De veronderstelde hoge idealen van de Spelen moeten niet serieus worden genomen. En het aanstootgevende openingsceremonietableau is onderdeel van de oorlog van links tegen de canon van de westerse beschaving.
Er zijn tegenwoordig belangrijkere dingen om je zorgen over te maken dan sport, in al zijn vormen. In een wereld waarin islamitische terroristen hun gang mogen gaan en waarin antisemitisme wereldwijd toeneemt — om nog maar te zwijgen van pogingen om de democratie omver te werpen in naam van het redden ervan — is het feit dat elementen van een openingsceremonie van de Olympische Spelen op zijn minst een voorbeeld van slechte smaak waren, niet zo’n groot probleem. En zelfs als je gelooft, zoals de meeste verstandige mensen doen, dat een deel van de show een duidelijke parodie was op het Laatste Avondmaal van het christendom en bedoeld was om een geloof te bespotten dat door ongeveer 2 miljard mensen op deze planeet wordt gedeeld, kun je altijd van zender veranderen en iets anders kijken.
Hoe verleidelijk het ook is om je af te wenden van een onderwerp dat al snel een oververhit en vaak dwaas debat werd op sociale-mediaplatforms en je te richten op iets verhelderenders, de minachting die organisatoren van de Spelen in Parijs toonden voor traditionele beeldvorming van het christelijk geloof mag niet worden afgedaan als zomaar een internetrel. De opname van dat segment moet worden gezien als onderdeel van een breder cultureel debat over iets heel serieus. Alleen in een tijd waarin de politieke linkerzijde oorlog voert tegen de canon van de westerse beschaving en deze wil vervangen door een intersectionele, seculiere neo-marxistische orthodoxie, zou het niet alleen mogelijk zijn, maar zelfs als verplicht worden beschouwd door onze culturele elites, om minachting te uiten voor traditioneel geloof.
Voor degenen die het niet live hebben gezien of het de daaropvolgende 48 uur eindeloos online hebben herhaald, is het misschien te laat, aangezien de Olympische Spelen er nu alles aan doen om het van internet te verwijderen – een poging die ze hebben onderstreept met een klassieke, niet-verontschuldigende verontschuldiging waarin ze beweerden dat er geen belediging was bedoeld. Maar ondanks de voorspelbare pogingen van sommigen links, waaronder een artikel in de New York Times , om de wereld het bewijs van hun eigen ogen te laten ontkennen, was de intentie om te beledigen duidelijk. Wat werd getoond was een vrij duidelijke parodie op Leonardo Da Vinci’s “Laatste Avondmaal”, met een plus-size, in halo geklede vrouw die door bewonderaars werd beschreven als een “LGBTQ-icoon” omringd door dragqueens in de houding van de christelijke apostelen, evenals een schaars geklede man in blauwe verf en anderen in verschillende stadia van blootstelling.
Het belachelijk maken van het christendom
Op deze manier werd een heilige scène van het christendom belachelijk gemaakt. En in wat nu deel uitmaakt van elk van dergelijke controverses, beweren degenen die de beledigingen deden in een wereldwijde uitzending waarvan wordt aangenomen dat ze live door 29 miljoen mensen zijn bekeken, de slachtoffers te zijn. De persoon die de rol van het Jezus-personage speelde in de parodie – een travestiet die door het leven gaat als Barbara Butch, die online werd blootgesteld aan een stortvloed aan beledigingen vanwege haar optreden – zegt dat ze anonieme partijen wil aanklagen voor wat zij de “antisemitische, homofobe, seksistische en groffobe beledigingen” noemt die naar haar hoofd zijn geslingerd.
In een show waarin ook een versie van de geëxecuteerde Franse koningin Marie Antoinette te zien was die zong terwijl ze het hoofd droeg dat revolutionairen hadden afgehakt op de plek waar zij en haar kinderen gevangen zaten en mishandeld werden, kan de belediging van christenen misschien worden afgedaan als een zoveelste poging om de minachting van de organisatoren voor goede smaak te demonstreren. Het is echter cruciaal om op te merken dat dit alles bedoeld is om wereldwijde eenheid en samenkomst te symboliseren. Zoals altijd geldt voor degenen die de woke catechismus van diversiteit, gelijkheid en inclusie (DEI) promoten, verdienen slechts enkele mensen het om te worden opgenomen in de nieuwe seculiere religie. Christenen zijn duidelijk niet welkom, en dat zou iedereen zorgen moeten baren, of ze dit geloof nu delen of niet.
