Hoe de verdeling van het Midden-Oosten door westerse mogendheden na de Eerste Wereldoorlog uiteindelijk de lokale bevolking in de steek liet.

Het gebied tussen de rivier de Litani in Zuid-Libanon en de noordelijke grens van Israël was oorspronkelijk opgenomen in het gebied dat was aangewezen voor de Joodse staat in de Balfour-verklaring. Door Franse invloed werd het onderdeel van de nieuw gevormde staat Libanon, waar het nog steeds een broeinest van terrorisme is.

Zuid-Libanon voor de Eerste Wereldoorlog
Voor de Eerste Wereldoorlog was wat nu Libanon is onderdeel van het Ottomaanse Rijk. Het Ottomaanse Rijk was verdeeld in administratieve districten, of vilayets, elk bestuurd door een eigen gouverneur. Zuid-Libanon, evenals wat nu Noord-Israël is helemaal tot “ongeveer halverwege tussen Nablus en Jeruzalem *1”, maakten deel uit van de Beirut Vilayet.

De bevolking van de Beirut Vilayet was gevarieerd en bestond uit grote minderheden van sjiitische moslims, soennitische moslims en maronitische christenen, evenals kleine minderheden van Druzen, Grieks-orthodoxen en Grieks-katholieken.

Kaart van het Ottomaanse Rijk in 1900. Julieta39, CC BY-SA 4.0 <https://creativecommons.org/licenses/by-sa/4.0>, via Wikimedia Commons

De Maronitische gemeenschap van Libanon
Om de geschiedenis van Libanon te begrijpen, is het belangrijk om de geschiedenis van de Maronitische gemeenschap te kennen. De Libanese Maronitische christenen zijn een unieke groep. Ze zijn volgelingen van een vijfde-eeuwse Syrische kluizenaar Maron, oprichter van een bepaalde spirituele praktijk, die een hedendaagse historicus Theodoret “de filosofie van een leven in de open lucht *2” noemde.

Marons discipelen bouwden de gemeenschap op en verspreidden zich over het hedendaagse Syrië en Libanon. Ze hielden vol na de islamitische verovering, ook al werden ze vervolgd door zowel de islamitische veroveraars als door niet-Maronitische christenen. Vanwege de onderdrukking verhuisde de Maronitische gemeenschap weg van meer bevolkte en bebouwde gebieden naar de rotsachtige, droge gebieden van Mount Lebanon3.

Volgens de geschiedenispagina *4 van de Maronite Foundation:

De nieuwkomers werden geconfronteerd met veel uitdagingen tijdens hun vestiging in Mount Lebanon, maar hun grootste en meest gedurfde was niet hun levensonderhoud in alle rijken; het was eerder hun overleving in een ruige, wilde natuur. Als de natuur kon spreken, zou ze vertellen wat er tussen deze gemeenschap en het land gebeurde. In eerste instantie was het een vijandige relatie die later veranderde in een vriendschap, en vervolgens in een liefdesverhaal en een unieke manier van leven, die het lot van de Maronieten aan hun nieuwe land verbond.

Tijdens de kruistochten kozen de Maronieten de kant van de Franken. Op hun beurt kregen ze godsdienstvrijheid en hernieuwden ze hun relatie met de kerk.

Nadat de moslims de kruisvaarders in de late 13e eeuw hadden verslagen, namen ze wraak op de Maronieten en verwoestten hun dorpen. Velen van hen vluchtten. De overgebleven Maronieten bleven vervolging ondergaan tijdens de islamitische heerschappij.

Onder de Ottomaanse heerschappij werden de Maronieten de schakel tussen het westen en het oosten, door boeken te vertalen tussen het Arabisch en het Latijn en een drukkerij op te richten. Ze waren zeer goed opgeleid en omarmden de waarden van de Franse Revolutie: vrijheid, rechtvaardigheid en gelijkheid. Ze legden ook zakelijke banden met Frankrijk, importeerden zijde en verbeterden het maritieme transport5.

