Na veertig jaar bediening heb ik een aantal ernstige vragen over de relatie tussen het Messiasbelijdende Jodendom en het christendom.

Ze vertelden me dat ik speciaal ben. Dat ze nog nooit zoiets gezien hebben. Een Jood die Jezus volgt. Ongehoord. Profetisch. Buitengewoon.

En ik geloofde het.

Toen waren er nog niet zoveel van ons en toen christenen hoorden dat Joden in Jezus gingen geloven, werden ze opgewonden, echt opgewonden, ‘Koninkrijk kome’ opgewonden. God vervult de profetie! De verlossing is nabij. “Hun [Joden] aanvaarding [van Jezus] zal leven uit de dood zijn!” (Romeinen 11:15) riepen ze vanaf de kansels.

Ik werd ook opgewonden. De christelijke steun was massaal, opwindend. “Jullie zijn de sleutel tot de verlossing van de wereld,” werd ons verteld, en we geloofden het. “Joden en niet-Joden in één Lichaam, het zal de oude verdeeldheid genezen. Verenig de Kerk. De ontbrekende schakel is gekomen. Opwekking komt eraan. Authentiek geloof is hersteld!”

Heftig spul. Met Bijbelse teksten ter ondersteuning. We reisden naar honderden kerken, nee duizenden, over de hele wereld, naar christenen die verzoening wilden, met ons, met Joden, met Israël.

Leer het ons, zeiden ze, jullie Joden zijn de Eerstgeborenen, onze Grote Broers.

Toen begon ik me ongemakkelijk te voelen. Ik lesgeven aan christenen? Wat heb ik ze te geven? We zijn nog niet eens begonnen te ontdekken hoe dit nieuwe Messiasbelijdende Joodse geloof het zal doen als een gemeenschap, in een familie hier in onze eigen natie. Waar in Gods wereld zouden we anderen iets te zeggen hebben als we hier in onze eigen achtertuin nog niet veel hebben laten zien? Al overzee gaan om hoop en genezing te brengen?

Het leek een beetje veel, ik weet zeker dat je het kunt begrijpen. Ik bedoel, er was opwinding, zeker, maar welke geloofsbrieven hadden we om te denken dat een paar nieuwe Messiasbelijdende Joden de geschiedenis zo radicaal zouden kunnen veranderen? En dat voordat we ons hadden bewezen bij onze eigen mensen.

Hoe dan ook, ik besloot tenminste te proberen een gezonde geloofsgemeenschap op te bouwen en te zien wat we konden doen. Je weet wel, een Messiasbelijdende Joodse gemeenschap om Joden en niet-Joden te laten zien hoe het moet. Grote dingen, ik weet het, maar ik was niet de enige die erin geloofde.

Nu, veertig jaar en zeven kleinkinderen later, heb ik een vraag. Laat ik het zo zeggen. Is er enig verschil tussen een Messiaanse gemeente en een christelijke kerk? In welk opzicht zijn de gemeenten in Israël, of Messiasbelijdende Joden, anders dan andere christelijke (evangelische) kerken?

Hebreeuwse taal, zeker. Een band met Israël en de Bijbelse verhalen, zou dat moeten zijn. Inzichten in de Joodse perspectieven, waarom niet, hoewel ik heb ingezien dat veel van mijn
christelijke broeders en zusters vaak meer geschoold zijn in de Joodse wortels van het christendom dan de meeste Messiasbelijdende Joden.

Om eerlijk te zijn, onze Messiasbelijdende gemeenten en hun leiders zijn veel meer beïnvloed door de evangelisch-christelijke ecclesiologie dan zij door ons. Messiasbelijdende mensen in Israël, vooral de jongere generaties, groeien op met het lezen van bijna uitsluitend christelijke boeken en het luisteren naar evangelische leringen, vaak vertaald in het Hebreeuws.

• Zie ook: Is the Future of Messianics Jewish?

Wat duidelijk is, is dat we in Messiasbelijdende synagogen dezelfde problemen hebben als elke kerk, voorganger of christelijke gelovige, of in ieder geval zijn we zeker niet beter dan iedereen. Trouwens, we hebben ook onze teleurstellingen, wat misschien geen slechte zaak is, als ze komen in het kielzog van een ontwaken.

Waar we vanaf hier naar toe gaan is een andere vraag die ik heb.

Dit is wat ik weet. We zijn terug in ons land, de plaats waar de Bijbel werd geschreven, onze natuurlijke, door God gegeven, in de Bijbel geschreven leefomgeving. En hier is de enige plek, in ons eigen land, samen (omheind eigenlijk) of we het leuk vinden of niet. Die Joden hebben een nationale dialoog met God, of we dat nu leuk vinden of niet. Ik heb het over een gesprek waarin Hij luistert naar onze daden als natie, in de beslissingen die we nemen, de wetten die we aannemen, de rechtspraak die we toepassen, of niet, en de geschiedenis praat terug naar ons, net als in de Bijbel.

