Gods oogappel. Zo wordt het volk van Israël in de Bijbel genoemd.
Voor de exacte betekenis van dat woord moest ik toch wel even een woordenboek raadplegen.
Wat bedoelen we, als je zegt dat iemand de oogappel is van bijvoorbeeld zijn vader of moeder?
Je bent dan iemands meest geliefde persoon.
Vaak zit daar een verhaal achter. Het kan een kind zijn dat na heel veel moeite en soms jaren wachten geboren werd. Of het meisje dat na drie jongetjes ter wereld kwam. Het duidt op een heel bijzondere relatie. Kom je aan de één, dan kom je aan de ander.
Zoek je in de Bijbel naar een voorbeeld, dan zou je Jozef de oogappel van Jakob kunnen noemen. Jozef was het eerste kind van Rachel. Zij kon moeilijk kinderen krijgen, helemaal vergeleken met Lea, de andere vrouw van Jakob. Jozef had bij Jakob een streepje voor.
Nu gaat het in de tekst van Zacharia niet om een persoon, maar om een heel volk. Heel Israël is Gods oogappel. Je komt het drie keer in de Bijbel tegen, juist in bijzondere periodes: tijdens de woestijnreis, tijdens de ballingschap en bij Zacharia in de moeilijke tijd na de ballingschap.
Waarom was Israël Gods oogappel?
De Bijbel is daar heel duidelijk in.
Het heeft niets te maken met bijzondere eigenschappen of speciale kenmerken van dit volk zelf. De Thora vertelt dat het uitsluitend en alleen aan God ligt.
Hij heeft dit volk uitgekozen, met een speciaal doel: Om tot zegen te zijn van alle volken.
Gods oogappel zijn betekende echter niet dat Israël als volk verwend werd of Gods straf altijd wist te ontlopen. Het betekent wel dat Israël nooit door God in de steek gelaten en vergeten zal worden. Als je aan Israël komt, kom je aan God.
Een goede ouder zal nooit beweren dat zijn kind zich altijd goed gedraagt op school, maar komt wel voor zijn kind op als een leraar of klasgenoot te ver gaat.
God heeft Israël uitgekozen. Om Zijn volk te zijn.
Om tot zegen te zijn in deze wereld. Israël is Gods oogappel en zal dat altijd blijven.
Door de zwaarste en donkerste tijden heen.
‘Wie aan mijn volk komt, komt aan mijn oogappel!’ – Zacharia 2:12
Deze overdenking verscheen eerder op de Facebookpagina van ds. Arie van der Veer.
