Fans van het voetbalteam Maccabi Tel Aviv, die met de El Al-reddingsvlucht vanuit Amsterdam vlogen, arriveren op 8 november 2024 in de aankomsthal van de internationale luchthaven Ben-Gurion in Israël. Foto door Jonathan Shaul/Flash90.
De voorbedachte aanslagen werden niet door Israëliërs uitgelokt. Ze waren het onvermijdelijke gevolg van een sinistere rood-groene antizionistische alliantie van linksen en islamisten in Europa.
Net als de reactie op het Hamas-bloedbad onder 1.200 Israëliërs op 7 oktober 2023, duurde het niet lang voordat sommigen in de media en aan de anti-Israëlische linkerzijde probeerden het verhaal over wat er op de avond van 7 november in Amsterdam gebeurde, om te draaien. Zelfs toen zowel de premier als de koning van Nederland hun excuses aanboden voor het falen van de Nederlandse politie om Israëliërs te beschermen tegen een geplande en gecoördineerde aanval op bezoekende Israëlische voetbalfans, suggereerden velen in de internationale media dat het incident was uitgelokt door de Israëliërs.
Volgens The New York Times en Associated Press zouden sommige Israëliërs in het land, die daar waren om een wedstrijd tussen het Nederlandse Ajax-team en het Israëlische Maccabi Tel Aviv bij te wonen, anti-Palestijnse leuzen hebben gescandeerd en een Palestijnse vlag hebben verscheurd. In plaats van onschuldige slachtoffers van een menigte die naar verluidt bestond uit Arabische en islamitische immigranten die vastbesloten waren om Joden op te sporen en kwaad te doen, noemde de leider van een linkse Nederlandse politieke partij de bezoekende toeristen “schurken” die “genocidale” en “racistische” leuzen riepen.
Om niet overtroffen te worden door het journalistieke establishment en zijn anti-Israëlische vooringenomenheid, beweerde de linkse Forward ook dat de slachtoffers “gewelddadige hooligans” waren. Het beweerde dat Nederlandse Joden die bang waren voor antisemitisme maar niet geassocieerd wilden worden met Israël en de oorlog tegen islamitische terroristen na 7 oktober, zich gevangen voelden in een conflict dat ze wilden vermijden. Volgens de krant zijn ze bang dat de aanslagen in Amsterdam “als wapen” zouden worden gebruikt door zionisten of door niet-Joodse rechtse politici zoals Geert Wilders, leider van de grootste partij in het Nederlandse parlement. Wilders spreekt namens velen in Nederland en in Europa die zeer kritisch zijn over de manier waarop een massale instroom van moslimimmigranten uit het Midden-Oosten en Noord-Afrika het karakter van hun landen ten kwade verandert en dat is ook verantwoordelijk voor een toename van antisemitisme. Toch is het voor velen links om deze kwesties zelfs maar aan te kaarten, per definitie racistisch.
Op deze manier wordt zelfs het schouwspel van een anti-Joodse pogrom in West-Europa gebruikt als een zoveelste excuus om Israëliërs af te kraken en de daders af te schilderen als slachtoffers van racisten en xenofoben. Het feit dat de schandalige aanvallen op Israëliërs werden vastgelegd in video’s die wijdverspreid werden op sociale-mediaplatforms en werden gepleegd op de vooravond van de 86e verjaardag van de Kristallnacht-pogrom van de nazi’s tegen Duitse Joden, heeft degenen die geloven dat de Joden altijd ongelijk moeten hebben, niet afgeschrikt.
Het punt hier is dat, zelfs als sommige van de bezoekende Israëliërs zich niet gedroegen als voorbeeldige toeristen, het idee dat geweld tegen hen een gerechtvaardigde reactie is op de aanwezigheid van Joden in de stad waar Anne Frank zich voor de nazi’s verstopte, typerend is voor de manier waarop een wereldwijde toename van antisemitisme is genormaliseerd.
De pogrom in Amsterdam – en vanwege de manier waarop de door de menigte aangestuurde aanvallen om de Israëliërs fysiek te verwonden duidelijk van tevoren waren gepland en gecoördineerd op WhatsApp en Telegram, is de specifieke term wel van toepassing op het geweld – doet er niet zozeer toe vanwege de herdenking van de Kristallnacht of dat het plaatsvond in een land dat profiteert van toeristen die massaal naar het museum komen op de plek van het achterhuis waar de familie Frank de Holocaust probeerde te overleven. De betekenis ervan ligt in het feit dat hoewel de beelden van Joden die worden “gejaagd” bijzonder angstaanjagend zijn, het slechts een van de vele schandalige aanvallen op Joden is, niet alleen in het zogenaamd verlichte West-Europa, maar overal ter wereld. In plaats van uitzonderlijk te zijn, is het onderdeel van een gedragspatroon dat het natuurlijke resultaat is van een combinatie van factoren die degenen die Joden haten, hebben aangemoedigd om te handelen naar hun verachtelijke overtuigingen.
