7 tragedies die het Joodse volk overkwamen op Tisha Be’Av

Vele jaren daarvoor had God Israël aan Abraham en zijn nakomelingen beloofd en de tijd was gekomen, na de wonderbaarlijke uittocht uit Egypte, dat het land zich zou vestigen.
Het mocht echter niet zo zijn.
Toen de 12 spionnen terugkeerden, logen 10 en zeiden dat hoewel het land “vloeit van melk en honing” en grote vruchten presenteerde die daar groeien aan het Joodse volk, “de mensen die daar wonen erg machtig zijn, en de steden zijn versterkt en erg groot.”
Ze meldden ook dat ze reuzen zagen, waarvan ze beweerden dat ze niet konden worden verslagen.
Twee van de spionnen, Jozua en Calev, brachten het Joodse volk tot zwijgen, dat in paniek was geraakt, en vertelden hen dat het land veroverd kon worden, dat ze nu moesten gaan en het land moesten innemen. Ze prezen ook het land. Niemand geloofde hen echter en de Joden kozen ervoor om achter de andere 10 spionnen te staan.
Ondanks deze twee waarheidsgetrouwe verslagen huilde het Joodse volk en zei dat ze liever terug zouden gaan naar Egypte en zouden sterven door toedoen van de Egyptenaren.
Deze nacht was de 9e van Av.
Het Joodse volk werd gestraft voor het geloven van de leugens en laster van de 10 mannen, en God bepaalde dat de Joden 40 jaar in de woestijn zouden rondzwerven.

De Eerste Tempel, gebouwd door koning Salomo, werd verwoest door de Babyloniërs op 9 Av in 421 BCE of 423 BCE (de meningen over het exacte seculiere jaar verschillen).
De vernietiging werd geleid door Nebukadnezar II, die Jeruzalem aanviel en belegerde. Naar schatting stierven in deze korte tijd minstens 100.000 Joden.
Het leger van Nebukadnezar plunderde de tempel en stak hem vervolgens in brand. Het gebouw brandde 24 uur lang tot net na de middag op 10 Av.
De stad Jeruzalem werd ook verwoest door het Babylonische leger. Veel van de hogepriesters die de tempel dienden, evenals prominente figuren, werden ook vermoord door de Babyloniërs.
Goud, zilver en veel van de heilige vaten die in de tempel werden gebruikt, werden naar Babylon gebracht. Minstens 100.000 Joden werden afgeslacht en veel overgebleven Joden werden gedwongen in ballingschap te gaan in Babylon, het huidige Irak.
Deze ballingschap duurde 70 jaar en maakte een einde aan de autonome heerschappij van het Joodse volk over Israël.

De Tweede Tempel, die in 349 vGT werd gebouwd, heeft meer dan 400 jaar gestaan.
Het werd in 70 GT verwoest door de Romeinen, geleid door de man die keizer Titus zou worden. Hij en zijn legers belegerden Jeruzalem en als gevolg daarvan stierven meer dan 2 miljoen Joden die in de stad woonden aan ziekte, honger of werden vermoord toen de Romeinse legers de stad binnenkwamen.
Drie weken lang woedden er gevechten tussen de Joden en de Romeinen, en op Tisha Be’Av culmineerde het in een laatste veldslag. De Joden verloren, ondanks een sterke strijd.
Hoewel Titus naar verluidt beval de tempel niet te verbranden, staken zijn soldaten hem later die dag in brand. Vervolgens brachten de Romeinen afgoden naar wat er nog over was van de Tweede Tempel en brachten offers aan hun goden. De heilige vaten en al het gevonden goud werden ook door de Romeinen gestolen.
Meer dan 1 miljoen Joden werden gedwongen in ballingschap te gaan in Rome, wat leidde tot de huidige diaspora.
Er wordt ook aangenomen dat tussen de 80.000 en 100.000 Joden als slaaf werden verkocht.