In het begin van de 20e eeuw werden veel Maronieten het slachtoffer van moslimmassamoorden op christenen. Hoewel sommigen vluchtten, bleef er aan het einde van de Eerste Wereldoorlog een aanzienlijke gemeenschap van Maronitische christenen in het gebied van Mount Lebanon achter.

Een Franse ansichtkaart met vier christelijke mannen van Mount Lebanon met hun volledige wapenuitrusting. Eind 1800. Bron: Wikimedia Commons

De Balfour-verklaring en het land dat bedoeld was voor de Joodse staat
In 1917, midden in de Eerste Wereldoorlog, gaf de Britse minister van Buitenlandse Zaken Arthur James Balfour uit wat bekend werd als de Balfour-verklaring, waarin hij de Britse steun uitsprak voor “de vestiging in Palestina van een nationaal tehuis voor het Joodse volk *6.”

In zijn boek Phantom Nation vergelijkt de Amerikaans-Israëlische journalist Shai ben-Tekoa verschillende hedendaagse kaarten die in Europa zijn geproduceerd om de grenzen van de Joodse staat te bepalen die de Britse politici beoogden toen ze de Balfour-verklaring uitvaardigden.

Hij schrijft *7: ”De Britannica-kaart en alle andere die ten tijde van de Balfour-verklaring in omloop waren, waren gebaseerd op de Bijbelse beschrijvingen van het land… kaarten van Palestina uit Frankrijk (1907), Spanje (1907) en Zweden (1914) die tijdens de Eerste Wereldoorlog werden gebruikt… zijn vrijwel hetzelfde, ze zijn allemaal gebaseerd op, en niet verrassend, de Bijbel, de grenzen van het Beloofde Land zoals beschreven in verschillende woordkaarten die te vinden zijn in de Vijf Boeken van Mozes/Pentateuch.”

Met behulp van deze en andere bronnen toont Ben-Tekoa aan dat het gebied dat de Britten voor de Joodse staat bedoeld hadden, zich noordwaarts uitstrekte tot Sidon, dat nu in Libanon ligt, 25 mijl ten zuiden van Beiroet*8.

Vroege Joodse zionistische leiders, zoals David Ben-Gurion, gingen er ook impliciet van uit dat de Joodse staat zich ten minste tot aan de Litani-rivier zou uitstrekken *9.

Als het aan Groot-Brittannië had gelegen, zou het gebied dat nu bekendstaat als Zuid-Libanon deel hebben uitgemaakt van Israël. Maar andere landen, met name Frankrijk, hadden hun eigen belangen die deze plannen dwarsboomden.

Landonderhandelingen na de Eerste Wereldoorlog
In 1918, aan het einde van de Eerste Wereldoorlog, werd het Ottomaanse Rijk verslagen. De winnende machten – Groot-Brittannië, Frankrijk en de Verenigde Staten – gingen over tot het verdelen van het land dat eerder onder Ottomaanse heerschappij had gestaan.

Nadat Groot-Brittannië het jaar ervoor zijn steun had uitgesproken voor een Joodse staat, eiste het heel Palestina op, inclusief wat nu Zuid-Libanon is.

De Fransen wilden echter de steun van hun eeuwenoude bondgenoten, de Maronitische christenen, die te lijden hadden onder moslimvervolging. Ze wilden de macht van de moslims verminderen.

Frankrijk hield vol dat ze niet alleen controle wilden over Beiroet, maar ook over Damascus. In een memo van het Franse ministerie van Buitenlandse Zaken stond10: “Damascus is een moslimcentrum dat zeer vijandig staat tegenover Frankrijk… Daar worden alle complotten tegen ons gezag in de moslimlanden gesmeed, en daar komen agitators om opstand te prediken… Damascus moet onder onze controle worden geplaatst.”