Antisemitische bendes in de Verenigde Staten
Hoewel de huidige Europese variant van deze plaag van vooroordelen verschilt van wat er sinds 7 oktober in de Verenigde Staten gebeurt, is het niettemin nauw verbonden met de bendes op universiteitscampussen en in de straten van Amerikaanse steden die dezelfde leuzen scanderen als de pogromisten in Amsterdam. De terreur in de Nederlandse stad is een illustratie van wat er gebeurt als bendes proberen de intifada te “globaliseren”.
In Nederland en veel andere plaatsen in West-Europa werden moslimimmigranten uit Noord-Afrika en het Midden-Oosten, met name de stroom vluchtelingen uit de Syrische burgeroorlog in het afgelopen decennium, met open armen ontvangen. Overheden die dachten dat ze handelden naar de lessen die geleerd moesten worden uit het moeilijke verleden van Europa, geloofden dat ze verplicht waren om degenen op te nemen die op zoek waren naar een beter leven dan ze in hun thuisland konden hebben.
Niettemin veranderde de wens om de behoeftigen te helpen snel in een bereidheid om een oogje dicht te knijpen voor de manier waarop hun eigen nationale identiteiten en culturen werden getransformeerd door de migranten. In plaats van te proberen te assimileren, voerden de nieuwkomers wat je zou kunnen omschrijven als een omgekeerde kolonisatie van wat er had plaatsgevonden tijdens het imperialistische verleden van Europa. De steeds agressievere moslimgemeenschappen brachten niet alleen een cultuur van vrouwenhaat en antisemitisme met zich mee; hun aanwezigheid en aantallen normaliseerden in wezen gedrag en haat die zogenaamd van het continent waren verbannen na de Holocaust.
De rood-groene alliantie
Net zo verontrustend was de manier waarop voorstanders van islamitische politiek zich konden verenigen met Europese linkse politici. Hoewel hun culturele houdingen het tegenovergestelde waren van wat seculiere Europeanen geloofden, hadden ze wel iets heel belangrijks gemeen: haat voor Israël en vooroordelen tegen Joden.
Op deze manier werd een bizarre rood-groene alliantie van uiteenlopende groepen die een antizionistische agenda deelden een hoofdbestanddeel van de West-Europese politiek. En, zoals we hebben gezien in landen als Frankrijk, Zweden en nu Nederland, creëert dit een sfeer waarin “kritiek” op Israël snel veranderde in steun voor de vernietiging van de Joodse staat, evenals tolerantie voor antisemitische agitatie gericht op het intimideren en het monddood maken van Joden. Zoals Douglas Murray opmerkte in zijn vooruitziende boek The Strange Death of Europe: Immigration, Identity, Islam uit 2017, leidde de introductie van een grote moslimbevolking op het continent, waarvan de waarden onverenigbaar waren met die van het seculiere Europa, tot een dynamiek waarin liberalen niet in staat bleken de wil op te brengen om hun overtuigingen te verdedigen, uit angst om als racisten te worden bestempeld.
Hoewel West-Europese leiders altijd bereid zijn om geweld zoals de ‘Jodenjacht’ in Amsterdam te veroordelen wanneer het te schandalig wordt om te negeren of te bagatelliseren, zijn zij grotendeels verantwoordelijk voor het in gang zetten van deze gebeurtenissen. Ze deden dit deels door hun naties onnadenkend open te stellen voor een vloedgolf van mensen die geen behoefte hadden om houdingen op te geven die Europa zogenaamd had achtergelaten tijdens de Verlichting. Het was ook een functie van hun bereidheid om de aanwezigheid van intolerante islamisten te normaliseren die hun wrok tegen het zionisme, Israël en de Joden deelden met velen in de reguliere Europese politieke partijen.
Eigenlijk is elke universiteit met een anti-Israëlische nederzetting of een campuscultuur waar pro-Israëlische Joden worden buitengesloten en het mikpunt zijn van docenten en studenten, een voorbeeld van hoe pogroms zoals die in Amsterdam een mogelijkheid kunnen zijn.
