Tot nu toe onderdrukte waarheden worden nu in de Arabische wereld verteld op een manier die voorheen ondenkbaar was. Het is moeilijk om niet emotioneel te worden over de deals die deze week in Washington zijn gesloten tussen Israël en zijn nieuwe Golfpartners, de Verenigde Arabische Emiraten en Bahrein.

Het is niet alleen dat deze historische Overeenkomst voor eens en altijd het valse idee heeft vernietigd dat vrede tussen Israël en de Arabieren alleen kon worden bereikt door de oprichting van een Palestijnse staat — een geloof dat daadwerkelijk heeft bijgedragen aan het creëren van een permanente oorlog.

Het zijn niet alleen de kerende tekenen dat andere Arabische staten nu kunnen volgen en zo de vooruitzichten van een duurzame vrede tussen Israël en zijn Arabische buren kan transformeren. Zelfs Saoedi-Arabië, het epicentrum van de soennitische moslimwereld en zonder wiens goedkeuring de overeenkomst nooit zou hebben plaatsgevonden, kan een relatie met Israël ook openlijk “normaliseren”.

De Palestijnse zaak, zogenaamd het knelpunt voor de Arabische afwijzing van Israël, wordt nu slechts lippendienst bewezen door Arabische gematigden, als dat zo is. Saoedi-Arabische schrijvers mogen nu openlijk tegen de Palestijnen in schrijven. Tot nu toe onderdrukte waarheden worden nu in de Arabische wereld verteld op een manier die voorheen ondenkbaar was.

Arabische schrijvers zeggen dat ze verkeerd zaten om te geloven dat Israël de agressor in de regio was, omdat het duidelijk is dat Iran en Turkije schuldig zijn aan agressief expansionisme. Deze schrijvers zeggen dat vrede en samenwerking met Israël hen grote voordelen zal opleveren in termen van moderniteit en ontwikkeling.

Een bahreinactivist schreef: “Velen in de Arabische wereld zijn zich er steeds meer van bewust dat het Joodse volk geen buitenlandse kolonialisten zijn in het Land Israël, ze maken deel uit van dit land, en een deel van onze regio…”

Dit alles is verbazingwekkend en prachtig op zich. Maar er is een nog grotere betekenis, zo diepzinnig dat het nauwelijks mogelijk lijkt, in de naam die aan deze overeenkomst is gegeven: de Abraham akkoorden.

Want dit is niet alleen een glibberige naamskeuze die wijst op het feit dat Joden en moslims, samen met Christenen, hun afstamming van Abraham erkennen. Dit is iets wat gewoonlijk wordt gezien als iets van geen bijzondere betekenis.

Het is eigenlijk van de grootste betekenis. Want moslims en Joden zijn familie. Ze worden vaak “neven” genoemd, maar dit is niet correct.

Moslims zijn in feite de stief-familie van het Joodse volk. Volgens de Joodse traditie stammen ze af van Ismael, de zoon van Hagar, Abrahams Egyptische bijvrouw.

Stief-familierelaties zijn vaak extreem beladen, maar deze was bijzonder traumatisch.

De Hebreeuwse Bijbel vertelt, dat onder druk van zijn vrouw Sarah, Abraham Hagar en Ismael wegstuurde in de woestijn. In tegenstelling tot de verwachtingen, zijn ze niet gestorven. De Bijbel zegt dat ze gered werden door de Almachtige, die verklaarde dat Ismael vader zou worden van een grote natie.

Te zijner tijd keerde Mohammed, de grondlegger van de Islam, die oorspronkelijk aangetrokken was tot het jodendom en veel van zijn tradities leende, zich heftig tegen de Joden toen zij weigerden hem als hun profeet te aanvaarden.

Dus deze akkoorden gaan niet alleen over vrede tussen oorlogvoerende volkeren. Ze hebben het potentieel om een diep gebroken gezin te genezen.

Er wordt vaak gezegd dat de ergste agressie en bitterheid ontstaan tussen mensen die heel dicht bij elkaar staan. Wanneer familieleden tegen elkaar vechten, wordt de vijandigheid vaak paradoxaal aangescherpt door de frustratie van een intens verlangen om de scheur te herstellen.

En dat verklaart de vreugde en opwinding waarmee veel Arabische Golfstaten zelf deze toenadering met de Joden van Israël hebben begroet.

Daarom is er zo’n groot verschil tussen de Abraham Akkoorden en de vredesverdragen die jaren geleden met Jordanië en Egypte zijn gesloten. Deze laatste waren strategische allianties tussen regeringen. Ze hielden Jordaanse en Egyptische samenlevingen niet tegen om anti-Joods gif uit te spugen.

De Akkoorden van Abraham daarentegen vertegenwoordigen een culturele toenadering tussen de Israëli’s en de Emiratis en Bahrainis. Daarom staat er al een leerboek met lof voor de overeenkomst met Israël op de bureaus van Emirati schoolkinderen.