De Weizmann-Faisal-overeenkomst
De Arabische leider in die tijd was prins Faisal bin Al Hussein bin Ali Al-Hashimi. Hij werd geboren in Saoedi-Arabië, was de zoon van de emir en groot-sharif van Mekka en een directe afstammeling van Mohammed. Prins Faisal had de Arabische opstand tegen het Ottomaanse Rijk geleid en was bevriend met kolonel T. E. Lawrence, bekend als Lawrence of Arabia.

Prins Faisal verwachtte dat hij voor de hulp die hij de Britten tijdens de Eerste Wereldoorlog had verleend, de titel Koning der Arabieren zou krijgen met de volledige steun van de westerse wereld. In november 1918 woonde hij samen met kolonel Lawrence de Vredesconferentie in Marseille bij. De Fransen, legt Ben-Tekoa uit, “keerden hem echter de koude schouder, zagen hem als een marionet van de Britten en vertelden hem dat hij geen enkele positie bij hen had11.”

Prins Faisal reisde vervolgens naar Groot-Brittannië, waar hij meer steun kreeg, maar hem werd verteld dat hij mogelijk Franse voorwaarden moest accepteren.

Tijdens zijn verblijf in Londen ontmoette prins Faisal voor de tweede keer Chaim Weizmann, een leider van de zionistische beweging die later de eerste president van de staat Israël werd. Ze hadden elkaar eerder ontmoet in Aqaba, het huidige Jordanië, toen het nog deel uitmaakte van het Ottomaanse Rijk. Zowel prins Faisal als kolonel Lawrence, die als hun tolk fungeerde, hadden eerder hun steun uitgesproken voor de zionistische beweging.

Prins Faisal zag de toegenomen immigratie van Joden naar wat toen Palestina heette niet als een bedreiging. Hij was opgeleid en verfijnd en was zich bewust van de Joodse connectie met het Land van Israël.

In januari 1919 bespraken Weizmann en Prins Faisal in Londen de grenzen van het geplande Joodse nationale thuis. Volgens kolonel Lawrence omvatte Israël “… Jabl Amal (zuidelijk Libanon ten zuiden van de Litani-rivier) en de eerste heuvelketen ten oosten van de Jordaan, van de Golan zuidwaarts door de heuvels van Gilead, Moab en Edom, waarbij de hele Dode Zee bij Palestina werd gevoegd, maar dan zonder de Negev *12.”

Het is duidelijk dat zowel Prins Faisal als Weizmann verwachtten dat het gebied ten zuiden van de Litani-rivier op Joods grondgebied zou liggen.

Tijdens hun ontmoeting ondertekenden ze wat bekend werd als de Faisal-Weizmann-overeenkomst13, waarin ze beloofden samen te werken zodat Arabieren en Joden vreedzaam naast elkaar zouden leven.

Kort na de ontmoeting woonden zowel Prins Faisal als Weizmann de Vredesconferentie van Parijs bij. De conferentie duurde vele maanden, terwijl vertegenwoordigers van 32 landen onderhandelden over hun nieuwe grenzen.

Prins Faisal sprak op de conferentie, bereid om compromissen te sluiten om een ​​Arabische staat te krijgen. Toen hij de grenzen van zijn verwachte staat presenteerde, nam hij noch Palestina op, aangewezen voor de Joden, noch Libanon, aangewezen voor de christenen door de Europeanen.

Weizmann sprak ook. Een document van de conferentie vat zijn toespraak samen *14: ”…op historische, economische gronden wordt voorgesteld dat de grenzen van Palestina als volgt zouden moeten zijn: In het noorden de rivier Litani, tot Banias dicht bij en ten noorden van de bronnen van de rivier de Jordaan; dan in zuidoostelijke richting tot een punt net ten zuiden van het grondgebied van Damascus en dicht bij en ten westen van de Hedjaz-spoorlijn, In het zuiden een lijn van een punt in de buurt van Aqaba naar El Arish. In het westen de Middellandse Zee.”