De overname van het Amerikaanse onderwijs door degenen die pleiten voor giftige marxistische mythes zoals kritische rassentheorie en intersectionaliteit, die Joden en Israël ten onrechte bestempelen als “witte” onderdrukkers die altijd ongelijk hebben en alle geweld verdienen dat op hen wordt gericht, heeft geleid tot de indoctrinatie van een generatie die de barbaarse wreedheden van 7 oktober ziet als gerechtvaardigde “weerstand”.
Op deze manier hebben de kletsende klassen in de Verenigde Staten, net als hun Europese tegenhangers, in wezen het antisemitische discours over Joden en Israël genormaliseerd onder het mom van antizionisme en kritiek op Israël. Het was geen verrassing dat drie elite-universiteitspresidenten bereid waren om het Congres afgelopen december te vertellen dat het van “de context” afhing of het pleiten voor de genocide op Joden de regels van hun instellingen overtrad. Als ze bang waren voor de campusmenigten van Israëlhaters, dan dat ze als soft op het gebied van antisemitisme werden bestempeld, dan was dat omdat de huidige intellectuele mode de haat voor Israël en de Joden heeft genormaliseerd.
Het is een kleine stap van die positie naar een positie waarin geweld tegen Joden niet alleen denkbaar maar onvermijdelijk wordt.
Er is een verschil tussen Amerika en West-Europa. Het soort officiële door de overheid gesteunde antisemitisme dat ooit alledaags was in Europa, heeft in de Verenigde Staten geen wortel geschoten. Bovendien steunt de grote meerderheid van de Amerikanen Israël en is tegen antisemitisme. Zoals de onlangs afgesloten presidentsverkiezingen laten zien, verwierpen kiezers ook de woke-ideologie en kozen ze een man die beloofde de verspreiding ervan te bestrijden.
Een waarschuwing voor Amerikanen
Toch is het pogrom in Amsterdam een waarschuwing voor Amerikanen die hen moet leren wat er gebeurt als tolerantie voor antisemitisme mainstream wordt. Dat geldt ongeacht of het het resultaat is van de toestroom van antisemieten uit het buitenland of de verspreiding van giftige, linkse “antiracistische” mythen die het land willen verdelen en Jodenhaat willen aanwakkeren. De oorlog tegen Israël is misschien slechts een zijstap van een algemene linkse oorlog tegen de westerse beschaving. Maar het gevaar van Joden in Europa en elders geeft aan dat wat er in Amsterdam gebeurt, gemakkelijk elders kan worden herhaald.
Het besluit van Israël om vliegtuigen naar Nederland te sturen om Israëliërs die zich in hotels in Amsterdam schuilhielden te evacueren voor de menigte, in wat alleen kan worden omschreven als een 21e-eeuwse update van het Anne Frank-verhaal, is een andere belangrijke herinnering. In het tijdperk vóór de oprichting van de moderne Joodse staat in 1948 was er geen Joods leger of luchtmacht om Joden in nood te beschermen of te evacueren. Degenen die vandaag de dag het bestaan van een Joodse staat afkraken als voorbeeld van de gevaren van nationalisme, zijn zich niet bewust van de manier waarop de pogrom in Amsterdam opnieuw de noodzaak van een sterk Israël illustreerde.
Terwijl sommigen links, waaronder een deel van de Joodse bevolking, misschien denken dat het probleem Israël is en zijn weigering om zichzelf te laten vernietigen door genocidale islamitische terroristen, laten recente gebeurtenissen zien dat een Joodse staat noodzakelijk is in een wereld waar pogroms nog steeds een ongelukkige realiteit zijn. Degenen die erop uit zijn om het “met alle mogelijke middelen” te elimineren, uiten geen morele kritiek op Israël, in tegenstelling tot velen in de Democratische Partij. In plaats daarvan legitimeren ze de Joodse genocide in het Midden-Oosten en overal elders. Wanneer zulke gevaarlijke ideeën worden getolereerd, verontschuldigd en gerationaliseerd, is de wereld nog maar een kleine stap verwijderd van een tijd waarin pogroms als Kristallnacht of Amsterdam de regel worden in plaats van de uitzondering.
Jonathan S. Tobin is hoofdredacteur van JNS (Jewish News Syndicate). Volg hem @jonathans_tobin.
Datum: 10 november 2024
Auteur: Jonathan S. Tobin
Beeld: Jonathan Shaul/Flash90.
Bron: The Amsterdam pogrom is what happens when the world tolerates antisemitism – JNS.org
