Is er dan niets en niemand met respect voor de wetenschap? Zelfs de experts niet?

Op-ed. | Steve Apfel, Israel National News (Arutz7)

“Wetenschap”, schreef de filosoof Karl Popper, “begint met mythen en met het bekritiseren van mythen”. Als je niet begint met bewijzen dat een idee niet klopt, vervolgens met vallen en opstaan evolueert ​​en doorgaat naar het uiteindelijke succes, dan heb je het wetenschappelijke proces niet gevolgd.

‘Waar is de wetenschap?’ Dit wordt herhaald als een echo. Waar? De wetenschap was ineens nergens meer te bekennen. Pandemische experts en paniekerige gezondheidsfunctionarissen hebben het vak nooit geleerd en zeker niet met vallen en opstaan​​. Integendeel; ze zijn vandaag nog alijd waar ze een half jaar geleden begonnen, met mythen overgeleverd uit Wuhan en een orgaan van de Verenigde Naties dat toepasselijk de WHO heet.

Als Popper nog had geleefd en gezien wat wetenschappers nu doen bij een pandemie, zou hij door het lint zijn gegaan. Hij zou het anti-wetenschap noemen; de wijze waarop ze methoden blijven herhalen die in de eerste ronde van de pandemie al hele landen hebben verpletterd en uitgespuugd. De wijze waarop tegengestelde meningen belachelijk en ongeldig worden verklaard, is meer dan anti-wetenschap. Het is een dreigende inkeping van het blok van de vrijheid, en we kunnen dogma’s, game verhalen, groepsdenken en cultgedrag bedanken voor het feit dat ze ons die ongunst bewijzen.

Beschuldig wie of wat je wilt, een minachting voor open onderzoek voert ons terug naar de middeleeuwen. Hoe verschilt het ongeldig verklaren van twijfelaars en het sluiten van Twitter-accounts van de middeleeuwse kerk die Copernicus excommuniceerde? Waar het allemaal op neerkomt, is het wetenschappelijke proces vertellen om ‘op te zouten’. Medici zijn net zo schuldig als modelbouwers; politici net zo schuldig als de gedachtepolitie; bureaucraten zo schuldig als rabbijnen; epidemiologen even schuldig als schoolpersoneel.

Hier zijn we – geconfronteerd met een plaag voor de mensheid door anti-wetenschap.

Maar drugs zijn wetenschap. Drugs zijn politiek. Drugs zijn smerige zaken. Als je op de Democraat (liberaal) stemt, is het behandelprotocol hydroxycloroquine, azithromycine en zink kwakzalverij, omdat je-weet-wel-wie in het Witte Huis zich daarmee liet behandelen. Als u Republikeins (conservatief) stemt, is het protocol een levensreddende behandeling voor Covid-19-infectie in het vroege stadium.

Drugs, hoe moeilijk ook te begrijpen, worden nu gezien als een teken van politieke identiteit.

Als u toevallig redacteur bent van het prestigieuze medische tijdschrift de Lancet, zijn nieuwe medicijnen uw brood op de plank. Dus als farmaceut Gilead een adverteerder is die u niet durft te tegen te spreken, dan bezwijkt u en vult u Lancet met een studie die op maat gemaakt is om het goedkope protocol in diskrediet te brengen, waardoor Gilead een kostbaar medicijn voor Covid-19-gevallen op de markt kan brengen.

En wat als u zich gewoon aan de eed van Hippocrates houdt? Je moet wel een dappere gezondheidswerker zijn om dat te doen. Als u het politiek afgekeurde protocol voorschrijft, loopt u het risico om bij een medische tuchtraad te worden aangemeld met het gevaar dat uw vergunning wordt ingetrokken; of u verliest uw onderwijstermijn bij uw medisch opleidingsinstituut. De niet zo dappere mensen breken de eed van Hippocrates en laten met duizenden tegelijk Covid-19-patiënten de strijd tegen het virus verliezen.

En dan zijn er de persoonlijke beschermingsmiddelen [PBM] (Patient Protective Equipment/PPE). Dat kan toch geen politiek issue zijn. Ook niet erg wetenschappelijk. In een wetenschappelijk artikel betreuren de auteurs “de toenemende gepolariseerde en gepolitiseerde opvattingen over het al dan niet dragen van maskers in het openbaar tijdens de COVID-19-crisis.”

Eén ding is er veel in PBM en dat is geld.

En religie? Het heeft geen gemeenschappelijk gedrag te bieden – een kwestie van ‘wat moeten we doen?’ De kansel gebruiken om de gemeenschap te bevelen, is hetzelfde als de politiek ingaan.

Het christendom en het jodendom waren nooit bedoeld om te bepalen hoe een hele bevolking zich zou moeten gedragen. Omgaan met een bevolking houdt in dat er een evenwicht moet worden gevonden tussen tegenstrijdige doelstellingen voor het welzijn van iedereen. Een gemeenschap waarschuwen om sociale afstand te houden, gebedshuizen te sluiten en thuis te blijven, hoort op het politieke platform thuis, niet op de kansel.

Wanneer geestelijken of rabbijnen bevelen dat kerken, moskeeën of synagogen niet heropenen, zelfs als de lockdown-regels dat wel toestaan, dan heb je een ander probleem. Het komt neer op een specifieke lockdown bovenop de algemene lockdown. Het zou als eenmanszaak kunnen worden opgevat; als tegen de machten die er zijn: ‘we waarderen het leven meer dan jij.’ En er is een conflict met het grondwettelijke recht op vrijheid van aanbidding.