Wat hier veroordeling verdient is niet alleen de slechte smaak en het gebrek aan respect dat een groot geloof toont om grensoverschrijdend gedrag te verheerlijken. Het is dat de Olympische Spelen, de netwerken die het runnen en de sponsors die ervoor betalen ons vertellen dat ze de spot van de organisatoren delen voor een geloof dat geassocieerd wordt met de westerse cultuur.
Ze hebben geen enkele moslim bespot
Het is net zo belangrijk om op te merken dat het ene geloof dat voor deze minachting wordt aangewezen het christendom is en niet de islam, een religie die nauw verbonden is met een aantal van de ergste terroristische gewelddadigheden en intolerantie voor andere geloven. Het is niet alleen zo dat het in dezelfde stad was dat terroristen slechts negen jaar geleden de staf van het satirische tijdschrift Charlie Hebdo afslachtten omdat ze moslims durfden te bekritiseren. Het is ook zo dat dezelfde liberale elites, zowel in Frankrijk als in de Verenigde Staten, vastbesloten zijn om elke kritiek op de haat die voortkomt uit islamitische radicalen en hun vele volgelingen te brandmerken als “islamofobie”, een grotendeels nepzaak die vicepresident Kamala Harris heeft opgepakt en ten onrechte heeft vergeleken met de zeer reële dreiging van antisemitisme.
Wat deze verontwaardiging nog ondraaglijker en verontrustender maakt, is dat het deel uitmaakt van een gebeurtenis die niet alleen de politiek en de wereldpolitiek zou moeten overstijgen, maar die ons ook allemaal in één wereldwijde gemeenschap zou moeten samenbrengen om te juichen voor uitmuntendheid en eerlijke concurrentie.
Natuurlijk, ook al is atletische grootheid onderdeel van elke Spelen, het idee dat de “Olympische beweging” aan één van die hoge idealen voldoet, is altijd pure onzin geweest.
Hoewel je het niet voor mogelijk zou houden als je tot degenen behoort die gekluisterd zitten aan de verslaggeving van de gebeurtenissen, is het mogelijk om het geheel te negeren. Ondanks de verbijsterende zelfingenomenheid die aan de Spelen kleeft (en de absurde manier waarop veel mensen het spelen van een spel in een uniform met de naam van een land erop verwarren met daadwerkelijk patriottisme of dienstbaarheid aan dat land of een hoger doel), is het gewoon een televisieshow.
Tijdens de Spelen kijkt het grootste deel van het publiek naar evenementen waar ze helemaal geen interesse in hebben, behalve twee weken eens in de vier jaar. Dat betekent dat de Olympische Spelen in principe sporten presenteren voor mensen die niet van sport houden. De atleten, vooral degenen die normaal gesproken in de anonimiteit zwoegen, verdienen misschien respect, ook al zijn sommige van de wedstrijden die geen wortels hebben in de oude Griekse spelen strikt bedoeld voor entertainment. Zonder tv en de verleiding om jonge, atletisch fitte mensen in badpakken te zien, zou iemand dan hebben gedacht aan het opnemen van surfen of beachvolleybal als Olympische sport? Er is op zich niets mis met een van deze sporten, maar het behandelen als iets meer dan een visueel spektakel is misleidend.
De Olympische Spelen zouden onschadelijk zijn als het slechts een internationaal toernooi was van sportevenementen die normaal gesproken weinig belangstelling trekken. Wat wel aanstootgevend is, is het idee dat er idealisme bij betrokken is, ook al is de hypocrisie van de Olympische Spelen over amateurisme iets van het verleden. Het idee dat de Olympische Spelen de politiek overstijgen, is altijd een mythe geweest.
Een giftig brouwsel van nationalisme
Vanaf het begin zijn politiek en nationale rivaliteit altijd een kenmerk geweest van de Spelen en geen bug. Nationalisme en sport mengen is een giftig brouwsel, want zodra vlaggen en volksliederen in dit soort dingen worden opgenomen, worden atletiekwedstrijden metaforen voor conflicten die niets met sport te maken hebben. Bovendien, ongeacht wie wint of verliest, de resultaten dragen niet bij aan het verheffen van het discours of het bevorderen van de zaak van rechtvaardigheid of vrede.
Het houden van de Spelen is ook vaak een manier geweest voor totalitaire en autoritaire regimes om hun bekwaamheid aan de wereld te tonen en hun tirannieke praktijken te bagatelliseren. Het ergste voorbeeld hiervan was in 1936 in Berlijn, waar, in tegenstelling tot de Amerikaanse mythologie over atletiekster Jesse Owens die de nazi’s belachelijk zou maken, het evenement in feite een enorme triomf was voor Adolf Hitler en zijn regime, wat hielp om de steun voor de verzoening van Duitsland in de jaren 30 te versterken.
