Joodse afwijzing van evangelische steun is kortzichtig en zelfvernietigend. Maar peilingen tonen aan dat veel Amerikaanse Joden hun christelijke weldoeners niet vertrouwen.
Enkele dagen geleden citeerde “The Guardian” Debra Shushan als volgt: “Christelijk zionisme, vooral de variant die de laatste decennia dominant is geworden onder Amerikaanse evangelische christenen en die de Joodse controle en vestiging van het hele land Israël ziet als een voorwaarde voor de vervulling van hun eindtijdprofetieën, is uiterst schadelijk geweest voor de Amerikaanse politiek en het Amerikaanse beleid ten aanzien van Israël.”
Om de ernst van deze vermeende bedreiging te onderstrepen, wees mevrouw Shushan erop dat er in Amerika meer christelijke zionisten zijn dan joden.
Het is jammer dat een organisatie die zichzelf “pro-Israël” noemt een dergelijk standpunt inneemt.
De legitimiteit van Israël ligt vandaag onophoudelijk onder vuur. Susie Linfield schrijft in The Atlantic: “Zeventig jaar na de oprichting wordt Israël (door Joden en niet-Joden, door rechts en links, door West en Oost) gezien als een ding, een tragedie, een wonder, een nachtmerrie, een project – een project dat zeer voorlopig is en misschien moet worden afgebroken.” Linfield vraagt: “Is er een andere soevereine natie, van de meest miserabele mislukte tot bloeiende staten, waarvan hetzelfde gezegd kan worden?”
Met andere woorden, is er een ander land waarvan de legitimiteit – het bestaansrecht – publiekelijk wordt betwist?
De betwistingen nemen verschillende vormen aan. Links in de Verenigde Staten en Europa, maar ook Palestijnse schrijvers, proberen Israël te delegitimeren met beschuldigingen van “imperialisme” en “kolonistenkolonialisme”. Tijdens een recente bijeenkomst zei het Ierse parlementslid Richard Boyd Barrett tegen de menigte: “We moeten de ontmanteling van de Israëlische staat eisen.”
Prominente antizionisten zoals Peter Beinart stellen dat Joden recht hebben op zelfbeschikking, maar niet op een soevereine Joodse staat. Beinart heeft gezegd dat de Israëli’s berouw moeten tonen voor de Nakba door de joodse soevereiniteit op te geven en vijf miljoen Palestijnse vluchtelingen toe te staan hun “recht op terugkeer” naar het land binnen de Groene Lijn uit te oefenen. Het bestaan zelf van de Joodse staat, zei hij, was een onrecht en de enige juiste oplossing was de afschaffing ervan. Om het conflict te beëindigen moet ook het zionisme worden afgeschaft.
De legitimiteit van Israël ligt ook onder vuur in de Verenigde Naties. Niet minder dan drie VN-organen – de Commissie voor de uitoefening van de onvervreemdbare rechten van het Palestijnse volk (CEIRPP), de Afdeling voor Palestijnse rechten (DPR) en de Speciale Commissie voor onderzoek naar Israëlische praktijken die van invloed zijn op de mensenrechten van het Palestijnse volk en andere Arabieren in de bezette gebieden (SCIIHRP) – zijn gewijd aan het ondermijnen van Israëls veiligheid en economie en het delegitimeren van de Joodse staat.
Een vierde bureau – de United Nations Relief and Works Agency (UNRWA) – bevordert sterk het “recht op terugkeer” en leidt honderden scholen die Palestijnse kinderen leren dat de Joodse staat onwettig is. Een hele VN-organisatie houdt zich dus grotendeels bezig met het bepleiten van de ontbinding van een lidstaat.
Amerikaanse evangelischen bieden een belangrijk tegenwicht tegen deze benaderingen. Maar Amerikaanse Joden nemen de evangelische steun voor Israël slechts met gemengde gevoelens aan. Positief is dat het American Jewish Committee (AJC) evangelische steun toejuicht en aanmoedigt. Ook het American Jewish International Relations Institute (AJIRI) heeft zich geallieerd met religieuze leiders ter ondersteuning van de missie om een einde te maken aan de discriminatie van Israël bij de Verenigde Naties.
Maar helaas hebben veel gematigde en links georiënteerde Amerikaanse Joden de neiging de steun van evangelischen te negeren. Zij hekelen de alliantie van evangelischen met Amerikaanse conservatieven en Israëlisch rechts. En zij verwerpen evangelische steun omdat zij niet houden van het soort christelijke theologie waarop deze is gebaseerd.
De directeur van het New Israel Fund, Daniel Sokatch, geeft hiervan een goed voorbeeld in zijn recente boek, Can We Talk About Israel? Daarin wijdt hij een heel hoofdstuk aan een afwijzende houding tegenover de steun van evangelischen voor de Joodse staat.
De houding van Sokatch is maar al te gewoon onder Amerikaanse Joden. James Q. Wilson schreef in City Journal dat “ondanks hun steun voor een Joodse staat, evangelische en fundamentalistische christenen door veel Joden worden tegengewerkt.” In een Pew-peiling toonde 42% van de Joodse respondenten zich vijandig tegenover evangelischen en fundamentalisten. Evangelischen hebben veel respect voor Joden en de Joodse staat. Maar, zoals Wilson het uitdrukte, “Joden doen geen wederdienst”.
Joden met deze mentaliteit negeren een belangrijke regel van coalitievorming: coalitiepartners hoeven het niet over alles eens te zijn. Ze hoeven het maar over één ding eens te zijn, in dit geval de legitimiteit van Israël als soevereine natiestaat van het Joodse volk.
De Joodse afwijzing van evangelische steun is kortzichtig en zelfvernietigend. Zoals Wilson zei: “Wat ook de reden is voor het Joodse wantrouwen jegens evangelischen, het kan een hoge prijs zijn om te betalen als Israëls toekomst – zijn bestaan – in het geding is.”
Dus, concludeerde hij, “Als het erop aankomt het voortbestaan van Israël te verzekeren, zou de kleine Joodse minderheid in Amerika niet de hulp moeten afwijzen van een groep die tien keer zo groot is en waarvan de opvattingen over de centrale stellingen van een democratische samenleving vergelijkbaar zijn met die van alle anderen.”
Joodse leiders zoals mevrouw Shushan zouden er goed aan doen dit te overwegen.
Bronvermelding:
Datum: 10-03-2023
Auteur: Charles Gardner
Beeld: Noam Revkin Fenton/Flash90
Website: israeltoday.nl+
