Zeruya Shalev is bekende en een gewaardeerde schrijfster. Zij woont en werkt in Israël. Shalev heeft al verscheidene boeken op haar naam staan. Recent verscheen in het Nederlands haar nieuwe roman Lot. Een verhaal dat het leven van twee vrouwen, Atara en Rachel, beschrijft die met elkaar verweven zijn. Rachel was ooit lid was van de zionistische organisatie Lechi en lang geleden was zij een korte tijd getrouwd met de vader van Atara. Maar beiden ging hun eigen weg nadat toentertijd een ingrijpende gebeurtenis plaatsvond in hun levens.
Door Philip van den Berg
Zoals gezegd, de boeken van de Israëlische Zeruya Shalev worden gewaardeerd en ook zijzelf als persoon. Niet voor niets staat de schrijfster ook bekend onder de naam: ‘Israels literaire therapeut’. Met regelmaat wordt ze op staat of tijdens bijeenkomsten benaderd en aangesproken door mensen die aangeven veel steun te hebben gehad aan haar boeken. Dat haar verhalen hen hebben geholpen om door een crisis heen te gaan, zich minder alleen voelen of dat zij zichzelf beter zijn gaan begrijpen, doet haar goed.
Maar ook Shalev zelf worstelt met pijn, verdriet en angsten in haar eigen leven, in het bijzonder na een ingrijpende gebeurtenis. In 2004 raakte Zeruya zwaargewond, nadat een Palestijnse terrorist zichzelf opblies, door een bus die haar toevallig passeerde. Het kostte haar zes maanden revalideren, voordat ze weer kon lopen en schrijven. Ook de angst voor bussen bleef voor haar heel lang een lastig en moeilijk punt. Wanneer ze in de verte al een bus zag of er één hoorde, begon ze over haar hele lichaam te beven.
In alle openheid vertelt deze Israëlische vrouw ook over het feit dat zij al op jonge leeftijd te maken had met gevoelens van angst en onveiligheid. Zeruya geeft aan dat ze als kind al bang was voor terroristen. Vooral wanneer het donker was, speelde het gevoel van angst en onveiligheid een belangrijke rol en nam het steeds grotere vormen aan. Als kind dacht Shalev dat de Palestijnse terroristen ’s-nachts stiekem de grens over gingen op zoek naar hun huis. Toentertijd woonden zij met haar ouders niet ver van de grens.
Frappant is dat, op de dag van de aanslag op de bus, waardoor zijzelf zwaargewond raakte, ze al overvallen werd door een gevoel van onveiligheid. Ze vroeg zichzelf af welke weg veiliger zo zijn. Geen vreemde of eigenaardige gedachte, want het gevaar voor aanslagen is in haar land nog altijd een trieste realiteit. Toch schudde de Israëlische schrijfster deze gedachte van zich af, maar koos ze achteraf toch voor de verkeerde weg.
Wel geeft Zeruya aan dat, ondanks de grote impact van de aanslag op haar leven en gezondheid, ze niet is vervallen in rancune, bitterheid of uit is op wraak. Haar politieke opvattingen zijn ook nog steeds dezelfde. Het bijzondere is wel dat zij hierdoor, zoals zijzelf het ook benoemt, de diepte deze tragedie, het conflict tussen Israël en de Arabieren, nog dieper is gaan voelen. Het zit niet alleen in haar hoofd, maar nu ook in haar lichaam.
