Het onderstaande verhaal troffen we aan in de Nieuwsbrief van Dirk van Genderen. Het verhaal van de Joodse Alexandra (pseudoniem). Zij geeft haar getuigenis. Over G-ds leiding in haar leven. Ter bemoediging. En zoals zovaak bij Joodse mensen speelt ook Jesaja 53 een belangrijke rol.

——————-

Hij beurde mij op uit een kuil vol kolkend water,
uit modderig slijk;
Hij zette mijn voeten op een rots
en maakte mijn schreden vast.
Hij legde mij een nieuw lied in de mond,
een lofzang voor onze God.’

Deze woorden uit Psalm 40:3 en 4a beschrijven heel precies het leven van de Joodse Alexandra (pseudoniem).

Alexandra was tien jaar geleden een eenzame 15-jarige tiener, actief in de wereld van alcohol, drugs en seks. Vier jaar later was ze een alleenstaande 19-jarige moeder, zonder opleiding en zonder hoop voor de toekomst.
In haar diepe ellende ging ze op zoek naar God en nu staat ze op het punt haar bacheloropleiding af te ronden. Haar dochter gaat bijna naar de eerste klas en ze heeft inmiddels een lieve echtgenoot, die van haar dochter houdt alsof het zijn eigen kind is.

Seksueel misbruikt door voorganger kerk
Alexandra werd geboren in Oekraïne. Toen ze twee jaar was, sloten haar ouders zich aan bij een charismatische kerk, die eigenlijk meer op een sekte leek. ‘De voorganger heeft mij en andere jonge meisjes seksueel misbruikt,’ vertelt ze. ‘We zijn daar tien jaar geweest, en mijn ouders wisten niet wat hij deed.’

Ondanks dit verschrikkelijke misbruik in die kerk, leerde ze toch ook dingen die belangrijk waren voor haar verdere leven. Ze zag dat God een levende God is, Die gebeden hoort en verhoort. ‘Ondanks de zonden die daar plaatsvonden, zag ik ook wonderen. Ik werd genezen van allergie, toen mijn vader voor mij bad.’

Naar Israel
Toen ze 12 werd, kreeg ze via een uitwisselingsprogramma de mogelijkheid om in Israel enige tijd aan een ultraorthodoxe kostschool te gaan studeren. ‘Noch ik, noch mijn ouders begrepen wat dit allemaal betekende, maar we hadden wel de droom op een dag naar Israel te gaan. Helaas konden we dat niet betalen, dus toen ik deze kans kreeg, ben ik gegaan. Het was moeilijk om zo ver weg te zijn van mijn familie, maar het hielp me om uit de cirkel van misbruik te komen.’

Nadat het studieprogramma voltooid was, ging Alexandra weer terug naar Oekraïne. Maar al snel vertrok ze opnieuw naar Israel, met een ander programma, om voor een jaar naar een minder strenge kostschool te gaan. Toen dat jaar voorbij was, maakte haar familie Aliyah, om samen met haar in Israel te blijven.
‘Op dat moment realiseerde ik me dat er tegen me was gelogen. Mijn hele leven waren er mij leugens over God verteld. Ik wilde niets meer over Jezus horen.’

Ze probeerde haar plaatsje in de maatschappij te vinden, vrienden te maken, maar ze was erg in de war. Mijn Hebreeuws was nog niet zo goed en onze economische situatie was zo slecht dat ik niet mee kon met schoolreisje of met mijn vrienden als ze iets gingen eten of drinken. Ik voelde me een verschoppeling, dus verbond ik me met verschoppelingen. We gingen drinken, drugs gebruiken, in contact komen met jongens.’

Soms naar de synagoge
Alexandra begon te experimenteren met het occulte en ging soms naar de synagoge. ‘Ik voelde me heel slecht, maar ging toch ook af en toe naar de synagoge. Misschien was het Jodendom wel de juiste weg, maar ik zag al snel dat alle nadruk lag op het onderhouden van de geboden. Ook daar vond ik God niet.’

Ondanks alles had ze nog steeds een diepgeworteld geloof dat het Oude Testament waar was. Op een dag sprak ze erover met haar moeder, die haar Jesaja 53 liet zien. Ze zag dat het over Jesjoea ging en dacht dat het een hoofdstuk uit een christelijk boek was. Ze was zeer verbaasd toen ze precies deze zelfde woorden in het Oude Testament vond die ze op het ultraorthodoxe internaat had gekregen.

‘Het was zo duidelijk dat het over Jesjoea ging en ik vroeg mijn moeder hoe het komt dat Joden niet in Hem geloven. Ze vertelde me dat hun ogen verblind zijn tot de afgesproken tijd. Daarna begon ik meer in de Bijbel te lezen, maar was ik las, beviel me niet. Ik zag dat ik een zondaar was en ik kon dat niet onder ogen zien. Toen ben ik gestopt met lezen.’

Alexandra stopte met school en begon te werken als serveerster. Net als alle andere jonge Israëli’s werd ook zij opgeroepen voor militaire dienst in de IDF. Via een militaire psycholoog lukte het haar eerder te stoppen. Ze werd verliefd op een Afrikaanse vluchteling, die uit Eritrea kwam en Ethiopisch-orthodox christen was.
‘We gingen samenwonen en ik raakte zwanger. Het zou ingewikkeld zijn geweest om te trouwen, aangezien hij geen Israëlisch staatsburger was. Ik wist dat het zondig was, maar ik bleef smoesjes verzinnen. “God zal het begrijpen,” zei ik tegen mezelf.’

