middellandse Zeekust.
Het water komt het meer binnen via de Zalmon-stroom, die uitmondt in de Zee van Galilea bij Kibbutz Ginosar aan de noordwestelijke oever.
Maar, gaf dr. Gideon Gal, hoofd van het Kinneret Limnologisch Laboratorium toe, dat belast was met het uitvoeren van verschillende tests, “alle beslissingen gaan gepaard met een zekere bezorgdheid en een wens dat we dit niet hoefden te doen.”
Toch voegde hij eraan toe: “Als je de voor- en nadelen tegen elkaar afweegt, denk ik dat de eerste zwaarder wegen dan de laatste.”
Het idee voor de NIS 900 miljoen ($ 264 miljoen) pijp werd geboren tegen het einde van verschillende rampzalige droogtejaren , tussen 2013 en 2018, toen het niveau van het meer een historisch dieptepunt naderde.
Dankzij de overvloedige regen van de afgelopen twee winters is het waterpeil tijdelijk hersteld. In april bereikte het voor het eerst in 30 jaar 32 centimeter (13 inch) onder zijn maximale capaciteit.
Maar met de klimaatverandering voorspellen de voorspellingen dat de regenval zal afnemen, aangezien de vraag blijft toenemen met een snelle bevolkingsgroei.
Afgezien van de demografie, is er extra aanbod nodig om een regeringsbesluit van 2018 (Hebreeuws) uit te voeren om gemeenschappen in Noord-Israël die afhankelijk zijn van grondwater en bronnen, te verbinden met de nationale waterinfrastructuur.
In het kader van politieke overeenkomsten verkoopt Israël jaarlijks ongeveer 100 miljoen kubieke meter aan de Palestijnen, die naar schatting zelf 160 miljoen kubieke meter extra boren op de Westelijke Jordaanoever en 200 miljoen kubieke meter in Gaza.
In oktober stemde Israël ermee in om het water dat het jaarlijks aan het uitgedroogde Jordanië levert , te verdubbelen tot 50 miljoen kubieke meter .
Een maand later tekenden Israël en Jordanië een door de VAE bemiddelde deal volgens welke Israël het koninkrijk zal voorzien van tot 200 miljoen kubieke meter extra water, in ruil voor Jordaanse zonne-energie.
Israëlische functionarissen hebben nog niet besloten hoe ze hun deel van deze afspraak zullen nakomen.
De National Water Carrier, gebouwd in de jaren zestig, leidde het water van de Zee van Galilea, in het noorden van Israël, naar het zuiden naar het dichtbevolkte centrum en het droge zuiden.
Met ontzilt water dat geleidelijk het zoete water van het meer verving als de belangrijkste bron voor drinkwater en irrigatie, werd een nieuwe nationale waterdrager gebouwd om ontzilt water naar het noorden te brengen.
Dit jaar is het waterschap van plan om slechts 300 miljoen kubieke meter, ongeveer 7,5 procent van het totale volume van het meer, van 4.000 miljoen kubieke meter, op te pompen ten behoeve van steden en dorpen rond het meer, waarbij kleine hoeveelheden naar de Golanhoogte gaan om het oosten, en sommigen gaan de oorspronkelijke, noord-naar-zuid National Water Carrier binnen.
Ontzout water zal de natie voorzien van het grootste deel van de rest.
De veranderende niveaus van de Zee van Galilea
Het oppervlak van het meer wordt gemeten in relatie tot drie vooraf ingestelde niveaus, allemaal onder zeeniveau.
Het overschrijden van de zogenaamde bovenste rode lijn, op minus 208,80 meter (-685 voet) onder zeeniveau, geeft aan dat het meer zou kunnen overstromen. In zo’n zeldzame situatie moeten waterexperts overwegen de Degania-dam te openen, net ten zuiden van het meer, zodat overtollig water naar het zuidelijke deel van de Jordaan kan stromen. Dat gebeurde voor het laatst begin jaren negentig.
De onderste rode lijn bevindt zich op -213 meter (-699 voet) onder zeeniveau. Verder pompen dan dit kan het ecosysteem beschadigen. En onder de zwarte lijn, die op min 215 meter (-705 voet) onder zeeniveau staat, begint onomkeerbare schade en kan er helemaal geen water worden gepompt.
Firas Talhami, die verantwoordelijk is voor het herstel van waterbronnen in Noord-Israël voor de Water Authority (de regelgevende instantie, wiens beslissingen Mekorot uitvoert), vertelde The Times of Israel dat het doel van de nieuwe pijp met ontzilt water zal zijn om houd het meer op het groene niveau, ongeveer min 211,40 meter (-694 voet).
