De Algemene Vergadering van de Verenigde Naties (AVVN) heeft zojuist haar 75e zitting afgesloten.
In zijn openingstoespraak herinnerde VN-secretaris-generaal Antonio Guterres eraan dat de VN na de Tweede Wereldoorlog en de Holocaust een baken waren voor een betere wereld. Aangezien we nu te maken hebben met een nieuwe wereldveranderende crisis die we nog nooit eerder hebben gezien, is het de moeite waard om te overwegen: verdient de VN nog 75 jaar?
Als ervaren politiek leider, die verschillende leidinggevende functies heeft bekleed, waaronder als minister van strategische zaken die belast is met de strijd tegen antisemitisme en anti-Israëlische discriminatie in het buitenland, ben ik bekend met de kritiek van de VN vanwege haar institutionele vooroordelen en mislukkingen.
Ik was echter vastbesloten om mijn taak als permanente vertegenwoordiger van Israël bij de internationale organisatie met een open geest te beginnen. Een van de eerste problemen die zich voordeden bij mijn aankomst in Turtle Bay, de thuisbasis van het VN-hoofdkwartier in New York, was de poging van de VS om de internationale sancties te herstellen tegen ’s werelds grootste staatssponsor van terrorisme, Iran.
De afgelopen vijf jaar heeft het islamitische regime de dividenden van de nucleaire overeenkomst gebruikt om chaos en vernietiging in onze regio te zaaien. Zelfs voordat de Trump-regering de Verenigde Staten uit de deal trok in 2018, had Iran zijn financiële meevaller gebruikt om terroristische proxy’s in Syrië, Jemen, Libanon, Libië en Gaza te bewapenen en op te leiden.
Het is overduidelijk dat Iran sinds de nucleaire overeenkomst in 2015 vorm heeft gekregen het Midden-Oosten, en de wereld trouwens, een veel gevaarlijkere plek heeft gemaakt. Een duidelijk voorbeeld van dit groeiende gevaar is de recente onthulling van premier Benjamin Netanyahu tijdens zijn toespraak voor de AVVN dat Hezbollah, de terreur-gevolmachtigde van Iran, een geheim wapendepot bouwt om raketten op te slaan in een burgerwijk in Beiroet.
Ik heb de Veiligheidsraad opgeroepen zijn verantwoordelijkheden na te komen en eindelijk heel Hezbollah te erkennen als een terroristische organisatie. Als wereldwijde organisatie die zich inzet voor het waarborgen van vrede en veiligheid, zou je denken dat de VN gretig zou zijn om internationale sancties tegen Iran opnieuw op te leggen en maximale druk uit te oefenen om het terreurnetwerk en de nucleaire ambities van Iran terug te draaien.
Helaas hebben de leden van de Veiligheidsraad, in plaats van een gemeenschappelijke basis te vinden om de grootste bedreiging voor de wereldvrede in een generatie onder druk te zetten, het grootste deel van de afgelopen maand de kleine lettertjes van de deal geparseerd om excuses te vinden om de sancties niet opnieuw in te voeren.
Terwijl de meerderheid van de leden van de Veiligheidsraad in New York ijverig werkten om Teheran te behoeden voor afkeuring, was het regime druk bezig met de executie van onder andere Navid Afkari voor de ‘misdaad’ van protesteren tegen het regime. Maar in reactie daarop bleven de leden van de Veiligheidsraad stil en lieten ze deze flagrante schending van de mensenrechten evenmin opmerken.
Ik kon geen duidelijkere les krijgen over de perverse kloof tussen de hoge idealen van het VN-Handvest in theorie en de koude realiteit van de implementatie ervan in de huidige praktijk. Het VN-Handvest roept zijn leden op ‘om tolerantie te betrachten en in vrede met elkaar samen te leven als goede buren.’
Dat is precies wat Israël, de Verenigde Arabische Emiraten en Bahrein de afgelopen weken moedig hebben bereikt door de baanbrekende ondertekening van de door de VS bemiddelde Abraham-akkoorden. Deze historische prestatie bood de VN een hernieuwde kans om aan de goede kant van de geschiedenis te staan, en ik had verwacht dat dit een centraal thema zou worden in de week op hoog niveau van de UNGA.
De VN hadden de kans om te wijzen op de akkoorden als de belichaming van de verheven idealen die in hun handvest en op de muren werden aangeprezen: in een regio waar conflicten maar al te vaak onvermijdelijk en onhandelbaar lijken, hebben naties besloten om ‘hun zwaard om te slaan tot ploegscharen’.
Maar nogmaals, ik vergiste me helaas. Terwijl de secretaris-generaal erkende dat er vooruitgang was geboekt op weg naar vrede in Soedan, Afghanistan en elders in de wereld, noemde hij deze historische normalisatiegebeurtenis niet eens. Na een week vol toespraken tijdens de UNGA, merkte ik dat ik opnieuw teleurgesteld was.
In plaats van zulke moedige acties toe te juichen en andere Arabische staten aan te moedigen dit voorbeeld te volgen, was de VN niet in staat om zelfs maar de geringste lof te uiten, en lieten ze alleen de overeenkomst noteren die betrekking heeft op het Israëlisch-Palestijnse conflict, in plaats van een opmerkelijke prestatie op zich.
Het lijkt erop dat tussen de verschillende opgeblazen en overtollige agentschappen en kantoren, het steeds groter wordende secretariaat, professionele staf en verlammende bureaucratie, de VN, zoals ze er nu uitziet, institutioneel niet in staat is zich aan te passen aan nieuwe realiteiten. Het kan voor altijd gedoemd zijn om in het verleden te leven, een overblijfsel uit een vorig tijdperk.
Dit heeft duidelijke gevolgen. Door de Abraham-akkoorden niet toe te juichen, bestendigt de VN de leugen dat vrede tussen Israël en haar Arabische buren, en vrede tussen Israël en de Palestijnen, elkaar wederzijds uitsluiten.
In plaats van dit momentum te gebruiken om de president van de Palestijnse Autoriteit, Mahmoud Abbas, aan te moedigen terug te keren naar de onderhandelingstafel, zendt de VN de boodschap uit dat ze geen vrede verkiezen boven vrede, en bestendigt ze het afwijzende karakter van Abbas en het verhaal van de Palestijnen over slachtofferschap.
De VN moeten in actie komen, anders dreigt ze de weinige relevantie en legitimiteit die ze nog heeft, te verliezen. Als het niet in staat is om vrede te erkennen en te omhelzen, Hezbollah als een terroristische organisatie te erkennen, of zelfs de kwaadaardige acties van het gevaarlijkste regime op aarde vandaag te stoppen, hoe kunnen we dan verwachten dat het morgen in staat zal zijn tot enige moedige actie?
Nu de Verenigde Naties 75 worden, is het tijd voor een organisatie die is opgericht in de nasleep van een wereldwijde tragedie om een cruciale keuze te maken: blijft ze vastzitten op haar gebruikelijke manieren, toegeeft aan repressieve regimes en niet in staat om haar grondbeginselen na te leven?
Of zal het een manier vinden om de geest van vooruitgang die Israël, de VAE en Bahrein vertegenwoordigen, te grijpen en echt een wereldleider te zijn voor een veiligere toekomst? Zal de VN over nog eens 75 jaar iets voor de mensheid betekenen? Die keuze is aan de Verenigde Naties en haar lidstaten om te beslissen.
De Verenigde Naties houden Israël goed in het oog …
__________________________________________
Bron: JPost
Auteur: Hillel Neuer
Datum: 4 oktober 2020
Afbeelding: Brabosh