Messiaanse gemeente
‘Online ging ik op zoek maar een Messiaanse gemeente in de stad en ik vond er een. Ik begon er heen te gaan, maar mijn man wilde niet mee, omdat hij vond dat het indruiste tegen de manier waarop hij was onderwezen. Hij had een kruis om zijn nek en iconen aan de muur thuis, hij zei bepaalde gebeden op, maar hij ging nooit naar een kerk.’

Kort nadat Alexandra was bevallen, begon haar man zich slecht te voelen. Uiteindelijk werd hij opgenomen in het ziekenhuis. Zijn lever bleek niet meer te werken, maar de artsen wisten de oorzaak niet. Hij kreeg een levertransplantatie, maar de operatie veroorzaakte een bloedinfectie, die snel erger werd tot hij stierf.

Ze was 19, had een baby van 3 maanden en nog maar 4000 sjekel (ongeveer 1000 euro) op haar bankrekening. Het huurcontract liep af en ze moest verhuizen.
De Messiaanse gemeente hielp haar met het verhuizen en ze ontving een donatie waarmee ze een paar maanden hulp zo krijgen.
‘Ik bad een eenvoudig gebed tot God en schreeuwde om hulp. Slechts een paar dagen later vertelde de gemeente dat ze meer donaties voor mij hadden verzameld. De dominee en zijn vrouw vroegen ook nog een donatie aan bij een Amerikaanse non-profitorganisatie, waarmee ik nog langer vooruit kon.
Ik realiseerde me dat ik een God heb Die gebeden hoort. Ik verlangde ernaar dichter naar Hem toe te groeien. Ik vroeg een Bijbel en begon er hongerig in te lezen. Ik maakte me veel zorgen, maar de Bijbel hielp me er doorheen. Ik las over de wonderen die God deed in de levens van mensen, en dat gaf mij veel hoop.’

‘Zou God me wel accepteren?’
Ze was niet in een mentale toestand om te kunnen werken of studeren en ze verhuisde terug naar de stad waar ze opgroeide. De donaties die ze had ontvangen, hielpen haar door deze periode heen. Ze sloot zich aan bij een plaatselijke gemeente, ontving er ook woonruimte en zorgde voor haar baby.
Ze had veel schaamte en schuldgevoelens over haar zondige verleden. ‘Ik wist niet of ik bij God terug kon komen of dat het te laat was. Ik dacht dat ik eerst een beter mens moest worden en misschien zou Hij me dan accepteren.’

In die tijd hoorde ze een preek in haar gemeente over Jezus, Die is gekomen om zondaren te redden.
‘Ik wist dat ik in mijn verleden veel zonden had gedaan en ik wist niet zeker of die allemaal weggewassen konden worden door het bloed van Jesjoea. “Hij vergeeft alle zonden,” sprak de voorganger. Dat gaf mij zoveel hoop en bevrijdde mij van mijn schuldgevoel. Ik realiseerde me dat ik alleen maar op Hem hoefde te vertrouwen en me moest bekeren.’

Alsnog studie voltooid
Alexandra zocht contact met de welzijnsdienst van de gemeente waar ze woonde. Ze werd toegelaten tot een programma voor alleenstaande moeders en met begeleiding lukte het haar alsnog haar diploma van de middelbare school te halen. Momenteel zit ze in de afrondende fase van haar studie aan de universiteit.
‘Er waren momenten dat ik wilde stoppen met mijn studie, maar dan gaf God de kracht om door te gaan. Ik realiseerde me dat God onze levensomstandigheden niet verandert, maar Hij verandert ons door onze levensomstandigheden. Hij geeft ons geen gemakkelijker leven, maar Hij maakt ons sterker.’

Iets meer dan een jaar geleden, begon ze te bidden om een echtgenoot. ‘Ik vroeg God iemand voor mij te kiezen. Alleen Hij ziet het hart van iemand. Na ongeveer een maand begon ik te chatten met een man uit de VS. Hij sprak Russisch, omdat hij op jonge leeftijd werd geadopteerd door een familie in de VS, die afkomstig was uit Oekraïne. Ondanks de covid-beperkingen konden we in november 2020 in Oekraïne trouwen en nu wonen we in Israel. Mijn man heeft hier een eigen bedrijfje. Hij accepteert mijn dochter voor 100 procent als zijn kind. Dat is zo bijzonder. Hij had zelfs een keer een droom gehad dat hij een Afrikaans kind zou adopteren en die is door mij uitgekomen.’

Bijbelschool
Voordat Alexandra als maatschappelijk werker aan de slag wil gaan, vindt ze het belangrijk om eerst God beter te leren kennen. ‘Dus heb ik besloten om naar de Bijbelschool in Netanya te gaan. Ik ben opgegroeid in een sekte die me leugens leerde en ik heb meer kennis van de waarheid nodig.’

Op de vraag wat ze nog iets wil delen, antwoordt ze: ‘Ik dacht eerst dat als ik me tot God zou wenden, Hij mijn leven zou verbeteren. Ik leerde dat het zo niet werkt. Je moet klein beginnen, hard werken en niet opgeven, zelfs als het onmogelijk lijkt. Als God een weg voor je heeft gekozen, zal Hij ook de hele weg bij je zijn. Wij hebben geen controle over onze omstandigheden, het enige wat we kunnen doen, is op Hem vertrouwen. Ik heb mijn leven niet onder controle, maar Hij wel. Ik heb geleerd dat God hier niet is om onze problemen op te lossen. Hij verandert ons door onze problemen heen en leidt ons er doorheen.

Bron: Kehila nieuws