Toen ik op de middelbare school zat, heb ik twee jaar op de openbare school gezeten. Als enige orthodoxe Jood op mijn school viel ik op. Hoewel er andere Joodse studenten waren, hield niemand zich koosjer, kleedde zich bescheiden, of vierde alle Bijbelse feestdagen zoals ik. Deze jaren waren vormend voor mijn identiteit.
Ik droeg trots wie ik was – en nog steeds ben – ondanks de uitdagingen. Sommige leraren vertoonden passief-agressief (of misschien was het gewoon agressief) antisemitisme, kinderen plaagden me, en het missen van sociale evenementen op vrijdagavond vanwege het vieren van de sabbat was vaak eenzaam. Toch was het nooit een vraag om mezelf van mijn identiteit te ontdoen. Mijn geloof was aardend, gezond en cruciaal bij het vormgeven van wie ik nu ben. Bijbels gezien zijn er verhalen over het verbergen van iemands identiteit met de bedoeling – en voor een goed doel – voor koningin Esther; het maakte in hoge mate deel uit van een goddelijk plan. En mijn ‘geopenbaarde’ identiteit op de middelbare school was, geloof ik, onderdeel van Gods plan voor mij.
Maar hoe kunnen we dit verzoenen met de toenemende trend om de Joodse identiteit in de wereld van vandaag te verbergen? Maakt dit ook deel uit van het plan? Of kunnen wij het beter doen?
Het bijbelse verslag van koningin Esther is een krachtig voorbeeld van strategische identiteitsverhulling. Zoals vastgelegd in Esther:
Esther maakte haar volk of haar verwanten niet bekend, want Mordechai had haar gezegd dat niet te onthullen.
Deze daad van verzwijging was geen afwijzing van haar erfgoed, maar een berekende beslissing die uiteindelijk leidde tot de redding van haar volk. Het is van cruciaal belang om te begrijpen dat het verbergen van je identiteit soms een groter doel kan dienen en niet mag worden verward met het opgeven van je wortels.
Esthers moment van openbaring kwam op een kritiek moment toen haar volk met een existentiële bedreiging werd geconfronteerd. Er waren plannen op handen. Ze riskeerde haar leven door onuitgenodigd de koning te benaderen en maakte haar Joodse identiteit bekend. Deze daad van moed resulteerde in de redding van het Joodse volk van genocide, een gebeurtenis die nog steeds wordt herdacht tijdens het Poerimfeest. De moed van Esther laat zien hoe de daad van het uiteindelijk onthullen van je ware zelf, en op het juiste moment, een verstrekkend en transformerend positief resultaat had.
Snel vooruit naar het heden, en we zien dat een ander scenario zich ontvouwt met Marvel’s Sabra, ook wel bekend als Ruth Bat-Seraph. Sabra werd in 1980 opgericht als representatie van de Joodse en Israëlische identiteit en heeft onlangs te maken gehad met druk om haar karakter te veranderen, waardoor aspecten van haar oorspronkelijke identiteit effectief verborgen bleven. In afwachting van de komende Marvel-film zal Sabra niet langer een Israëlische undercoveragent zijn. Ze zal een Russische agent zijn. En in tegenstelling tot Esthers met voorbedachten rade en goddelijk georkestreerde verzwijging, is Sabra’s potentiële identiteitsverandering een reactie op het hedendaagse antisemitisme. Ze was haar ware zelf, en nu moet ze veranderen.
Ik denk dat er potentieel is dat Sabra’s verhaal zich kan ontwikkelen op een manier die de reis van Esther weerspiegelt. En wellicht wacht er nog een verrassing als de nieuwe Captain America-film begin volgend jaar uitkomt. In een ideaal scenario zou Sabra een pad kunnen volgen dat vergelijkbaar is met dat van Esther: van verborgenheid naar een krachtige onthulling van haar identiteit. Stel je een verhaallijn voor waarin Sabra, als Mossad-agent, haar unieke vaardigheden en identiteit gebruikt om tegenstanders te verslaan, net zoals Esther haar positie gebruikte om haar volk te redden. Misschien denken we dat ze een Sovjet-spionne is, maar in werkelijkheid is ze de nieuwe heldin van het Joodse volk. Ambitieus, ik weet het. Maar deze potentiële evolutie zou kunnen dienen als een hedendaagse parallel met het verhaal van Esther, waarmee wordt aangetoond dat het onthullen van iemands Joodse identiteit een daad van kracht en heldenmoed kan zijn, die in staat is aanzienlijke veranderingen teweeg te brengen.
Maar het contrast tussen deze verhalen benadrukt ook een belangrijk verschil in hun respectieve tijdperken. Esther leefde in een tijd waarin ze geen voorstanders had en alleen stond, alleen geleid door haar geloof en moed. Sabra daarentegen bestaat in een wereld waar bondgenoten kunnen opstaan en zich kunnen uitspreken tegen antisemitisme. Dit is waar de rol van christelijke bondgenoten cruciaal wordt in onze moderne context. Anders dan in de tijd van Esther profiteert de Joodse gemeenschap vandaag de dag van interreligieuze steun. De stem, de solidariteit en de bereidheid van christelijke bondgenoten om het antisemitisme frontaal te bestrijden, dienen als een krachtige superheldenkracht in de wereld van vandaag.
De reis van koningin Esther naar Sabra weerspiegelt de voortdurende complexiteit van het Joodse bestaan. Aan de basis zien we in beide verhalen de voortdurende noodzaak van moed in tijden van tegenslag en de potentiële kracht van het onthullen van iemands ware identiteit. Het is alleen de vraag of degenen die gedwongen worden de confrontatie aan te gaan met wie ze werkelijk zijn, een standpunt zullen innemen en toch hun superkrachten zullen onthullen.
Datum: 17 juli 2024
Auteur: Sara Lamm
Beeld: The Israel Bible site
