De informatie die Israëls ‘man in Damascus’ verzamelde, maakte de overwinning op de Golanhoogte mogelijk. Syrië executeerde hem 58 jaar geleden
Deze week op 18 mei, of de 16e Iyar volgens de Hebreeuwse kalender, herdenken wij de 58e Yahrzeit van Eli Cohen. Het Israëlische publiek zal zich Cohen voor altijd herinneren als een eerlijk en serieus man die toegewijd was aan zijn familie, volk en land. Hij opereerde met de diepe overtuiging dat hij zijn land diende, ondanks enorme risico’s. Het beeld van zijn lichaam bungelend aan een touw staat in de harten van vele Israëli’s gegrift, en zijn naam wordt met eerbied uitgesproken. In een interview met een Syrische verslaggever, 24 uur voor zijn executie, zei Eli Cohen,
Ik ging naar Syrië op een missie van de Israëlische inlichtingendienst om een toekomst voor mijn vrouw, mijn kinderen en mijn familie veilig te stellen.
Vele malen heb ik op de Golan gezeten met reisgroepen die ik begeleid in een voormalige Syrische bunker en neergekeken op het uitzicht dat het Syrische leger had op Israël tot de Zesdaagse Oorlog. Het landschap is zo rustig en vredig dat het moeilijk te bevatten is dat gedurende de eerste 19 jaar van het bestaan van onze staat het leven onder de schaduw van het Syrische geschut op de Golan uiterst moeilijk was. Een hele generatie sliep ’s nachts in de schuilkelders en boerde in gepantserde tractoren. Dat alles veranderde met de Israëlische verovering van de Golanhoogte in de Zesdaagse Oorlog.
Eli wist te infiltreren in de hoogste regionen van de Syrische regering en het leger. De schijnbaar miraculeuze overwinning van Israël in de Zesdaagse Oorlog, met name de verovering in één dag van de schijnbaar onneembare Golanhoogte, is voor een groot deel te danken aan de spectaculaire inlichtingen van Eli Cohen.
De zoon van Eli Cohen, Shaul, was slechts twee weken oud toen hij zijn vader voor het laatst zag. In Kfar Habad, op 29 juli 1977, bij de gezamenlijke bar mitswa voor 100 vaderloze jongens, in aanwezigheid van premier Menachem Begin, werd Shaul gevraagd namens hen iets te zeggen. Dit is wat hij zei:
“Ik had graag willen zijn zoals alle andere kinderen. Ik zou willen dat mijn vader een eenvoudige man was en geen held. Dan had hij nog geleefd en had ik een vader gehad die ik kende en die bij ons woonde zoals alle andere vaders. Ik heb alles gelezen over mijn vaders leven en wat hij deed voor ons land.
Eli and Nadia Cohen on their wedding day in 1959.
Photo (c) GPO and Israel National Library, 2023
Ik heb alle boeken, artikelen en foto’s verzameld. Maar ik heb tot nu toe geaarzeld om over hem te praten, omdat ik wist dat het mijn moeder nog altijd pijn doet als mijn vaders naam wordt genoemd.
Ik zal nu mijn gelofte afleggen. Ik beloof u, vader, dat ik u in mijn leven nooit in de steek zal laten. Ik zal met alle kracht en toewijding m’n plicht doen voor de staat Israël. lk zal een trouwe zoon zijn van een bewonderde held. Ik zal proberen zoals u te zijn, vader. Dat is mijn belofte.
Er zijn er maar weinig zoals hij in de Israëlische Hall of Fame. Vele helden vochten moedig tegen de vijanden van hun volk, maar weinigen waren spionnen, undercover krijgers, die voortdurend hun leven riskeerden in eenzaamheid, een oorlog van de geest voerend. De naam van Eli Cohen zal voor altijd voortleven in de herinnering van het volk. Moge zijn daden en herinnering tot zegen zijn. Dit zijn zijn laatste woorden die hij schreef aan zijn lieve vrouw Nadia aan de vooravond van zijn executie:
“Ik stuur je mijn laatste kussen naar jou en de kinderen: Sophie, Irit en Shaul en de rest van mijn familie, vooral mijn moeder… Bid alstublieft voor mijn ziel”.”
________________________________________________________________________
Bronvermelding:
Datum:
17-05-2023
Auteur:
Tuvia Book
Beeld:
Eli Cohen grave marker Mt Herzl. Photo (c) T. Book, 2023
Website:
thetimesofisrael.com
_______________________________________________________________________
