Aankomst van Oekraïens-Joodse vluchtelingen op Ben-Gurion Airport

De meeste gehaaste reizigers kwamen donderdag aan op het vliegveld in Iasi, Roemenië na dagen reizen met slechts een of twee koffers – een heel leven aan bezittingen en herinneringen gedistilleerd in een paar tassen.

Ze waren afkomstig uit talloze steden en dorpen in heel Oekraïne – op de vlucht voor de Russische invasie van hun land.

Toen ze de grens met Moldavië bereikten, werden ze opgewacht door vertegenwoordigers van het Israëlische United Hatzalah, die hen per bus naar Roemenië brachten voor een vlucht naar Israël, speciaal gecharterd door de hulporganisatie.

Ongeveer 170 vluchtelingen, allemaal Israëlische burgers of naaste familieleden van burgers, vlogen naar Ben Gurion Airport waar ze werden begroet door menigten vreemden die zich verzamelden om hen welkom te heten in hun nieuwe leven.

Sommigen van degenen die de vlucht namen, denken dat ze uiteindelijk terug zullen gaan naar Oekraïne. Anderen zeggen dat ze dat niet zullen doen.

_{De Israëlische hulporganisatie United Hatzalah}

De in Wit-Rusland geboren Eliezer Stefansky verhuisde acht jaar geleden met zijn in Rusland geboren vrouw Ina naar Kiev om als onderwijzeres te werken. Het paar reisde van Kiev naar Chișinău in Moldavië voordat ze Roemenië binnenkwamen:

[Kiev] werd een bolwerk, met soldaten op straat. De straten zagen eruit alsof er oorlog was en het was eng. Je bevindt je in het epicentrum van een oorlog en hoort de bommen en raketten. De geluiden van de explosies komen steeds dichterbij.

Het echtpaar zei dat ze hun laatste vier of vijf dagen in Kiev doorbrachten, waar ze zich verstopten in de kelder van de synagoge met andere leden van de gemeenschap.

Stefansky vertelde:

We hebben geprobeerd om op de een of andere manier zeer moeilijke omstandigheden draaglijk te maken. Voor ons was er geen probleem binnen de gemeenschap. Ze associeerden ons niet met Russen of Wit-Russen – we zijn één Joodse natie en werden als zodanig behandeld. Maar aan de grens was het moeilijk. Toen de Oekraïense grenswachten erachter kwamen dat mijn vrouw een Russische was, stelden ze vreselijke vragen. Maar we begrijpen ze. Ze voelen vreselijke pijn. Er zijn zoveel slachtoffers. Er gaan mensen dood – burgers, niet alleen soldaten – en dat is pijnlijk. We begrijpen het.

Vladislav Horvyi reisde van Kiev naar Roemenië met zijn vrouw, kind en schoonfamilie:

We zaten met 40 of 50 mensen in de synagoge verstopt. We hebben een geweldige synagoge. Ik hoop dat het er nog is. De laatste dagen waren verschrikkelijk. Er was een groot aantal raketten en we hoorden schieten op straat. En toen realiseerden we ons dat het tijd was om te vertrekken. We blijven in Israël, we gaan niet terug. We hadden toch gehoopt om te verhuizen.

Horvyi’s familie was een van de velen die een hond of kat meebrachten. United Hatzalah zei dat geliefde huisdieren de reis mochten maken, zolang ze de nodige papieren hadden.

“Huisdieren zijn voor sommige van deze mensen als familieleden, en we laten geen familieleden achter”, zegt een vertegenwoordiger van de hulporganisatie.