Vandaag vervolgen we deze serie over het vieren van de shabbat en de Bijbelse feesten. Vandaag aflevering 2.
Zonnecultus
In de loop van de tweede eeuw ging de zondag, als dag gewijd aan de zon, steeds vaker de plaats innemen van de dag die gewijd was aan Saturnus (zaterdag). Ook bij christenen ging de zondag een steeds grotere rol spelen dan de zaterdag.
Tijdens het bestrijden van de zonnecultus namen de christenen veel elementen van deze heidense godsdienst over in de eigen leer. Jezus’ dood en opstanding konden mooi vergeleken worden met het ondergaan en weer opkomen van de zon.
De geboortedag van Sol Invictus (de onoverwinnelijke zon) op 25 december (let op de datum!) werd vanaf de vierde eeuw ook de dag waarop de christenen de geboorte van Jezus gingen vieren, waarschijnlijk in een poging om te voorkomen dat gemeenteleden mee gingen doen met de festiviteiten rond Sol Invictus.
Toen christenen zich afzetten tegen de sabbat, vormde de zondag om deze redenen een geschikt alternatief. Zo beantwoordde de overgang van sabbat naar zondag precies aan het doel dat christenen in de tweede eeuw hadden – zich afscheiden van alles wat joods was en zich drempelverlagend opstellen tegenover de heidenen, zodat zij sneller geneigd zouden zijn om het christendom te aanvaarden…
Een officiële rustdag
Eerst werd de zondag nog niet als sabbat, als rustdag gezien. Pas in 321 na Christus besloot keizer Constantijn de Grote om van de zondag een officiële vrije dag te maken. Kerkleiders legden vervolgens de vrijheid van hun gemeenteleden aan banden, omdat ze bang waren dat er teveel niet-christelijk vermaak gezocht zou worden.
Rust en toewijding aan God werden een religieuze verplichting en zo werd de zondag steeds vaker gezien als de christelijke sabbat, en de zondagsrust als het onderhouden van het vierde gebod.
Groeiende groep christenen die Bijbelse feesten vieren
In toenemende mate ontstaat de gedachte bij de christenen dat de feesten geen oudtestamentische aangelegenheid zijn en uitsluitend aan het volk Israel gegeven zijn, maar dat God deze feesten gegeven heeft aan Israël om door te geven aan de volken. Dat de Bijbelse Feesten uiteindelijk ook tot hun bestemming door en in Yehoshua (Jezus) de Messias, de Gezalfde. Een wereldwijd groeiend aantal christenen onderhoud en viert de door God gegeven moadiem (vastgestelde tijden): de Bijbelse feestdagen zoals we lezen in Leviticus 23.
Het reddingsplan van God
De Bijbelse feesten staan niet op zichzelf, maar hebben een diepe profetische betekenis. Het is voor christenen van bijzonder belang om dit te begrijpen. Alle Feesten belichten in de loop van het jaar een ander facet van het reddingsplan van de HEERE voor Zijn schepping.
Maar dat niet alleen. Zij zijn ook het bewijs dat de Heere Jezus werkelijk de Messias was waar heel het volk al eeuwenlang naar uit zag.
De feesten zijn niet alleen voor Israël bedoeld, maar ook voor christenen. Dat de Heere Jezus de Bijbelse feesten in ere hield is wel duidelijk en soms sluit Hij daar in Zijn onderwijs ook bij aan. Jezus heeft de feesten in het voorjaar precies op de daarvoor vastgestelde Bijbelse dagen vervuld en bij zijn wederkomst zal hij de najaarsfeesten op het daarvoor bestemde tijdstip vervullen.
Een volgende keer deel 3 in deze serie.
Redactie Radio Israel.