En dat was ook niet het laatste voorbeeld. Hetzelfde kan gezegd worden over de manier waarop de Chinese Communistische Partij haar regime liet zien tijdens de Zomerspelen van 2008 in Beijing, waarbij weinigen zich uitspraken over haar acties in Tibet en haar repressieve bewind. Het Russische regime van Vladimir Poetin wordt nu misschien als onaantastbaar beschouwd na de invasie van Oekraïne, maar het profiteerde enorm van het organiseren van de Winterspelen van 2014 in Sotsji, hetzelfde jaar dat Rusland voor het eerst Oost-Oekraïne binnenviel, wat het toneel zette voor de uitbreiding van zijn tirannie.
Herinneringen aan München
Dan is er nog de behandeling van Israël en de Joden. De Olympische Beweging zou nooit mogen ontsnappen aan de schande van de Palestijnse terroristische aanslag op Israëlische atleten tijdens de Zomerspelen van München in 1972 in Zwarte September. Na de slachting van 11 Israëlische atleten en coaches gingen de Spelen gewoon door. Het duurde ook meer dan 40 jaar voordat de Olympische Spelen de tragedie officieel herdachten, en zelfs dit jaar werd de herdenking in besloten kring gehouden en niet bij de openingsceremonie, omdat het duidelijk is dat het Olympisch comité en hun Franse gastheren banger zijn om antisemieten en Israëlhaters boos te maken dan om te herinneren hoe een sportlocatie het decor werd voor een terroristische aanslag.
Hetzelfde geldt voor het feit dat het Israëliërs verboden was om een geel lint toe te voegen om het lot van de gijzelaars die door Hamas op 7 oktober waren genomen te symboliseren, terwijl een Palestijnse atleet een shirt mocht dragen waarop Israëliërs stonden afgebeeld die kinderen vermoordden. Bij een ander incident de volgende dag, het spelen van Hatikvah bij een voetbalwedstrijd tussen Israël en Paraguay, scandeerden velen in de menigte “Heil Hitler” en gaven de Hitlergroet. Zulke capriolen zouden alleen maar moeten bijdragen aan onze collectieve verontwaardiging.
Het is waar dat kleine landen, net als grote, de Spelen zien als een manier om hun nationale trots te benadrukken tijdens een internationaal spektakel. Dat geldt zeker voor Israël, wiens bevolking begrijpelijkerwijs glorieert in elk geval waarin hun underdog-atleten vooroordelen en slecht sportmanschap van tegenstanders hebben overwonnen om te winnen. Maar hoezeer u ook van atletiekwedstrijden houdt (en ik reken mezelf tot de sportliefhebbers), wat voor kleine goede dingen er ook uit de Olympische Spelen kunnen komen, ze kunnen nooit het slechte tenietdoen.
Dit jaar werd dat al bewezen tijdens een openingsceremonie die er alles aan deed om de minachting van de wereldwijde kletsende klassen te demonstreren als het gaat om christenen en hun geloof. Daarmee bewezen ze opnieuw dat degenen die het meest praten over inclusie, veel meer geïnteresseerd zijn in het uitsluiten van degenen die het niet met hen eens zijn, vooral als het gaat om traditioneel geloof en maatschappelijke mores. Alle gelovigen, maar vooral een Joodse gemeenschap die zelf ook het doelwit is van woke-ideologie, zouden net zo verontwaardigd moeten zijn als christenen. De oorlog tegen het Westen is net zo goed een oorlog tegen Joden als tegen christenen.
In plaats van deze controverse onder het tapijt te vegen, moeten we het serieus nemen. Het is nog een indicatie van de inzet in de voortdurende cultuuroorlog waarin begrippen als kritische rassentheorie, intersectionaliteit en genderideologie de tradities van het Westen, die de basis vormen van het gezin, democratie en gelijkheid, proberen te vervangen door neomarxistisch groepsdenken. Kijk naar de Spelen of boycot ze zoals u wilt. Maar degenen die waarde hechten aan onze tradities, evenals aan de veiligheid van gelovigen, moeten dit incident zien als een nieuwe waarschuwing dat stilzwijgende instemming met deze vreselijke ideeën noch mogelijk noch verstandig is.
Datum:29-07-2024
Auteur: Jonathan S. Tobin
Beeld: The Olympic flag is raised at the Place du Trocadero in front of the Eiffel Tower during the opening ceremony of the Olympic Summer Games in Paris on July 26, 2024. Credit: François-Xavier Marit-Pool/Getty Images.
Website: www.JNS.org