Een woordvoerder van de waterautoriteit zei dat de hoeveelheid ontzilt water die jaarlijks in het meer wordt gepompt, afhangt van het niveau van het meer in een bepaald jaar, evenals van de hoeveelheid overtollig water die beschikbaar is uit de ontziltingsinstallaties.
In de eerste jaren van het project zou slechts een paar miljoen kubieke meters in het meer worden gekanaliseerd, met als doel in de toekomst tientallen miljoenen kubieke meters per jaar te bereiken.
Gal zei dat de instabiliteit van het volume van het meer door de jaren heen grote schade had aangericht aan de aquatische ecosystemen van het meer.
Tijdens de droogtejaren, toen er zo weinig water binnenkwam, ‘verouderde’ het water, wat een negatieve invloed had op de cyclus van voedingsstoffen, de gemeenschappen van algen en bacteriën en de stabiliteit van het hele ecosysteem.
Stel je voor dat je een jaar lang water in een bassin laat staan”, zei Gal. “Je zou het niet willen drinken.”
“In de afgelopen 20 jaar, met grote veranderingen in het niveau van het meer, heeft de Zee van Galilea grote veranderingen ondergaan die we niet willen zien,” vervolgde hij. “Het handhaven van hetzelfde niveau – met variaties van ongeveer 1,5 meter (vijf voet) door het jaar heen – is super belangrijk voor een stabiel ecosysteem, wat ook belangrijk is voor beter water.”
Tijdens de planningsfase van de nieuwe leiding vroeg het Waterschap Gal’s laboratorium – onderdeel van het Israel Oceanographic and Limnological Research Institute – om drie soorten mogelijke effecten op de Zee van Galilea te controleren door toevoeging van ontzilt water.
De experimenten die hij en zijn staf uitvoerden, sommige met collega’s van het Technion – Israel Institute of Technology, gaven aan dat de toevoeging van bepaalde hoeveelheden ontzilt water het meer zou helpen zijn water aan te vullen zonder grote negatieve effecten op de biologie of de complexe manier waarop het zich in verschillende omstandigheden en op verschillende diepten gedraagt.
Toen in laboratoriumtests grote hoeveelheden ontzilt water aan containers werden toegevoegd, begon de samenstelling van algen te veranderen, zei Gal, maar dit was een extreme situatie die niet overeenkwam met de realiteit.
Ontzout water was niet anders dan zoet water dat van nature uit beken in de Zee van Galilea stroomt, zei Gal, eraan toevoegend dat het meer relatief zout is dankzij het bestaan van zoute bronnen op de bodem van het meer en eromheen. (Miljoenen jaren geleden vormden de Zee van Galilea en de Dode Zee één watermassa.) Het zoutgehalte nam ook toe naarmate het niveau van het meer lager werd, legde hij uit.
Terwijl deze zoutheid wordt verdund, zou de toevoeging van ontzilt water ook de temperatuur van het zoute water verlagen.
Dr. Menachem Goren, van de afdeling zoölogie van de Universiteit van Tel Aviv en het Steinhardt Museum of Natural History, vertelde The Times of Israel dat hoewel hij geen partij was bij het onderzoek voor het project of bij de verzamelde gegevens, hij zich zorgen maakte dat de ontmoeting van ontzilt water met de het zoute water van het meer kan “dode zones” creëren.
Als zoutwatervissen worden blootgesteld aan zoet water, zorgt het effect van osmose ervoor dat hun cellen opzwellen, merkte hij op.
Gal zei in reactie dat er dode zones kunnen ontstaan als de twee soorten water niet snel genoeg worden gecombineerd, iets dat volgens tests niet zou gebeuren.
“In onze simulaties zagen we geen dode zones, hoewel de resolutie niet op het niveau van individuele meters lag”, zei hij. Maar de verschillen tussen ontzilt water en zoet water in beken waren klein, en zeker veel kleiner dan de verschillen tussen deze twee soorten water en dat in het Meer van Galilea, voegde hij eraan toe.
Gal’s lab heeft de monitoring van de Zalmon-stroom uitgebreid om een basislijn vast te stellen, voordat ontzilt water op de lijn komt. “We gaan dan op zoek naar allerlei veranderingen, inclusief dode zones”, zei hij.
Gevraagd naar de nadelen van het toevoegen van ontzilt water, zei hij: “Niemand heeft het antwoord. We zullen de eerste ter wereld zijn die ontzilt water in een natuurlijk meer gieten. We hebben niets gevonden [problematisch tijdens de tests], maar er zullen zeker dingen zijn waar we niet aan hebben gedacht.”
Bronvermelding:
Datum: 28-06-2022
Auteur: SUE SURKES
Beeld: Er wordt gewerkt aan het leggen van een pijp die ontzilt water naar het Meer van Galilea zal leiden, 3 juni 2021 (Firas Talhami, Water Authority)
Website: www.timesofisrael.com