Noch Weizmann noch Prins Faisal ontvingen wat ze als rechtmatig van hen hadden opgeëist. Prins Faisal werd later door de Fransen uit het Midden-Oosten verbannen. Groot-Brittannië kroonde Faisal op zijn beurt tot koning van het nieuw gevormde Irak, waar hij regeerde van 1921 tot zijn dood in 1933.

Het gezelschap van prins Faisal op de Vredesconferentie, 1919. Van links naar rechts: Rustam Haidar, Nuri as-Said (Nuri al-Said), prins Faisal (vooraan), kapitein Rosario Pisani (achteraan), T. E. Lawrence, Faisals slaaf (naam onbekend), kapitein Hassan Khadri.

De praktische betekenis van de Litani-rivier
Naast historische en religieuze redenen om de Litani-rivier op te nemen in de Joodse staat, waren er ook praktische overwegingen. De grootste uitdaging voor de landbouwontwikkeling in het Land van Israël is altijd de waterschaarste geweest. De zionistische leiders waren van plan om de Litani-rivier te gebruiken voor landirrigatie en voor de bouw van waterkrachtcentrales.

In augustus 1919 schreef de Britse Lord Balfour, die oorspronkelijk de Balfour-verklaring had uitgegeven, een memorandum waarin hij benadrukte dat de Joodse staat de waterbronnen van de bovenloop van de Jordaan en de Litani-rivier moest hebben15.

Het land ten zuiden van de Litani-rivier was ook belangrijk voor verdedigingsdoeleinden. Als dit land in handen zou vallen van de vijanden van Israël, zouden de steden en dorpen in Noord-Israël kwetsbaar zijn voor vijandelijke aanvallen.

Litani rivier, zuidelijk Libanon. Eternalsleeper op en.wikipedia, Publiek domein, via Wikimedia Commons

Frankrijk verzet zich tegen de voorgestelde grenzen van de Joodse staat
Terwijl Groot-Brittannië zijn steun uitsprak voor een Joodse staat die zich uitstrekte tot aan de rivier de Litani, maakte Frankrijk zich zorgen. Ze wilden zoveel mogelijk invloed in de regio en het was in hun belang om de gebieden die aan Syrië en Libanon waren toegewezen uit te breiden.

In 1916, drie jaar voor de Vredesconferentie, hadden Groot-Brittannië en Frankrijk in het geheim de Sykes-Picot-overeenkomst ondertekend, waarin ze overeenkwamen dat het land dat was aangewezen voor de Joodse staat aan Groot-Brittannië zou worden gegeven, terwijl het land ten noorden ervan aan Frankrijk zou worden gegeven. Op basis van dit begrip eiste Frankrijk meer land voor Syrië en Libanon, wat in feite meer invloed voor Frankrijk zelf betekende.

In september 1919 bereikten Groot-Brittannië en Frankrijk na langdurige onderhandelingen eindelijk een overeenkomst. Helaas voor de Joodse staat werd de grens tussen Israël en Libanon ver ten zuiden van de grens getrokken die oorspronkelijk door zionistische leiders was voorgesteld en door Groot-Brittannië werd gesteund. In feite kwam het nauw overeen met de regeling van de Sykes-Picot-overeenkomst.

Noch zionisten noch Arabieren hadden inspraak in deze nieuwe grens en waren machteloos om deze te veranderen.

Gevolgen van de resulterende Israëlisch-Libanese grens
Het onmiddellijke ongelukkige gevolg van de opgelegde grens was de Arabische aanval op de noordelijke nederzetting Tel Hai in maart 1920, waarbij acht Joden werden gedood.

Het langetermijngevolg van het verlies van het gebied ten zuiden van de Litani-rivier is precies wat we vandaag de dag meemaken. Het gebied is al tientallen jaren door terroristen gebruikt om de staat Israël aan te vallen.