Kinderen respect leren voor anderen in plaats van haat is het bewijs van een oprecht verlangen naar vreedzame co-existentie. Daarom zijn de Palestijnse leerboeken die kinderen leren Israël te haten, en die het zelfs helemaal van de kaart van de regio wissen, het beste bewijs dat de Palestijnen de weg van een permanente oorlog hebben gekozen.

Natuurlijk bespugen de vijanden van Israël in het Westen de Akkoorden van Abraham. Want zij werden in elkaar gezet door de Amerikaanse President Donald Trump en de Israëlische premier Benjamin Netanyahu, die voor de westerse ogen de twee boemannen van de Apocalyps zijn.

De Democratische voorzitter van het Parlement, Nancy Pelosi, wist te zeggen dat ze hoopte dat de akkoorden “gunstig zouden zijn voor de regio.” Maar toen klaagde ze meteen dat het plan van Trump voor een tweestatenoplossing “nog steeds niet is gekomen op een manier die vrede heeft gebracht,” en ze verwierp de tekenen van een echte Arabisch-Israelische vrede in de Abraham Akkoorden door te suggereren dat Trump ze gebruikte als een “afleiding” van de coronavirus-pandemie.

Voor links in het Westen dreigt de aanblik van deze vijanden Trump en Netanyahu, tot waanzin te drijven wanneer beide leiders triomfantelijk deze deal vieren, die tot hun nominatie voor de Nobelprijs voor de Vrede heeft geleid met de bijna hysterische pogingen om hen thuis te verdrijven. Het idee dat deze haatfiguren tot een vrede kwamen na bijna een eeuw, is te onduldbaar om serieus in overweging te worden genomen.

Natuurlijk, met een conflict zo lang en hardnekkig als de Arabische oorlog tegen Israël, is voorzichtig scepticisme over een schijnbare doorbraak slechts verstandig. En de strategische noodzaak van deze Arabisch-Israelische alliantie tegen Iran is duidelijk.

Maar het waren de immens ontroerende visuele beelden die een dieper verhaal vertelden. Er werd een foto geplaatst op Twitter waarop Jared Kushner, de senior adviseur van de president, een Thorarol overhandigde aan koning Hamad bin Isa bin Salman al-Khalifa van Bahrein om te worden gebruikt in een synagoge in het Koninkrijk. Beide mannen keken eerbiedig naar de rol.

Nauwelijks minder ontroerend was het schrijnende beeld van de lijn van Wit geklede Emirati’s die allemaal zwaaiden naar het El Al vliegtuig toen dat vertrok met de Israëlische en Amerikaanse delegatie op de eerste rechtstreekse terugvlucht tussen Tel Aviv en Abu Dhabi.

Dit is nu een kans voor de Arabische en islamitische wereld om het Westen te laten zien dat het naast en met respect voor andere volkeren kan leven. Het is een kans voor hen om hun ernstige associatie met geweld en dood fundamenteel te herkalibreren. En het is ook een kans voor het Joodse volk om contact op te nemen met de moslimwereld en te laten zien dat het verwelkomen een band is die veel groter is dan economische banden of strategische verdediging.

Het is de familieband
Het potentieel voor goeddoen houdt ook niet op bij Israël. De haat tegen de Joden ligt in de kern van de islamistische oorlog tegen het Westen. Islamistische ideologen hebben al bijna een eeuw betoogd dat de moderniteit de Islam bedreigt en dat de Joden achter de moderniteit staan.

Als de gematigde Arabische wereld nu eindelijk begrijpt dat Israël niet hun vijand is, maar hun bondgenoot, zou dit de fundamenten van irrationele en zelfvernietigende haat kunnen ondermijnen die de islamistische oorlog tegen het Westen heeft aangewakkerd.

Hoewel hardnekkig Islamitisch fanatisme niet zomaar zal verdwijnen, zouden de Akkoorden van Abraham de Arabische en Moslimhervormers de wind in de zeilen kunnen geven om hun cultuur in overeenstemming te brengen met de rest van de wereld.

En Groot-Brittannië, West-Europa en de Amerikaanse linkerzijde zullen de laatste mensen op aarde zijn die dit beseffen.

Melanie Phillips, een Britse journalist, omroepster en auteur, schrijft een wekelijkse column voor JNS. Momenteel is ze columnist voor “The Times of London” met haar persoonlijke en politieke memoires, “Guardian Angel”, gepubliceerd door Bombardier, die ook haar eerste roman “The Legacy” publiceerde in 2018. Ga naar melaniephillips.substack.com om toegang te krijgen tot haar werk.

Bronvermelding:
Datum:        22-09-2020
Auteur:        Melanie Phillps
Beeld:         Officiële Witte Huis Foto door Tia Dufour.
Website:      https://www.wimjongman.nl/