En waar zullen we heen gaan?
Het meest voorkomende gesprek dat ik de afgelopen weken met vrienden heb gehad, was de discussie over waar we naartoe zouden vluchten als het antisemitisme in Amerika blijft toenemen. Als we onze koffers moeten pakken en naar een ander land moeten rennen, waar zouden we dan heen gaan?
Ik heb alles gehoord, van Canada tot India en Zuid-Amerika. Maar uiteindelijk is iedereen het erover eens dat Israël, ondanks de huidige oorlog, op dit moment het veiligst is voor Joden. Israël is ons thuis, en hoewel er altijd de dreiging bestaat dat we worden aangevallen, zijn we daar nog steeds veiliger dan in Amerika, waar het antisemitisme is opgeblazen tot boven alles wat ik me ooit had kunnen voorstellen.
Het tweede deel van het gesprek dat mijn vrienden en ik hebben is: “Hebt u uw paspoort verlengd?”
Onze grootouders en ouders hebben ons geleerd om onze paspoorten altijd actueel te houden, omdat Joden hun paspoorten altijd up-to-date moeten hebben voor het geval we in een mum van tijd het land moeten ontvluchten. Dus de paspoorten van mijn kinderen zijn natuurlijk allemaal up-to-date.
”Hebben niet-joden hun paspoort altijd up-to-date?”
Wat is deze inherente angst en het gevoel dat je klaar bent om midden in de nacht op te pakken en weg te rennen als dat nodig is? Dit is geen normale angst. Hebben niet-joden hun paspoort altijd up-to-date?
Tijdens een recent telefoongesprek zei mijn zus tegen mij: ‘Ik zit niet te wachten tot de Kristallnacht om het land te verlaten. Tegen die tijd zal het te laat zijn.”
Dit gevoel dat we klaar moeten zijn om weg te rennen, dat we onze paspoorten altijd bij de hand moeten hebben, komt voort uit het horen van verhalen over de Holocaust. Mijn zus vertelde me dat ze met de grootouders van haar vriendin sprak, die, toen ze hoorden over de toename van het antisemitisme in Amerika, alleen maar reageerden met: ‘Nou, het zijn hier een paar mooie decennia geweest.’
We hebben ons in Amerika nooit echt stabiel gevoeld. Diep van binnen wisten we dat er een einde zou komen aan deze comfortabele tijd, omdat dit ons door onze ouders en grootouders werd verteld. Mijn vader heeft er altijd op aangedrongen dat mijn broers en hijzelf een baseballpet over hun keppeltjes zouden dragen als ze naar plaatsen gaan waar mensen niet gewend zijn religieuze joden te zien. Hij herinnert zijn kleinzonen er nog steeds aan dat ze hun tzitzi’s in moeten stoppen en een honkbalhoed moeten opzetten. Ik vond het altijd een beetje extreem.
‘Het kan niemand iets schelen dat we Joods zijn, Abba!’ Ik herinner me dat ik het hem vertelde toen we een paar jaar geleden op vakantie waren met mijn ouders in Wisconsin en hij ruzie had met mijn zwager om een honkbalpet op te zetten. “Het is 2019 en dit is Amerika!”
Nu hoor ik mezelf tegen mijn zonen zeggen: ‘Zet je kap op’, om hun keppeltjes te bedekken. “Je hoeft niet meer van school naar huis te lopen.”
Mijn kinderen weten niet dat ik bang ben dat iemand naar hen zal spugen of naar hen zal roepen: “Vuile Jood” of “Vrij Palestina!” Alsof mijn kinderen Palestina konden bevrijden.
Mijn man vertelt me dat hij wakker wordt uit nachtmerries over het feit dat hij de kinderen moet inpakken en wegrennen. Nachtmerries over mensen die ons huis binnendringen en ons aanvallen. Ik antwoord gewoon door te zeggen: “De nachtmerries van de Holocaust? Natuurlijk.”
Toen ik als kind boeken over de Holocaust las, had ik nachtmerries van nazi’s die ons huis binnendrongen en ons wegvoerden. Ik vroeg me altijd af wat ik zou doen in een concentratiekamp. Maar de laatste tijd zijn de nachtmerries zelfs nog levendiger geworden, omdat we ons niet eens meer hoeven voor te stellen hoe het was voor de Joden in Europa toen ze werden neergeschoten, gemarteld en weggevoerd. We mochten video’s en foto’s bekijken van de verschrikkingen van 7 oktober in Israël op schermen met hoge resolutie.
Dit trauma van overlevenden van de Holocaust is zo diepgeworteld in ons, het maakt deel uit van ons wezen. Paspoorten vernieuwd? Check. Land om naartoe te rennen? Check. Geld verborgen in huis waar je snel bij kunt? Check. Nachtmerries voortdurend dat ze ons als volgende komen halen? Check.
Maak je geen zorgen, Amerika. We weten dat we hier niet gewenst zijn. We maken plannen.
Waar zullen we heen gaan? Naar Israël uiteraard.
Datum: 26 mei 2024
Auteur: Abby Schneider
Beeld: Aish.com