Maar er blijft een allesomvattend probleem. Moet religieuze goedkeuring worden verleend aan een door de overheid opgelegde lockdown die naar believen levens en bestaansmiddelen ​​opslokt en uitspuugt? Heeft God, met zoveel woorden, de gelovigen verteld wat ze moeten doen met de gevolgschade van een lockdown? Als de burgemeester verklaart, dat het redden van een Rotterdammer van Covid-19 de moeite waard is om de levens van honderduizenden Rotterdammers te vernietigen, heeft de canonieke wet daar dan iets over te zeggen?

Laat het aan de gekozen functionarissen over om de tegenstrijdige doelstellingen af ​​te wegen. Daar is tenslotte het sociale contract voor.

En dan is er scholing. Welk dogma- of pc-verhaal of groepsdenken of cultgedrag houdt verband met het sluiten van scholen? Is de wetenschap weer ‘missing in action’? Al deze elementen komen samen om ervoor te zorgen dat kinderen een prijs betalen die zowel onverdiend als van weinig nut is voor de volksgezondheid. De experts zijn het erover eens: Scholen moeten heropenen. Beroemde wetenschapper Anthony Fauci van het National Institute of Health en Robert Redfield, directeur van het Center for Disease Control and Prevention, benadrukken dat kinderen terug naar school moeten. Onderwijsexperts komen met wetenschappelijk bewijs dat sluiting van scholen een ernstige fout is.

Scholen heropenen of kinderen thuis houden, zoals bij alle debatten onder de corona-zon, wordt verdeeld door ideologie. Je zou denken dat de wetenschap de kwestie hier meer dan waar dan ook zou beslissen, maar nee. Wees getuige van radicale leraren die in Washington D.C protesteren tegen de heropening van scholen door nep-lijkzakken op de onderwijsafdeling te dumpen, met posters te zwaaien met de tekst “RIP je favoriete leraar” en “Gedood tijdens het werk”. En nu in Nederland waar zo’n 80% van de docenten denken dat het heropenen van scholen een gevaar voor hun gezondheid is.

Voor leraren die scholen gesloten willen houden gaat het meer over hen dan over de leerlingen. Wellicht zijn leraren er te veel aan gewend geraakt om het volledige loon te krijgen terwijl ze thuis lekker op de bank kunnen zitten.

Nou – gelukkig zijn lockdowns wel OK. Zowat elk land heeft er één opgelegd in één of andere vorm; in Nederland zelfs een intelligente (wat zijn wij toch een verstandig volk). Er zal wel een wetenschappelijke onderbouwing voor lockdowns zijn. Het beheersen van mensen door middel van een decreet is mogelijk een wetenschap. Je ziet het misschien niet, maar er kan wetenschap achter zitten waardoor je in deze tijd op zakenreis wel in een hotel kunt verblijven, maar niet als vakantie. Of nog een dozijn raadsels van dat soort.

Het is niet dat de mensheid niet eerder zoiets heeft meegemaakt. In het jaar 1529 liet de ‘zweetziekte’ de Londenaren bij bosjes omvallen. In de roman van Hilary Mantel, “Wolf Hall”, las ik: “De regel is dat het huishouden een bos stro buiten de deur hangt ten teken van infectie, vervolgens de toegang tot de woning gedurende veertig dagen beperkt toelaat en zo min mogelijk de deur uitgaat.” Onze lockdown-architecten kunnen net zo goed een bladzij uit een boek met middeleeuwse wijsheid nemen.

Heeft zelfs de slimste lockdown voorkomen dat het coronavirus weer oplaaide in een opleving erna? Heeft een lockdown voordeel voor de volksgezondheid opgeleverd meer dan wat het het land en zijn inwoners gekost heeft? Chaos gaat hand in hand met een lockdown zoals meel in het bakken van een brood gaat.

Stel je voor wat er zal gebeuren met een echt slechte lockdown. Overheid is op zijn best een noodzakelijk kwaad. Regering is in het slechtste geval een ondraaglijk kwaad. De lockdown van Zuid-Afrika, die al 130 dagen duurt, is van het tweede type: kwaad dat geen gezondheidsvoordelen oplevert, maar met de dag nieuw kwaad creëert. Het is een lockdown die de machteloze armen, armer en de machtige rijken, rijker maakt.

Voor een zure kers op de taart geeft de lockdown hatelijke en onbeduidende vleugjes xenofobie een uitlaatklep. Door buitenlanders in verband te brengen met ziekten, was het eerste dat Zuid-Afrika deed om covid-19 in bedwang te houden, het bouwen van een grenshek met een nog wanhopiger buurland. Als tweede zorgde Zuid-Afrika ervoor dat winkels in townships die eigendom waren van migranten werden gesloten, waardoor de armen lange wegen moesten lopen om hun brood en melk te kopen, waardoor het virus werd verspreid.

Is er dan toch niets en niemand met respect voor de wetenschap? Zelfs de experts niet? Deskundigen hebben een volksgezondheidscrisis veranderd in een ramp, een existentiële bedreiging. Dankzij hen vielen bureaucraten, onder de dekmantel van de wetenschap, onze burgerlijke vrijheden aan en zullen ze deze misschien nooit meer teruggeven.

Het zou kunnen verklaren waarom experts het rad van angst in beweging hebben gezet. De Apocalyps begon met experts. Het is geëindigd met het ongeschonden geloof in hun onfeilbaarheid.

_________________________________________________
datum: 9 augustus 2020
redactioneel aangepast: RI
_________________________________________________