De volgende Britse premier heeft al een hele reeks problemen in het Midden-Oosten, ook al moet hij talloze problemen thuis en in Europa aanpakken. Boris Johnson zal een strak schema moeten lopen om de poging van Londen om de Europese Unie te verlaten aan te pakken, maar hij wordt ook geconfronteerd met een tankercrisis in de Straat van Hormuz en problemen in Syrië.
Teheran gokt dat de nieuwe regering van Johnson geen conflicten met Iran in het Midden-Oosten wil aangaan of zelfs spanningen wil opwerpen, terwijl ze thuis een plan opstellen.
De crisis kwam voort uit de VS die de Iran Deal in 2018 verlieten, sancties tegen Iran opriepen en beweerden dat Iran Amerikaanse bondgenoten in de regio bedreigt. Het VK is een belangrijke bondgenoot van de VS. Eerder deze maand namen Britse Royal Marines de leiding over een tanker die beschuldigd werd van het brengen van Iraanse olie naar Syrië. Iran zei dat het wraak zou nemen en dat deed het door een Britse tanker over te nemen.
Het VK heeft de HMS Duncan gestuurd om zich aan te sluiten bij de HMS Montrose, maar ze hebben ook een einde gemaakt aan oproepen voor een internationale strijdmacht om de scheepvaart te beschermen. Hoewel het de strijdkrachten op zijn plaats wil hebben, vooral omdat zijn tankers het doelwit zijn, zijn noch Londen noch Washington sinds de eerste sabotage van tankers in mei snel genoeg bewogen om de strijdkrachten samen te stellen. In plaats daarvan zijn tankers consequent het doelwit van Iran van 12 mei tot 13 juni en vervolgens op 11 juli, totdat Iran op 19 juli eindelijk de Stena Impero kon veroveren.
Johnson zal ook worden geconfronteerd met oproepen van de VS voor het VK om zijn troepenniveau in Syrië te verhogen. De VS hebben getracht een grotere internationale troepenmacht te creëren, zodat de VS troepen in Syrië kunnen opnemen, in overeenstemming met het besluit van de Amerikaanse president Donald Trump in december om Syrië te verlaten.
De Amerikaanse gezant James Jeffrey heeft geprobeerd samen te werken met Turkije en ook Europese machten over dit controversiële veilige zone-concept dat een buffer zou creëren tussen Turkije en de door de VS gesteunde Syrische Democratische Krachten. Dit hele concept is waarschijnlijk gedoemd te mislukken omdat de gaten te groot zijn voor de VS om succesvol te vullen, maar toch blijft Washington op deze weg. Johnson zal moeten beslissen of hij meer Britse troepen wil inzetten voor Syrië.
Sinds de Britse economie lijdt onder Brexit-zorgen, wil Johnson Turkije of de VS niet vervreemden, wat betekent dat we de huidige Turkije-VS-spanningen over de F-35 en de verwerving van het Russische S-400-luchtverdedigingssysteem door Ankara moeten onderdompelen. Johnson zal moeten beslissen hoe om te gaan met deze complexe puzzel, omdat Turkije Cyprus ook wil versterken over energiegeschillen. En Johnson zal moeten kijken naar het Britse beleid ten aanzien van Rusland, dat onvermijdelijk verband houdt met de rol van Rusland in Syrië, Turkije en Oekraïne.
British Airways heeft deze week zeven dagen lang vluchten naar Caïro opgeschort vanwege onduidelijke veiligheidsrisico’s. Het VK zei echter dat het niet de internationale luchthaven van Caïro was, maar een andere zorg. Dit laat veel vragen over. Egypte is zeker ongelukkig met de schorsing en Johnson zal de vragen van Caïro moeten verduidelijken.
Een rechtbank oordeelde in juni dat Britse wapenverkoop aan Saoedi-Arabië onwettig was en het VK zei dat het zou stoppen met het verlenen van nieuwe vergunningen terwijl het de uitspraak onderzoekt. De vertrekkende premier van de regering Theresa May zei dat ze in beroep wilden gaan, maar het is onduidelijk wat Johnson’s mening is. Er is woede over de oorlog van Saudi-Arabië in Jemen en roept op tot westerse mogendheden om te stoppen met het steunen van de Saoedi’s. Nogmaals, de Britse economie zal hier belangrijk zijn, omdat het VK nauwe economische banden met Riyadh en zijn bondgenoten in de Golf wil.
Onderaan de lijst met belangrijke kwesties staat de kwestie Israël en Palestina. Hoewel de regering Trump de ‘Deal of the Century’ heeft gepusht, is het VK de laatste tijd niet bijzonder actief geweest. Johnson wordt algemeen gezien als een vriend van Israël, maar er zijn veel stemmen in het VK die zeer kritisch zijn over Israël. Het VK wil andere vrienden in de regio, zoals het Koninkrijk Jordanië, niet boos maken over wijzigingen in zijn historische beleid, dus van Johnson wordt verwacht dat hij de boot niet te veel op zijn kop zet. Dat betekent een vriend voor Israël blijven, maar het Britse beleid ten aanzien van de Palestijnen niet veranderen, wat betekent dat we lippendienst betalen aan de tweestatenoplossing.
Johnson zal ook het beleid ten aanzien van Irak onderzoeken. Hij was eerder een voorstander van de Koerdische autonome regio in Noord-Irak, en ook van de historische rol van het VK in het land. Waarschijnlijk wil Johnson daar niet veel aan sleutelen, behalve om ervoor te zorgen dat het VK zijn steun aan Bagdad behoudt en ook goede relaties onderhoudt met de Koerdische regio.
Met zoveel potentiële crises in het Midden-Oosten zal Johnson moeten nadenken over hoe hij verder moet gaan met veel dossiers, maar hij heeft beperkte tijd om impact te maken omdat hij uitdagingen met de Brexit en de binnenlandse politiek zal aangaan. Als de tijd ons iets vertelt, is het dat zelfs wanneer mensen het Midden-Oosten negeren, crises hier hen zullen achtervolgen als ze niet opletten.
– – – – –
Bronvermelding
Datum: 23-07-2019
Auteur: SETH J. FRANTZMAN
Beeld: Pixabay
Website: https://www.jpost.com
– – – – –