Joden hebben altijd begrepen dat God zich openbaart aan de natie door het verkeer van de geschiedenis te sturen in het belang van Sion. Door de verhalen over hoe en wat er met zijn volk gebeurt. Dit wordt opgeschreven in de Bijbel, zodat de wereld God leert kennen.

Is het u ooit opgevallen dat Israël het enige volk ter wereld is waarvan de geschiedenis heilig wordt genoemd? Voor de hele westerse wereld is de enige heilige geschiedenis die zij kennen ons verhaal, de Joodse geschiedenis. Ze kennen de namen en data van onze voorvaderen, wanneer en bij wie ze geboren zijn, hoe lang ze leefden, wie met wie trouwde, wie zondigde, en het is allemaal een heilig verhaal geworden, een Bijbel.

Wat ik wil dat we ons realiseren is dat Israël, niet wij, niet u, maar de natie Israël altijd de bron is geweest waardoor God zijn verhaal aan de naties vertelt, en Hij spreekt weer. Ik weet, dat de christenen onze Thora, onze geschiedenis en onze Messias over de wereld hebben verspreid. Wij zijn daar dankbaar voor, hoewel ik er niet zeker van ben dat u zou willen dat uw christelijke geschiedenis wordt geschreven in een boek dat miljarden mensen elke dag lezen.

Alles wat ik zeg is: vertel me niet dat onze groep Messiasbelijdende Joden degenen zijn die jullie problemen gaan oplossen, hoeveel minder de problemen van de hele wereld.

Want uit Sion zal verlossing komen. Kunnen Messiasbelijdende Joden die fakkel dragen? Natuurlijk niet. Het moet de natie zijn.

Nu is Israël terug in het land, het gesprek is begonnen, en het Bijbelse verhaal ontvouwt zich opnieuw. Onze nationale conversatie met God wordt weer gehoord in de straten van Jeruzalem, in ons gaan en komen, ons liggen en opstaan, in de Knesset en op het internet, en God luistert, kijkt toe, terwijl het verhaal van Zijn volk zich thuis ontvouwt, op de plaats waar wij voorbestemd waren te zijn. Het is hier, in het echte leven in het Midden-Oosten, onder het juk van nationale verantwoordelijkheid, op de plaats waar God ons wil hebben, dat we het begin van het einde van ons verhaal beginnen, en van dat van jullie, en van de wereld.

Omdat we allemaal begrepen dat God deze nationale dialoog met Israël had. Maar dat gesprek werd opgeschort in de diaspora, waar we twee millennia lang tussen de volkeren leefden. De rabbijnen verwaarloosden de Thora omdat zij regels wilden ontwikkelen voor het leven in ballingschap, een Halacha in de Talmoed en het Orthodoxe Jodendom. Die bespreken allemaal de minutieuze details van hoe de mitzvot uit te voeren in een niet-Joodse wereld, maar niets over de kwesties van het besturen van een natie met verantwoordelijkheid voor een leger, economie, sociale rechtvaardigheid, politiek, enz.

Nu terug in het land, beseffen veel rabbijnen dat een groot deel van het orthodoxe Jodendom zijn relevantie voor het leven in Israël heeft verloren. En dat de taak van het hervormen van de Halacha voor de moderne staat Israël nog niet is omarmd. Messiasbelijdende Joden, in een door de Geest geleid perspectief, zouden een rol kunnen spelen in het helpen van onze natie om te begrijpen hoe de Thora moet worden toegepast op ons nationale leven. Enkelen begrijpen dit en raken erbij betrokken. Maar ik dwaal af.

Zoals Israël gaat, zo gaat ook het christendom.

Ook de kerk heeft nooit echt begrepen dat Israëls nationale gesprek met God nog steeds bestaat. Het christendom richtte zich, net als de Joden in de ballingschap, uitsluitend op de persoonlijke relatie van het individu met God.

Maar nu kunnen we ons voorstellen dat er in feite iets nieuws en prachtigs is gebeurd, nu het verhaal van de natie Israël opnieuw wordt verteld.

En wat kunnen en moeten wij Messiasbelijdende Joden daaraan doen? Het antwoord is hier thuis. Wij moeten onszelf verantwoordelijk houden, niet alleen voor het delen van het evangelie van onze Heer en Messias Jezus, maar het moet komen vanuit een plaats van bijdragen aan onze natie om haar licht voor de naties te herstellen, niet om een grotere kerk te laten groeien.

Ons eerste en voornaamste doel bij het dienen van de Messias moet gericht zijn op het herstel van Sion, niet op de kerk. Voor een tijd als deze zijn wij gekomen. De kerk moet verantwoordelijkheid nemen voor zichzelf.

Verlossing zal van Sion komen. Heel Israël zal gered worden. De Messias zal op de Olijfberg staan. Wij moeten ons in dit land richten op het herstel van de oude ruïnes van het Huis Israël, zodat zij zullen zeggen: Gezegend is Hij die komt.

En daarover ben ik opgewonden.

Bronvermelding:
Datum:        10-10-2022
Auteur:        David Lazarus
Website:      israeltoday.nl