Er is duidelijk iets mis in de nieuwe opkomende regering met zijn twee roulerende premiers. De eerste zal Naftali Bennett van Yamina zijn, die slechts zeven van de 120 zetels in de Knesset zal vertegenwoordigen. De tweede zal Yair Lapid van Yesh Atid zijn, die 17 van de 120 zetels zal vertegenwoordigen.
Deze abnormaliteit, waarbij een leider van een kleine partij premier kan worden, is mogelijk omdat het Israëlische politieke systeem dit toelaat. Het laat politici met mateloze ambitie toe om de politieke patstelling in hun eigen voordeel te gebruiken. Hoe legaal het ook is, het verandert niets aan het feit dat het ondemocratisch is om een leider van een kleine partij het land te laten leiden. Daar komt nog bij dat met uitzondering van Likoed, Arbeid, Meretz en de Religieus Zionistische factie, alle andere partijen (inclusief Yamina en Yesh Atid) geen voorverkiezingen kennen, wat betekent dat het geen democratische partijen zijn die een democratische staat willen besturen. Dit vormt één Bennett-crisis, waarin een impopulaire leider de meerderheid zal leiden die niet op hem gestemd heeft en hem niet mag.
De tweede Bennett-crisis is Bennett zelf, die zijn kiezers beloofde dat hij nooit zou toestaan dat Lapid premier zou worden. Door te kiezen voor een linkse coalitie heeft Bennett minstens de helft van degenen die op hem stemden bitter teleurgesteld, om nog maar te zwijgen van de rechtse kiezers die niet op hem stemden. Volgens opiniepeilingen zal Bennett, als er opnieuw verkiezingen worden gehouden, slechts drie zetels winnen, wat betekent dat hij de kiesdrempel niet zal halen.
Bennet heeft zijn verkiezingsbeloften verlaten, die hij live op televisie (Channel 20) ondertekende, waarin hij zei:
1. Ik zal niet toestaan dat Yair Lapid premier wordt, zelfs niet bij toerbeurt.
2. Ik zal geen regering vormen die afhankelijk is van Mansour Abbas van de Islamitische Beweging.
Links: een hongerstakende Israëli voor het huis van nummer 2 binnen Yamina, Ayelet Shaked.
Deze beloften, die hij blijkbaar nooit heeft willen nakomen, hebben bij de helft van zijn kiezers en bij alle rechtse kiezers tot bittere teleurstelling geleid. Zij voelen zich verraden door een partij die beloofd had Netanyahu aan de rechterzijde te blijven steunen.
Een van degenen die zijn verbijstering over Bennett uitte, was journalist Avishai Ben Haim. Zijn populariteit, vooral onder Mizrahi Joden, maakt hem tot een stem waar rekening mee gehouden moet worden. Ben Haim heeft de idee van Ashkenazische overheersing gepopulariseerd, of wat hij noemt: het vermogen van het ‘Eerste Israël’ om de controle te behouden over de media, het rechtssysteem en de academische wereld, die op hun beurt allemaal een zeer neerbuigende houding aannemen ten opzichte van het traditionele ‘Tweede Israël’. Velen zijn het niet eens met Ben Haims schets van de raciale scheidslijn in de links-rechtse tegenstelling. Toch zijn ze het met hem eens over de kwestie van een minderheidselite, die haar agenda oplegt aan de meerderheid van de Joden, die in wezen zionisten en traditioneel zijn.
Op de dag (30 mei) dat Bennett zijn beslissing bekendmaakte om toe te treden tot het linkse blok en premier te worden, sprak Ben Haim met Israel Radio talkshow presentatrice Sharon Gal. Fragmenten uit zijn gesprek met Gal drukken uit hoe veel rechtse mensen zich voelen. ‘Wat betreft het gevoel van vernedering en hulpeloosheid, en het gevoel dat er iets ondemocratisch en immoreels is gedaan, staat deze dag op gelijke voet met de [Gaza] terugtrekking.’ Ben Haim vervolgde: ‘Iets wat je op geen enkele manier kunt stoppen omdat de overheersing heeft besloten wat het wil. En het kan doen wat het wil omdat het onbeperkte macht heeft. Het kan geen kwaad doen. Het controleert niet alleen het rechtssysteem. Het controleert de media waardoor het het verhaal kan vertellen zoals het wil.’
De Bennett-gebeurtenis ‘is van dezelfde soort als de terugtrekking, wat betekent dat dwaze mensen, slechte mensen, deze gebeurtenis zagen als een soort verplaatsing. Ze begrepen niet dat het opgeven van Israëlisch land geen verplaatsing is. En ze begrepen niet dat de elite de kolonisten wilde vernederen en hen wilde opvoeden. Yair Lapid zei toen dat dit het doel was van de terugtrekking.
‘Wat we nu zien is een historische gebeurtenis, waarbij een van de grootste Joodse leiders aller tijden wordt vernederd en onttroond. Netanyahu is een nationaal symbool voor talloze Israëlische Joden. Hij belichaamt het Joodse sentiment. ‘Degenen die zijn ondemocratische ondergang afwachten, geven blijk van een werkelijk beangstigende immorele verwijdering van een door het gewone volk geliefde premier door de overheersing, die er na jaren van karaktermoord en vervolging in is geslaagd Netanyahu politiek te verlammen.
‘Wat het meest beangstigend is, is dat Bennett dit allemaal weet. Hij weet dat hij premier gaat worden op basis van bedrog. Hij was niet gekozen. Het enige wat hij deed was Netanyahu’s vervolging gebruiken (voor zijn eigen gewin). Bennett maakt gebruik van de afschuwelijke daad van de overheersing die een premier verpletterde. Ik zie dit als betreurenswaardiger dan zijn verkiezingscampagne-leugens.
‘De campagne tegen Netanyahu gaat niet over hem. Het is een campagne ontworpen om het nationale en Joodse gevoel te onderdrukken. Het maakt deel uit van een plan om post-zionistische, post-nationale en post-Joodse waarden te bevorderen, en Bennett doet daar nu aan mee.’
Hoewel men geneigd kan zijn te denken dat dit onterechte overdrijving is, zeg ik nogmaals dat Ben Haim een oprechte stem is van talloze Israëli’s. Dat betekent dat Israël afstevent op ongekende burgerlijke onrust, die niet zal eindigen in de gewenste eenheid die door de nieuwe regering wordt beloofd.
Bronvermelding:
Datum: 06-06-2021
Auteur: Tsvi Sadan
Beeld: Olivier Fitoussi/Flash90
Website: israeltoday.nl
