In Israël zijn de afgelopen tijd kritische opmerkingen geplaatst bij de houding van de regering in relatie tot de financiering van de Wet op Terugkeer. Het voorstel, vanuit het ministerie van Aliyah en Integratie, om 1 miljard te reserveren voor de bekostiging van het hoge aantal nieuwelingen (olim) is niet overgenomen. Echter, de regering besloot om hiervoor maar een bedrag een bedrag opzij te zetten van 90 miljoen sjekel. Eigenaardig, want de kosten voor de landelijke verkiezingen, die enkele dagen geleden plaatsvonden, bedroegen voor de overheid bijna 3 miljard sjekel. Een zeer kostbaar plaatje, want voor de vierde keer binnen vijf jaar maakten de burgers weer de gang naar de stembus.
Door Philip van de Berg
Een democratische rechtstaat
Binnen de samenleving leidt dit toch tot onrust en ontevredenheid. Waarom? Eenvoudigweg omdat het in stand houden van de democratie, waaronder de landelijke verkiezingen, de Israëlische belastingbetaler zo’n 2,7 miljard sjekel kost. Natuurlijk weet iedereen dat het houden van landelijke verkiezingen een belangrijke pijler is in een democratische rechtsstaat, mits deze objectief, toetsbaar en transparant zijn. Maar ondanks de zeer hoge kosten die verbonden zijn aan het in stand houden van een democratie, plaatst een groot deel van de bevolking wel vraagtekens bij het bedrag dat de regering opzij zet voor de toekomstige nieuwkomers. Betekent dit dat het algemeen kiesrecht, de mogelijkheid om te stemmen en andere voordelen van een democratie, dan maar opzij geschoven moeten worden? Zeker niet, zeggen de Israëliërs, maar het bedrag dat de regering vrijmaakt voor de instroom en de opvang van de nieuwkomers (olim) staat in geen verhouding tot andere overheidsuitgaven.
De Wet op Terugkeer
Bij de discussie over de eventuele verruiming van de Wet op Terugkeer draait het om de vraag of de wet verruimd moet worden tot de 4e generatie afstammelingen van Joden. De huidige regelgeving gaat niet verder dan Joden of mensen met een of meer Joodse grootouders. Zij en hun echtgenoten hebben vervolgens het recht om naar het beloofde land te emigreren. Ook kunnen zij vervolgens het Israëlische staatsburgerschap aanvragen en toegekend krijgen.
Een baken
De regering komt ook met het idee om de verruiming van de Wet op Terugkeer tijdelijk toe te staan. Dit geldt dan in het bijzonder voor de Joden in de landen uit de voormalige USSR. Hierover zou het parlement met elkaar in gesprek moeten gaan. Enkele politieke partijen reageerden hierop direct met opmerkingen alsof de Joodse premier Lieberman meewerkt aan het vernietigen van de Joodse staat, waaronder de religieus zionistisch parlementslid Simcha Rothman. Deze boute uitspraak komt voort vanuit de gedachte, missie en visie dat de staat Israël als baken dient te fungeren als een baken voor de Joden uit de gehele wereld. Een toevluchtsoord voor de Joden die terug willen naar het beloofde land van God, ongeacht hun redenen.
Het Joods Agentschap
Gezien het aantal nieuwkomers dat Israël binnenkomt, met name uit landen als Rusland en Oekraïne, is de verwachting dat dit aantal alleen nog maar toeneemt. Niet voor niets zet het Joods Agentschap in de landen die grenzen aan het land van Poetin kampen op om de verwachte toestroom van nieuwkomers op te vangen. Want bij een eventuele verruiming van de Wet op Terugkeer loopt het aantal mensen dat in Rusland daarop aanspraak kan maken op tot een aantal van nabij de 700.000. Gezien de huidige politieke situatie zal dit aantal alleen nog maar toenemen.
Politieke keuzes
Het zal iedereen duidelijk zijn dat een nieuwe toestroom van olim (nieuwkomers) onvermijdelijk is. En iedereen weet dat de opvang en de integratie van zo’n groot aantal olim naar en in Israël niet bekostigd kan worden met een bedrag van 90 miljoen sjekel. Kortom, hoe komen de politieke leiders in Israël uit deze spagaat?
