Ik typ deze column terwijl ik in het vliegtuig zit, op de terugweg na een week in Israël te zijn geweest. Met de voltallige ChristenUnie-Tweede Kamerfractie hebben we het Heilige Land doorgereisd van noord tot zuid, van west tot oost.

Naast dat het fijn was om als team eens een week met elkaar te kunnen doorbrengen, kunnen we concluderen dat het een intense en leerzame week was.

Leerzaam, maar soms ook verwarrend. Als ChristenUnie zijn we natuurlijk doordrongen van de complexiteit van de situatie op de grond in en rondom Israël, maar als je in één week zoveel verschillende mensen en organisaties hoort, en zoveel standpunten langs hoort komen, dan word je weer eens met de neus op de feiten gedrukt: het Israëlisch-Palestijns conflict bestaat al een hele tijd en kent geen gemakkelijke of spoedige oplossing.

We hebben gepraat met Palestijnse jongeren in Ramallah, Joodse ‘kolonisten’ in Samaria, een Arabische voorganger in Nazareth, met mensenrechtenorganisaties, VN-vertegenwoordigers, vertegenwoordigers van het Israëlische leger en van de Knesset, met mensen wiens huis door een raket uit Gaza is geraakt, slachtoffers van terreuraanslagen. En ook hebben we met Joden en Arabieren in één kamer gezeten die van onderop samenwerken aan verzoening. Zomaar even een greep uit ons intensieve weekprogramma. Ontmoedigende en bemoedigende gesprekken. Vaak een patstelling, soms een sprankje hoop…

Lees meer op CIP.NL