In juli 1290 werd door koning Edward I een algemene uitzetting van joden bevolen. Hij maakte duidelijk dat tegen 1 november alle joden het land moesten verlaten, anders moesten ze worden geëxecuteerd. 
De Hebreeuwse datum waarop dit edict werd aangekondigd was Tisha Be’Av.
Ongeveer 2.000 Joden werden uit Engeland verbannen, terwijl minder dan honderd zich tot het christendom bekeerden. 
Interessant is dat de Tower of London diende als het belangrijkste vertrekpunt voor Joden die via de rivier de Theems Engeland verlieten. Of dat nog niet erg genoeg was, werden de verbannen Joden door de torenwachter een deportatiebelasting in rekening gebracht. 
Het door de koning bevolen edict van uitzetting werd door historici niet als een plotselinge beslissing beschouwd. Meer dan 200 jaar daarvoor werden Joden onderworpen aan toenemende vervolging, die al was begonnen met geruchten over bloedsprookjes en pogroms in de 12e en 13e eeuw.
Na het edict in 1290 mochten Joden onder Oliver Cromwell pas in de jaren 1650 in Engeland wonen.

Op 31 juli 1492 (de 9e Av van dat jaar) moesten praktiserende joden die in Spanje woonden hun definitieve beslissing nemen: bekeren tot het christendom of het land verlaten.
Als conversos – bekeerde joden – bleven en hun geloof in het geheim bleven houden, maar werden ontdekt door leden van de inquisitie of door buren werden ontmaskerd, zouden ze op brute wijze worden gemarteld om hun ‘zonde’ toe te geven en later worden ze verbrand, wat allemaal werd besteld door de kerk.
In maart 1492 stelden Ferdinand en Isabella het Alhambra-decreet in, ook wel bekend als het Edict van Verdrijving, dat de verdrijving van praktiserende Joden uit het land beval, variërend van 45.000 tot 200.000.
Echter, bijna 100 jaar eerder, in 1391, had meer dan de helft van de Spaanse joden zich bekeerd tot het christendom als gevolg van religieuze vervolging en pogroms.
Het edict van uitzetting uit 1492 werd voornamelijk ingesteld om de invloed van praktiserende joden op de grote converso-bevolking van Spanje te elimineren en ervoor te zorgen dat ze niet terugvielen naar het jodendom.

Op 1 augustus 1914 (9 Av), verklaarde Duitsland de oorlog aan Rusland en opende de poorten van vuur, woede en dood die de Eerste Wereldoorlog was.
De oorlog trof het Oost-Europese jodendom zeer zwaar, aangezien veel joden vanwege de gevechten gedwongen werden hun huizen en gemeenschappen te ontvluchten. Naar schatting hebben ook een miljoen Joodse soldaten in de oorlog gediend. Bovendien werden aan beide kanten van de oorlog – tsaristisch Rusland en Duitsland – joden als verraders gezien. In het tsaristische Rusland werden joden die in de buurt van de frontlinies woonden zonder waarschuwing door het leger uit hun huizen verdreven. Een centraal deel van de gevechten vond ook plaats aan het oostfront, waar veel joden woonden en ook moesten vluchten voor de gevechten.
Het einde van de Eerste Wereldoorlog bracht ook een toename van antisemitisme met zich mee in zowel Duitsland als Rusland tijdens de revolutie van 1917 en daarna.
Sommige rabbijnen en historici zijn zelfs van mening dat de Eerste Wereldoorlog en de gevolgen na het bloedbad hebben geleid tot de Tweede Wereldoorlog en de Holocaust.

Op 23 juli 1942 begon het vernietigingskamp Treblinka, gelegen in een bos ten noordoosten van Warschau, als vernietigingskamp en bleef het tot oktober 1943 in gebruik. De Hebreeuwse datum waarop de operaties in het vernietigingskamp begonnen was Tisha Be’Av.
Op exact dezelfde dag begonnen de eerste deportaties vanuit het getto van Warschau naar Treblinka.
In slechts 15 maanden vermoordden de nazi’s daar ongeveer 870.000 Joden.
Treblinka was de op een na grootste en een van de snelste moordmachines die de nazi’s ontwikkelden om joden te vergassen. Terwijl tussen 1940 en 1945 1,1 miljoen mensen werden vermoord in Auschwitz-Birkenau, duurde het iets meer dan een jaar om bijna 1 miljoen joden in Treblinka te vermoorden, samen met enkele duizenden Roma (zigeuners).
De Duitsers eisten dat de Judenrat de deportatielijsten opstelde. Het hoofd van de Joodse raad in het getto van Warschau was Adam Czerniakow. Hij weigerde namenlijsten te geven of de nazi’s te helpen bij het organiseren van de deportatielijsten.
Op 23 juli 1942 pleegde Czerniakow zelfmoord door een cyanidecapsule in te slikken; hij zou liever sterven dan de nazi’s te helpen bij het afslachten van de joden.