In het verleden heeft Israël twee oorlogen gevoerd tegen de terroristen die in Zuid-Libanon waren ingebed, in 1982 en in 2006. Hoewel Israël erin was geslaagd het gebied van terroristen te zuiveren, keerden de terroristen na Israëlische terugtrekkingen uiteindelijk terug naar Zuid-Libanon.

De Brits-Franse overeenkomst bracht ook geen vrede voor de Libanese burgers. Hoewel de Maronitische gemeenschap goed werd behandeld onder het Franse mandaat, verloren ze hun meerderheidsstatus toen Libanon zich uitbreidde en meer moslimburgers kreeg. De spanningen tussen christenen en moslims bleven toenemen, wat in de jaren 70 leidde tot een burgeroorlog. De situatie is tot op de dag van vandaag onstabiel.

De Libanese Amerikaanse auteur en politiek commentator Brigitte Gabriel groeide op als christen in Libanon. In 1975 vielen de Libanese moslims haar familie en gemeenschap aan, waarbij duizenden mensen werden afgeslacht. Zeven jaar lang woonden zij en haar familie in een schuilkelder. Uiteindelijk werden ze in 1982 gered door het Israëlische leger en naar Israël gebracht voor medische behandeling.

Na haar verhuizing naar de VS in 1989 bleef Gabriel schrijven en spreken over de gevaren van islamitische terreur. In 2009 werd ze geciteerd in Jerusalem Post16: ”Libanon werd verscheurd en verwoest door moslimradicalen. Hoewel de christelijke Libanezen in het openbaar dingen tegen Israël zeggen, juichen ze Israël thuis toe, in de hoop dat Israël de islamitische fanatici zal verpletteren. Ze zouden deze standpunten nooit in het openbaar durven uiten uit angst voor doodsbedreigingen. Ze schrijven me brieven en bedanken me dat ik me heb uitgesproken, en vertellen me dat ik hun stem ben.”

Helaas weigert de westerse wereld, net als een eeuw geleden, te luisteren naar de stemmen van de lokale bevolking, en streven ze in plaats daarvan hun eigen belangen na.

Tegenwoordig bezet de door Iran gesteunde terroristische organisatie Hezbollah Zuid-Libanon, en terroriseert niet alleen Israël, maar ook de lokale bevolking.

Notities:

1. 1911 Encyclopedia Britannica, zoals geciteerd in ben-Tekoa, Sha’i (2018-06-13). Phantom Nation: Inventing the Palestinians as the Obstacle to Peace (Kindle Location 330). Gefen Publishing House. Kindle Edition.
   2. A Brief History of the Maronites. Beschikbaar op https://maronitefoundation.org/MaroniteFoundation/en/MaronitesHistory/66, geraadpleegd op 22 september 2024.
   3. Ibid.
   4. Ibid.
   5. Ibid.
   6. De volledige tekst van de Balfour Declaration is beschikbaar op https://www.jewishvirtuallibrary.org/text-of-the-balfour-declaration.
   7. Ben-Tekoa, Sha’i (2018-06-13). Phantom Nation: Inventing the Palestinians as the Obstacle to Peace. Gefen Publishing House. Kindle Edition.
   8. Ibid.
   9. Ibid.
   10. Ibid.
   11. Ibid.
   12. Geciteerd in ibid.
   13. De volledige tekst van de overeenkomst is beschikbaar op https://www.un.org/unispal/document/auto-insert-207006/.
   14. Geciteerd in ben-Tekoa, Sha’i (2018-06-13). Phantom Nation: Inventing the Palestinians as the Obstacle to Peace (Kindle-locaties 663-666). Gefen Publishing House. Kindle-editie.
   15. Ibid.
   16. Deena Yellin. An Inside Ally. Beschikbaar op https://www.jpost.com/magazine/features/an-inside-ally, opgehaald op 23 september 2024.

Datum: 24 september 2024

Auteur: Yehudis Litvak

Beeld: aish.com

Bron: A History of Southern Lebanon | Aish