De onderzoekers ontwikkelden een uitgebreid biologisch model dat de verschillende manieren verklaart waarop depressie zich rond en na de geboorte ontwikkelt.
Postnatale depressie (PPD) – een vorm van ernstige emotionele melancholie die voorkomt bij gemiddeld 15% van de vrouwen nadat ze een baby hebben gekregen, veroorzaakt veel huilen, schuldgevoel, angst, emotionele pieken en dalen, vermoeidheid en moeite om voor de baby te zorgen. Het kan zelfs de vaders overkomen, maar veel minder vaak.
Bevallen, vooral voor de eerste keer, is opwindend maar kan ook vermoeiend en overweldigend zijn, en het is normaal om gevoelens van zorg of twijfel te hebben, maar als je gevoelens extreme symptomen omvatten, kan het zijn dat je PPD hebt. Het kan behandeld worden met psychologische begeleiding en medicijnen, maar deze zijn niet altijd effectief om de somberheid weg te nemen.
In een nieuw onderzoek, gepubliceerd in het tijdschrift Translational Psychiatry onder de titel “A unified model of the biology of peripartum depression,” ontwikkelde prof. Tsachi Ein-Dor van de Ivcher School of Psychology aan de Reichman University in Herzliya, samen met promovendus Gal Levin, een theorie die voor het eerst alle processen verenigt die van invloed zijn op de waarschijnlijkheid van het ontwikkelen van PPD en de ernst van de symptomen. In het onderzoek toonden de onderzoekers ook aan dat nieuwe farmacologische en psychotherapeutische strategieën kunnen helpen bij de behandeling van PPD.
Ze ontwikkelden een uitgebreid biologisch model dat de verschillende manieren verklaart waarop depressie zich rond en na de geboorte ontwikkelt. Volgens dit model zijn er vier hoofdfactoren die kunnen leiden tot het optreden van de symptomen die we kennen als PPD, namelijk de activiteit van het immuunsysteem, voortdurende stress, hormonale onbalans en een vermindering van activiteiten waarbij nabijheid een rol speelt, zoals borstvoeding en huid-op-huidcontact.
A newborn baby lying on her mother moments after birth in a delivery room at the Hadassah Ein Kerem hospital in Jerusalem on June 18, 2011. (credit: KOBI GIDEON/FLASH90)
Vandaag de dag krijgen twee vrouwen die verschillende symptomen ervaren van de negen die in de definitie van PPD zijn opgenomen, dezelfde diagnose. Het nieuwe model maakt niet alleen een efficiëntere diagnose mogelijk, maar ook een unieke behandeling voor elke patiënt, afhankelijk van haar specifieke symptomen van depressie.
Bovendien kan het model, door middel van een voorafgaande test die aan het begin van de zwangerschap wordt afgenomen, ook het begin van de stoornis voorspellen nog voordat het eerste symptoom verschijnt en schetst het nieuwe doelen voor zeer gerichte medicijnen die de levenskwaliteit van de patiënt kunnen verbeteren met aanzienlijk verminderde bijwerkingen.
Ein-Dor merkte op dat elk jaar naar schatting 174 miljoen vrouwen over de hele wereld aan PPD lijden. Hoewel de discussie over de behandeling van de stoornis begon in het oude Babylon, is er tot op de dag van vandaag geen effectieve psychologische of medicinale behandeling die werkt voor de patiënten.
Het grootste obstakel bij het vinden van zo’n behandeling ligt in de veelheid aan redenen voor de ontwikkeling van depressie, die ogenschijnlijk niets met elkaar te maken hebben. Door de activiteit van het vrouwelijke geslachtshormoon oestrogeen hebben vrouwen twee keer zoveel kans op de aandoening dan mannen. Moeders borstvoeding, rooming-in en huid-op-huidcontact van de ouders en sociale steun zijn erg belangrijk, omdat ze kunnen leiden tot een vermindering van depressieve symptomen, zei hij.
De vier factoren leiden tot een verhoogde productie van toxische stoffen en een vermindering van de productie van stoffen die nodig zijn voor een normale stemming en activiteit. Elke factor afzonderlijk kan het ontstaan van een depressie bevorderen, maar de onderlinge wisselwerking maakt ze krachtiger en zorgt ervoor dat depressie zo vaak voorkomt. Specifiek hebben deze factoren invloed op hoe het lichaam en de hersenen het aminozuur tryptofaan gebruiken.
Dit aminozuur, vervolgt Ein-Dor, ondergaat verschillende stofwisselingsprocessen in twee hoofdrichtingen, de ene maakt de productie van serotonine en melatonine mogelijk en de andere resulteert in de productie van verschillende stoffen die onder andere worden gebruikt om de hersenactiviteit te verhogen en energie te produceren (NAD+ en quinolinezuur). Als het systeem in balans is, is er voldoende serotonine en melatonine die nodig zijn voor normale cognitieve activiteit en voor het reguleren van slaap en eetlust, en is de hoeveelheid energieproducerende stoffen in balans.
Volgens het model kunnen extreme veranderingen in de vier factoren het evenwicht verstoren en een verandering in het evenwicht tussen de twee paden teweegbrengen. Als gevolg daarvan wordt de hoeveelheid van de neurotransmitter serotonine en zijn precursor melatonine onvoldoende en wordt het aandeel energieproducerende stoffen zo hoog dat er sprake is van toxiciteit die leidt tot het afsterven van cellen en andere destructieve processen in de hersenen.
Hun model legt uit dat voortdurende stress de weegschaal doet doorslaan naar de energieproducerende stoffen ten koste van de productie van serotonine en melatonine. Het kan ook leiden tot chronische ziekten die op lange termijn ontstekingen kunnen veroorzaken, een gebrek aan sociale steun en nabijheid, of een onbalans in oestrogeen en progesteron. Een afname van melatonine leidt tot slaapproblemen, een tekort aan serotonine leidt tot cognitieve problemen en de toxiciteit als gevolg van de overmaat aan energieproducerende stoffen leidt tot celdood en het verlies van plezier in activiteiten die vroeger leuk waren.
_________________________________________________________
Bronvermelding:
Datum:
6-7-2023
Auteur:
Judy-Siegel-Itzkovich
Beeld:
Portrait of a depressed young woman (photo credit: INGIMAGE)
Website:
www.Jpost.com
